Eintak - 01.04.1969, Síða 14

Ég er skáld.
Þegar loks héðan af foldu ég fer
og fjörið er storknað f æðum,
þá verður enginn sem man eftir mér
og mínum ágætu kvæðum.
Þá minnist mín enginn af íslenzkri þjóð
og enginn mun kvæði mín þylja.
því þegar ég yrki, þá yrki ég ljóð,
sem enginn fær megnað að skilja.
hallM.
Hendur í vösum.
Lífið mér birtist sem glamur í glösum
gleði í dropanum felst.
Menn eiga í sífelldum bölvuðum brösum
með hendur í vösum.
Við erum blindir, við reikulir rösum
um ráð fram í nautnanna físn,
en hvað gerir til þótt við hnjótum og hrösum
með hendur í vösum?
Til oss berst ilmur af gróandi grösum
og guðlegu blómanna fjöld.
Við kveðjum brátt lífið með náþef í nösum
og hendur í vösum.
hallM.