Dvöl - 10.01.1909, Blaðsíða 4
2
D V 0 L.
Hinum megin grafar.
Eftir Elizabeth Stuart Phelps.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Það sem mér er leyft að segja flýgur skyndi-
lega fyrir hugskotsaugu mín, líkt og' þrýsting
eða eitthvað því áþekkt, i draumsjón.
Næsta sjónspilið sem sprettur af hinum
ýmislega himneska unaði sé eg að er samhljóð-
un litanna. Það voru einusinni þeir tímar í sögu
listarinnar, niðri í lægra heiminum. þegar þessi
og samskonar orðatiltæki, áunnu sér mjög litla
þýðingu — eða þau voru lítils metin, sem stafaði
mest megnis af því að skilningurinn á þesskon-
ar var svo ófullkomin. Eg var þess vegna, svo
miklu undrunarfyllri yíir að verða vör við sann-
reynd sem lá svo langt bak við og uppi yfir
þýðingu hinita vanalegu orða; og eg taldi það
eins og eitt af mörgum dæmum, af því hversu
að hið jarðneska hafði aílagast frá hugsjónum
eilífðarinnar.
Það var eins og að þroski litanna hefði náð
þeim hæðarpunkt sem engann liafði dreymt um
á jörðinni, og að meðíerðin á þeim mynduðu
list út af fyrir sig sjálfa. Eg á ekki við með
þessu, meðferðina sem táknar málverk, skraut,
klæðnað eða neitt þvi likt.
Nei, það sem við sáum var hrein og bein
litasýning. Þessari sýningu, sem eg sérstaklega
minnist á, var stýrt af ágætum lilfræðingum,
sumum jarðneskum, en sumum himneskum
nafnfrægum snillingum, þeir voru ekki allir lista-
menn eða teiknarar í þeirri orðsins merkingu,
á meðal þeirra var ein eða tvær útvaldar verur,
sem liöfðu hlotið sérstaka tilhnegingu til lita-
niðurskipunar, en að svo miklu leyti, sem við
kom lægri heiminum, sem þær voru frá höfðu
þær því nær ekkert getað æft hana, af þvi að
hinn visindalega óútmáianlegleika vantaði.
Við höfnm öll þekt liti náttúrunnar, og ef
vér höfum haft næma samhygð, þá höfum vér
Iíka aumkvað þá eins mikið og sérhver á jörð-
inni hefði gert, hvort sem þeir hefðu verið á
meðal þeirra ófullkomnu iærisveina sjálfrar
listarinnar, eða huldir inn i fátæklegum heimil-
um, þar sem skorturinn í tilverunni liélt öllu
því finna, og draumum lífsins luktu í þröngu
fangelsi. A meðal J. eirra sem stóðu fyrir Jiessari
litasamkvæmni, liggur mér við að segja að eg
hafi séð, í nokkurri fjarlægð, veru Rafhaeis. Eg
heyrði Iíka talað um að Leonardo væri þar nær-
staddur, en eg sá hann ekki.
Annar nafnfrægur listamaður starfaði að
þessu verki, en hans nafn má eg ekki minnast
á. Þar eð þetta var óvanalegt tækilæri, hafði
það dregið að sér forvitni allra mesta fjölda
bæði nær og fjær.
Sýningin var ekki í okkar eigin borgheldur
í annari nærliggjandi, og bæði okkar og annara
borgarmenn komu á samkomuna í stórum hóp-
um. Eg man að við sátum í skrautlegri stór-
byggingu sem var öldungis dimm. Hún var
kringlótt og í sannleika fullkominn hnöttur, við
sátum I lienni miðri án þess að snerta nokkuð
höfuðbygginguna.
Loft án ljóss kom nægilegt til okkar, en eg
veit ekki á hvern hátt, en það lék um andlitin
á okkur sí og æ. Við heyrðum hljómleik í
fjarveru án þess að við tækjum neinn þátt í
honum. Það var skemtun sem við gátum notið
eða sleft eftir eigin vild, hann leið fram hjá okk-
ur og samlagaðist — eða skyldist af þessum
sérstöku skilningsvitum sem eg get ómögulega
líst.
Thyra Varrick.
Eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Eílir tveggja vikna óhappasamlega leit, fór
veðrið að spillast — verða stormasamt, svo Jieir
urðu neiddir til að leggja inn í hina ágætu höfn,
Rorvog, sem sjómennirnir höfðu gott álit á.
Þar sá Hektor að bátur Roberts var og við það
rak hann upp fagnaðaróp. Hann varpaði þegar
atkeri og gekk í land með félögum sinum þremur.
Enginn var í báti Róberts. Hektor hjó land-
festina i sundur og lofaði svo bátnum að fara
leiðar sinnar og hrekjast á hafsöldunum; þegar
þessu var lokið gekk hann burtu frá þeim Mac
Kenzie og félögum hans, og lét þá líta eftir skip-
inu, en fór sjálfur eitthvað upp í óbygðir lands-
ins, til að leita að óvini sínum, þar sá hann fá-
eina kotbæi og þóttisl hann viss um að hitta
Róbert í einhverjum af þeim.
Hann hafði af ásettu ráði farið þessa för
einsamall, svo að enginn skyldi njóta þeirrar á-
nægju með honum. Og í sannleika fannst hon-
um að hann þurfa enga hjálp; hann fann tuttugu
manna afl búa í sér, og liann þráði ekkert
annað en að koma auga á þenna andstyggilega
hatursmann sinn og þá. — »Ó, forlagadís!« hróp-
aði liann »veiltu mér 10 mínútna ánægju, og þá
skal eg hundraðsinnum drepa hann á þeim tíma«.
Þetta var hans sterkasta þrá, sem uppsvelgdi
allar aðrar eftirlanganir hans. Jafnvel var Thyra
sjálf gleymd, hann gat ekki að svo stöddu tekið
hana upp í huga sinn; hann hlaut fyrst að drepa
Róbert Þórsson — þá — þá — ætlaði hann sér
að elta Thyru til Indlands, því hann einsetti sér
að fylgja henni yfir veröldina og út úr henni;
ef svo vildi verða. En fyrst, ó, fyrst af öllu
varð hann að svala hefndargirninni, sem ætlaði
að lortýna honum með húð og hári. Hann gat
ekki litið á úlfliðina á sér án þess að sár
skammast sín, því þeir höfðu verið fjötraðir.
Hann aumkvaðist yfir sjálfan sig — er hann
mintist þeírra þjáninga er hann hafði orðið að
Jiola, og hann hét á sjálfan sig, að hefna sín
geysilega á Róbert, ef hann fengi gott tóm til
þess. Hann var einlægt ,að hugsa um þetta og
leggja niður ráðin. Þessi ástríða líktist svo mjög