Dvöl - 10.01.1909, Blaðsíða 5

D V 0 L.
3
æði, að mennirnir sem með honum voru, og
sem höfðu í fyrstunni aumkvað hann svo mikið
urðu nú hræddir við ofsann í honum, og þeir
fóru að halda að hann yrði vitlaus, urðu hræddir
við hann, og iðruðust eftir að þeir gáfu sig i
þetta ferðalag með honum.
Sú áslriða lijá honum, að leita einsamall að
Róbert samfærði þá í þeirri ályktun. »Hann er
genginn af vitinu; eg skil ekkert í honum«, sagði
Mac Kenzie.
»Veslings maðurinn er undir illum áhriíum«,
sagði Fingol Mae Donald; og Angus spurði í
lágum hljóðum: »Erum við skyldugir til að
taka þátt í því? — Nei, við erum það ekki —
konurnar okkar eru orðnar harmþrungnar út af
okkur«.
»En hefðirðu séð hverju hann líktist í gær?
og í morgun«, sagði annar.
»Og hann er bandvitláus«.
»Mac Kenzie er líka farin að hugsa um' að
halda vestur — og við viljum það sömuleiðis«.
A meðan þeir voru áhyggjufullir að tala um
þetta, var Hektor að ganga á milli kotbæjanna
með mestu varúð, og spyrjast fyrír, honum var
visað nú hingað nú þangað, en hann kom jafn-
an of seint til að hitta Robert. Veðrið var hið
allra versta, sjórinn uppæstur og' hvítur í föll,
og landið draugalegt, bert og' þunglyndislegt, og
á milli himins og jarðar var kalsarigning og
stormur á austan. Göturnar voru hættulegar og
hálffullar af leðju og vatni, og þar að aukivoru
í þeim bæði holur og aðrar torfærur, og svo
voru á veginum hæðir, mírar og partar af plægðu
landi, sem sömuleiðis ílóðu í for og vatni. En
láeinir litlir kolbæir voru Jjar hér og hvar og í
einhverjum þeirra hefir Róhert hlotið að hýrast,
því báturinn hans rak um á hafinu. Hektor
gekk með þessa fullvissu í huganum úr einu
kotinu í annað að leita að honum en alt ár-
angurslaust, og þegar fór að skyggja var hann
komin allnærri St. Ninians Howe-kirkjugarði.
Hann hafði oft heyrt sjómennina tala um að
dýrðlingurinn, sem kirkjugarðurinn bar nafn af,
kæmi þangað í ýmsum erindagerðum til að vitja
þeirra dauðu, svo þó að stormurinn væri kaldur
og Hektor gæti ekki lialdið á sér hita, þorði
hann saml elcki að fá sér þar skýli. Hann stóð
eg litaðist um á allar hliðar. Vegurinn sem lá
að næsta kotinu lá yfir um hælluleg foræði og
það var orðið nærri því dimmt. Þar að auki
þorði hann ekki að treysta innbúunum. Hann
niundi eftir andlifi konu þeirrar er hann halði
síðast hitt að máli, og að á meðan hún sagði
honum að Róbert heíði nýlega — fyrir klukku-
tima — borðað þar, þá virti lnin hann svo
tortryggnislega fyrir sér og útlendu fötin hans
og vildi sjáanlega að hann færi sem fyrst, en hún
gal þó ekki sagl honum hvaða veg Róbert hefði
farið, en lokaði hurðinni samtímis. Hann gat
ekki gengið lengra fyrri en fór að daga, og hann
gat ekki fengið af sér að biðja eins illa siðaða
°g illgjarna skepnu um gistingu og kona þessi
var. Kirkjugarðurinn var gott skýli fyrir vind-
innm og regninu, og hann hatði með sér nokk-
uð af haframjöli og Whisky, tinkönnu og
spón. Fyrst hugsaði hann um að fara inn í
kirkjugarðinn, því hliðið var opið, og að dauðu
mennirnir sem sváfu þar, myndu ekki hneina
sér að hvílast þar í einu hornínu. En hann var
ákaflega hjátrúarfullur, og þegar hann fór betur
að hugsa um J)að, efaði hann velvilja þeirra sem
hvíldu þarna, gagnvart hálenskum aðalsmönn-
um svo hann kaus sér heldur að leggja sig á
náðir reiðu náttúruaffanna heldur en að hvíla i
kirkjugarðinum. Svo hann blandaði nokkuð aí
mjölinu saman við vatn og neytti þess, saup svo
drjúganslurkáWiskiinu,vafði að þvi búnu kápunni
sinni utan um sig, og lagði sig svo til svefns
þar sem hann var kominn. Undir eins og hann
var lagstur fyrir fann hann til yfirmáta mikillr-
ar þreytu, því hann hafði sökum geðofsans sem
í honum var lánað krafta fyi'ir sig frarn svo
líkaminn fell magnlaus lil jarðarinnar, þrátt fyrir
vind og í’egn, og þi'áði hvíld. Og hann stein-
sofnaði undir eins; vindurinn hlés, það í’igndi
ákaft og það varð rnjög kalt, en Hektor svaf
vært og rólega ■— svaf dýpra en svo að hann
dreymdi eða fyndi til nokkurs skapaðs lilutar.
Þegar fór að birta hætti aö i'igna, en í staðin
in fyrir það kom niðdimm þoka, og maður
nálgaðist samstundis — kom út úr kirkjugarð-
inum. Það var Róbert Þórsson. Hann hafði
ekki óttast að fá sér hæli í Jxessum þunglyndis-
legasvefnstað.
Hann hai'ði vei’iðinni í síðast kotinu, sem
Hektor spurði sig fyrir i, og hafði gengið þaðan
i myrkrinu og inn í kirkjugarðinn.
Hann geklc nú út úr þessum einkennilega
hvíldarstað óhræddui’, skygndist gegnum þokuna
í áttina að kolbænum. Konan þar hafði lofað
að gefa honurn víst merki, ef Hektor væri Jxar.
En það sá liann ekki, svo hann hugsaði að sér
væri óhætt að halda þangað lieim að fá sér mat.
En er hann fór að horfa nær sér, sá hann að
Hekfor lá i fasta svefni fáeinar álnir frá sér.
Róbert sá undir eins að hann var á valdi sinu,
og einhver viltur fögnuður hreif hann föstu taki.
Hann gekk að honum, og let augu sín reiðu-
leg hvila á þessum sofandi manni, sem hafði
verið að leita eftir lífi hans í meira en tvær vik-
ur. Andlit hans — eins og Róbert sá það í
gegnunx óhreinindin og þokuna, sýndist vera
undai'lega sviplaust, því sálin hafði liolað sér
niður fyi’ir alla ástartilkenningu, haturs og hefndar
. sömuleiðis. Það var einungis hold og Ixlóð sem
lá þar meðvitundai'laust, og ófæi't að vernda
sjálft sig, og var komið á náðir Jxess manns sem
það hafði verið að leita að til að drepa. Róbert
stóð og blindi á þenna bjai'garlausa líkama ó-
vinar síns. Hann var lioldleg vera sú er halði
vei’ið orsök í öllum mótgangi hans og hrakn-
ingnm. Hefði Jxað ekki verið hans vegna þá
hefði Thyi’a Vai'i'ick nú veiið konan hans, —
húsmóðir á hamingjusömu heimili þeirra. En
þar á móti voru þau nú bæði, hann og Tixyra
landflótta fyrir hans skuld. Það var þess vegna