Dvöl - 10.01.1909, Blaðsíða 6

4
D V 0 L.
engin undur þó fyrsta tilhnegingin i brjósti Ró-
berts væri sú að koma honum af veginum fyrir
fullt og alt. En er bann bafði steinþegjandi í
næði horft á þennan mann sem ekkert vissi um
sig, fann bann til meðaumkvunar. Því liann
hafði líka átt bágt og liðið töluverð harmkvæli,
Róber gat getið sér til þess af því hvað hann
balði siálfur orðið að líða. Og bann lá þarna
við fæturnar á bonum eins og hjálparlaust barn.
Róbert hélt hendinni um veiðihníf sinn, og hann
þurfti aðeins að rétta bann út; liann befði skjótt
bitt lif óvinarins. Hví beitti bann bonum þá
ekki? Hektor svaf svo fast að hann bærðist
ekki, jafnvel ekki tyrir rannsakandi augum lif-
andi manns. Fötin bans voru vot, hægri böndin
hans hvíldi ofan á laghnifnum, en þá vinstri
bafði bann Jagt }'fir brjóstið, langa svarta bárið
hans var klest og drifvolt. Róbert gekk nokkur
skref burtu og sagði við sjálfan sig:
»Hvað á eg að gjöra? ó, Kristur, bvað á
eg að gjöra?«
Ó, Jesú Kristur, segðu mér nú bvað eg á að
gjöra«.
»Elskaðu óvini þína, gjörðu þeim goll sem
hata þig, og biddu fyrir þeim er ofsækja þig«.
Þessi guðdómlegu orð komu ofan hinn mikla
veg sem liggur frá ósýnilega heiminum niður til
þess s^milega — þau komu unaðarrík öílug og
full af mætti; Róbert gekk aftur að sofandi
manninum. Hann langaði til að elska og fyrir-
gefa honum alt, og um leið og sú ósk breyfði
sér í hjarta hans horfði bann fast á óvin sinn.
Hann brærði sig ekki. Dauðaþögn og dymm
þoka umvafði þá, en í þeirri þögn komu fram
tvær sálir og töluðu saman, og voru bryggar
vegna bver annarar, og það var miðaumkvun
og vopnahlé, þar sem liafði verið óstjórnleg
hefndargirni og heipt. Róbert fann til einbverra
friðandi ábrifa, og skildi samstundis að miskun-
semi er sigurvinning; og hvílíkan mann gerði
ekki þessi uppgötvan úr bonum! Ilann tók
hnjfinn sinn úr leðurslíðrunum, kraup niður bjá
Hektorí, vatt yfir um beilta oddinn á honum
nokkrum lokkum af langa blauta hárinu bans.
svo stakk bann hnífnum bægt niður í sönduga
jarðveginn, og yfirgaf liann svo reiðilaust; jú,
jafnvel með þeirri meðaumkvunartilfinningu og
velvilja, sem jafnan sprettur affyrirgefnu ranglæti.
Hann hugsaði sem svo: Þegar hann vaknar
þá mun hann sjá að dauðinn hefir verið við
hliðina á bonum, en miskunsemin befir rekið
hann í burtu. Hann hamlaði mér frá að eiga.
Thyru; eg fyrirgef honum. Eg hamlaði honum
frá að eiga Thyru. Fyrirgefi hann mér. Ó,
Jesús Kristur! við erum báðir syndugir í þínum
augum. Fyrirgefðu okkur báðum.
Svo gekk hann í llýti yfir dymmu þoku-
þöktuheiðina og að húsi eins vinar síns sem
ætlaði að flytja hann til Kirkwoll því hann vissi
hvað orðið var af bátnum sínum, og að hann
mundi hnfa mölbrotnað á skerjunum um nóttina
í storminum. Og meðan hann var á leiðinni
ásetti hann sér að ylirgefa Orkneyjar, og sú
ákvörðun jókst við hvert spor sem hann gekk
áfran. Hví ætti eg að dvelja í Kirkwoll?« spurði
hann sjálfan sig. Thyra er farin! Páll er farinn!
Svo eg skal þá fara til Leitt, og þar skal eg
híða þangað til eg sé hvaða veg guð vill senda
mig. — Norður eða suður, austur eða vestur,
mér er sama um það«. Sterkur í þessu áformi,
lifði hann sínu vanalega lífi altur, lagði sér eng-
in ráð, al' því hann ætlaði að lála guð ráða fyrir
sig; var ekki óánægður, af því hann naut gleð-
innar af að hafa yfirunnið sjálfan sig. Endur-
minningin um Hektor eitraði nú ekki framar
gleðiuppsprettur hans, né íilti huga hans með
gremju og reiði. Hann hafði gefið honum líf,
og hann gat ekki óskað ógæfu yfir sína egin gjöf,
jafnvel þó hann væri engan vegin viss nm að
Hektor mundi skilja í góðvilja sínum.
Hektor vaknaði ekki fyrri en um hádegi.
Hann hafði soíið úr sér alt mögl og þreytu.
Fyrstu mínúturnar var hann jafnvel léttur í
skapi, hann rétti úr sér, og fann að hann hresl-
ist allur. Þá alt í einu mundi hann eftir hörm-
um sínum, og alt stóð það nú lifandi fyrir hug-
skotsaugum hans. Hann varð að standa upp og
flýta sér; því ekkert hafði honum enn þá orðið
ágengt. Hann ætlaði að stökkva á fætur, en
eitlhvað hélt honum niðri.
Með óttablandinni tilfinningu og blótsyrðum
Ijar hann aðra höndina upp að liöfðinu á sér
og dró þá upp hnífinn, og i þessum sviftingum
skarst nokkuð af hárinu hans í sundur og var
kjurt eftir á blaðinu. Þá stóð liann upp, tók
hnífinn upp í vinstri hendina, og starði á hann,
mállaus og óttasleginn. Hægt og hægt fór um
hann allan skelfing og lirollur, og hann sagði
lágt við sjálfan sig:
»Þetta er hnífur Róberts Þórssonar! Iléi'na
er nafnið hans grafið á skaflið! Það hefir sjó-
maður hnýtt þennan hnút um blaðið — þenna
hnút úr hárinu á mér — það heíir verið Róherl
Þórsson! Hann og engin annar. — Hann hefir
getað deepið mig, og hann gerði það ekki —
hann ællar mér að vita að hann vill ekki gera
mér mein. — Nú, nú, eg er bundin á báðum
höndum og verra en þó það væri með sterkum
reipum. Eg get ekkert gert honum — hann
vægði mér á meðan eg svaf. Eg get alt eins vel
snúið við aftur til bátsins okkar. Eg get líka
sleft áformi mínu. Mackenzei, Fingal og Angus
munu sjá að það er ekkert fyrir okkur að gera.
Eg get ekkert gert nema hætla«. Og hann var
sjálfur hlessa á hve létt honum féll að taka
þessa ákvörðun. Hvert var öll æðistrylla
hefndargirnin farin? Nú gat hann ekki drepið
Róbert þó hann fengi besta tækifæri til þess, og
hann misti líka löngunina til að gera það.
Söluturninn annast um útscndingu
Dvalar, og heflr liaft hana hendi siðastliðið
sumar.
Útgefandi: Torfhildnr Þorsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðjan Gutenberg.