Dvöl - 01.02.1909, Blaðsíða 1

D V Ö L.
9. llt.
REYKJAYIK, FEBRUAE 1909.
NR. 2.
Góðsemi (Kindness).
Áframhald af greininni „Kraftur viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Ó, hversu elskulegir eru eiginleikar góðsem-
innar! Hversu ilmandi virðingarverð eru áhrif
hennar á heimilinu, þar sem dygðin lifir i sjálfri
sér, og trúmenskan stjórnar og stillir þorstann
eftir aðdáun annara, sem getur oft orðið öflugri
óvinur dygðarinnar en hin ákafasta fýsn; þar
sem hugleysiðog efablendnin getur engum skugga
varpað á ljóma sakleysisins, og þar sem búksorg-
in á ekki lieima eða aðrar áhyggjur en þær, að
reynast megnugur að varðveita hreina trúmensku;
þar sem engin tegund af grunsemi eða afbrýðis-
semi truílar samræmíð og ánægjuna i heimilis-
lífinu. Þar sem föðurleg góðgirni og hjartgróin,
sonarleg ástúð blómstra í allri sinni fegurstu
ljómadýrð. Þá sakar oss ekki þó veröldin sé
köld, ef vér getum suúið oss að voru eigin ást-
kæra heimili, og iengið þar þá ánægju sem hjarta
vort þyrstir eftir.
Lávarður Bacon segir, og það mjög heppi-
lega: »Sé maður vingjarnlegur við ókunnuga, þá
sýnir það að hann er vel mentaður maður, og
að hjarta lians sé ekkert eyland aðskilið frá öðr-
um löndum, en að liann sé meginlandið sem
tengir eylöndin saman«.
Það er ekkert til í heiminum, sem tekur
góðseminni fram, af því hún er einmitt undir-
staða elsltunnar, já, það ætti að brýna góðsem-
ina rækilega fyrir sérhverjum í viðskiftum þeirra
við aðra menn. Það mun reynast ómögulegt
að standa til lengdar á móti sífeldri góðvild.
Vér getum, ef til vill, er vér erum i slæmu skapi,
fekið á oss kalt viðmót gagnvart þeim góða manni
er hann verður á vegi vorum í tyrsta skifti, en
haldi hann áfram með að sýna sig góðgjarnan
og hjartagóðan, þá munu stirðir skapsmunir vor-
ir gefast upp, jafnvel þó vér tökum ekki eftir
því sjálfir, Séu nú ávextir góðseminnar svona
öflugir á meðal þeirra, sem eru oss tiltölulega
Jítið kunnugir, hversu miklu vissari og ánægju-
rikari munu þeir reynast, þá er hún er æfð og
stunduð á sjálfu heimilinu, á meðal vina og
ættingja?
Heimilisgleði, heimilisástúð og heimiliskurt-
eisi, getur aldrei orðið of umhyggjusamlega stund-
uð, aí því að þetta skapar sólarbirtuna í hjörtum
vorum, og helgar og blessar heimilislíf vort.
Það er róleg og ánægjurík gleðilind fyrir
erfiðismanninn er hann hefur lokið við erfiði
dagsins, það sýnir og sannar kaupmanninum,
viðskiftamanninum og starfsmanninum að það
er til eitthvað sem er hærra og dýrmætara en
jafnvel arðurinn af sjálfum iðnaðinum.
Góðsemin vefur sig utan um hjartað, og
kallar fram og vekur til lífs og staría þess hrein-
ustu og beztu tilfinningar, og kennir manni að
verða dygðugri, hreinskilnari og kristilegri í öll-
um athöfnum vorum í lifinu.
Yér sjáum í litlu verunum sem eru í kring
um okkur tilhneiging til góðgirni, sannleika, ást-
úðar, trúmennsku og kristilegs lífernis. Vér
gleymum þá sannarlega erfiði dagsins, er oss
kemur i hug, að þegar kvöldið keniur þá förum
vér lieim í félegsskap ijölskyldu vorrar.
Þar, að minsta kosti, sannfærir reynzlan oss
um að vér finnum trú og elskurik hjörtu, hjá
þeim sem treysta upp á oss og styðja sig við oss,
og hjá þeim sem vér treystum, leitum ráða til
og styðjum oss viö.
Thyra Varrick.
Eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
»Hvað hefur skeð?« spurði hann sjálfan sig,
»Hvers konar nornasköpum hef eg orðið fyrir?
Eg vil fara héðan og lita ekki aftur. Dauðinn
hefur verið hér, og þeir lifandi hafa líka verið
hér og eg vissi ekkert af þvi. Hvað hefur kom-
ið fyrir á meðan eg svaf? Er það bölvun eða
blessun, sem hefur verið skilin eftir hjá mér?
Eg skal fara úr þessum stað — ,sem er svo rík-
ur af sorg og söknuði. Eg skal fara aftur til
blessaðra fjallanna minna — og til míns eigin
heimilis — til míns eigin fólks. Eg hef megn-
asta hatur á sjónum og sjófólkinu«.
Hann var að hræra haframjölsgrautinn sinn
á meðan hann var að hugsa um þetta, og undir
eins og hann hafði borðað og drukkið, skundaði
hann niður að bátnum sínum, það var þá búið
að vinda upp seglin, og skipsmennirnir voru að
gæta að hvert hann kæmi ekki, og ætluðu sér
að fara ef þeir sæju ekki til hans.
»Velkominn aftur, herra!« kölluðu þeir. Við
vorum búnir að gefa upp að leita að yður. Við
ætluðum að sigla norður«.
»Haldið þið heldur í suður«, svaraði hann
glaðlega. Stýrið til Wick. Þegar við erum
komnir þangað skal eg borga ykkur vel, oglofa
ykkur að fara ykkar eigin veg«.
Verið þér blessaðir fyrir þau orð, mac Don-
ald! okkur þvkir vænt um að sigla sem lengst
burtu frá þessum óhappa stað«.