Dvöl - 01.02.1909, Blaðsíða 2

6
D V 0 L.
»Eg het í'ullnægt ákvörðun minni hér, Mac-
kenzie«, svaraði Hektor. »Nú er því lokið, og
nú er það Scotland sem eg þrái — Scotland!«
Þeir þóttust ráða af þessu að hann hefði
drepið óvin sinn og væri þess vegna ánægður.
Nú gátu þeir fyrirgefið honum æðisganginn
sem á honum hafði verið, því þeir trúðu á að
hann hefði orðið að vinna það sem honum var
ætlað, og þar sem að tækifærið lil þess hetði
borist honum upp í höndurnar, þá væri hann
sýkn saka, og nú gátu þeir án alls ótta,já, jafn-
vel með ávinning, þóknast honum.
Og það var rétt eins og þeir lengju fullvissu
um þetta með þvi að alt í einu kom blásandi
byr, svo að báturinn þeirra fór dansandi á haf-
öldunum suður á bóginn, með öllum rauðbrúnu
seglunum sínum útþöndum og bylgjurnar löðr-
uðu um borðstokkana.
Öldurnar hófu sig hátt og himininn var fag-
ur og heiðrikur, en báturinn var í engri hættu
staddur, lionum hafði reitt vel af áður fyrri í
miklu hvassara veðri.
Hektor dró sig í hlé, og var eitthvað svo
undarlegur, því hann gat hvorki talað um neitt
eða hugsað um nokkurn skapaðan hlut þar til
hann hafði áttað sig á öllu því liðna. Honum
nægði að ferðin gekk vel. Þegar þeir komu til
Wiek, var þar skip sem samstundis ætlaði að
leggja á stað til Cromerty, og Hektor tók sér
undir eins far með því. Cromerty var hinn
æskilegasti lendingarstaður fyrir hann; af því
hann var svo nærri Inverness, og þá jafnframt
Nairn og Mac Argall.
Hann var nú kominn í bezta skap. Hann
hafði borgað Mackenzie og félögum hans vel og
bað svo mac Donaldana, er á skipinu voru um
að flytja fyrir sig bréf til skyldmenna sinna, til
þess að kunngjöra þeim heimkomu sína; og er
þessu var ráðstafað fanst lionum að síðasti hlekk-
urinn sem batt liann við Orkneyjar vera brotinn.
»Nú skulum vér lofa þeim stað niður á
mararbotni!« sagði liann við sjálfan sig, oghann
óskaði að hann heyrði hann aldrei nefndan á
nafn svo lengi sem hann litði.
Hann kom til Cromarty eftir að dimt var
orðið, þá var kominn stormur og rigning.
En það gerði ekkert til, af því að liarin var
sama sem kominn lieim lil sín, og hann vissi
þar af veitingahúsi sem Jakobinskir flokksforingj-
ar og aðrir hált settir herrar komu oft og þar
var hann viss um að fá góðar viðlökur. Hann
skundaði því þangað blíslrandi. Er hann nálg-
aðist húsið sá hann mestu ljósa-dýrð gegnum
gluggana, og er hann kom nær, varð hann þess
áskynja að jjangað var mesti mannfjöldi kominn.
Og ó, hve unaðarfult fanst honurn að heyra aft-
ur hið mjúka gallverska tungumál, og að sjá
Háskotana í stullpilsunum sínum, gerð úrglæsi-
lega stykkjóttu skozku dúkunum, — sjá skjótu
hræringarnar jieirra; og svo fremur öllu öðru
hlakkaði hann til að heyra þá tala, hlæja og
blása í lúðrana sina. Honum lá nærri því við
að gráta af einberum fögnuði, þegar vinalega
húsmóðirin kom á móti honum, ky^sti á hönd-
urnar á honum; og henni lá lika sömuleiðis við
að gráta af einberum fögnuði yfir að sjá hann
aftur; j)á fann hann í fylsta máta til hinna ó-
sigrandi krafta, sem bjuggu í landinu hans og
jjjóðinni.
Hann fékk hjartslátt af geðshræringu, og
honum fanst að hann stækka og þurfa meira
andrúmsloft. Húsmóðirin færði honum bæði
mat og drykk inn lil sín, og þegar hann hafði
hrest sig og snætl, lauk lnin upp hurðinni á
gestastofunni sem var þélt skipuð hálendingum,
og kallaði upp lireykin, í því hún ýtti Hektor
fram;
Herrar mínir! Einn af Dónöldunum«.
Meira þurfti ekki. Allar hendur voru á lofti lil
að fagna honum. Já, honum var fagnað svo
hjartanlega að honum vöknaði um augu af við-
kvæmni.
»Nú skulum við skemta okkur vel«, sagði
lávarður Meldrum. »0g áður vér tökum oss
nokkuð fyrir skulum vér drekka kóngsins skál.
Við þessi orð fylti sérhver af gestunum glasið
sitt og um lelð og þeir gerðu það báru þeir þau
yfir stóra vatnsskál sem stóð á borðinu. Hektor
skildi vel þenna helgisið — þeir voru að drekka
konginum til, hans bátign James áttunda.
Eftir þenna viðhafnar sið, fóru þeir að
spyrja Hektor um ferð sína, og hann varð neyddur
til að segja þeim eitthvert hrafl af því er við
bar á meðan hann dvaldi á norðureyjunum; en
hann stækkaði sinar athafnir og sömuleiðis á-
rangurinn sem af þeim mundi hljótast.
En þessi heljulegi vinahópur vænti eftir
undrum og kraftaverkum, og hetja sú er átti að
framkvæma þau var Hektor.
Þeir sáu hve fötin hans voru orðin slitin á
ferðalaginu, og skildu vel í því er hann sagði
þeim um ljarlægu slaðina sem hann hafði farið
um; og í þessari vaxandi glaðværð og vínnautn,
varð honum á að gefa þeim mjög svo tvíræðar
skýrslur, og vekja vonir hjá þeim, sem, ef hanri
hefði verið algáður, að hann hefði naumlega
j)orað að nefna.
Nú var lávarður Meldrum frá Inversey ná-
l)úi Mac Ax-gall, og einn af þeim áköfustu sem
voru þar til staðar. Með honum sendi Heklor
boðskap til flokksforingja Mac Ai-gall, og fáeinar
bráðabirgðai'línur lil Söru. Hann ámálgaði við
Meldrum að gei'a þeim skiljanlegt, að hann yrði
fyrst af öllu að fara lil Inverness til þess að fá
sér peninga og ný föt, og að því búnu skyldi
liann hraða sér á fund þein-a. Meldruiri lol’aði
að gera það, og sagðist ætla að fara á stað í dög-
un daginn eftir.
IJektor var með sjálfum sér sannfærður um
að þessi áhrifamikli höfðingi mundi segja meira
sér til hróss en hann sjállur yrði megnugur uni
að gera. Um miðnætti yfh’gaf hann di-ykkju-
bi’æður sína, sem héldu áfram að drekka kong-
inum til, og lagði sig lil að sofa, en honurn tókst
það ekki svo greiðlega. Honum fanst að ástand