Dvöl - 01.02.1909, Blaðsíða 4

8
D V 0 L.
Systarnar frá Grœnadal.
Eftir Mariu Jóhanns-
dóttur. í 19 bls. 8vo.
Reykjavik 1908. Kostn-
aöarmaður: Sigurður
Kristjánsson.
Höfundur sögunnar er ung stúlka frá Vest-
urlandi, og hefur hún byrjað sögusmíði sína á
þessu riti sem er nýlega komið á prent. Það
hefur svo mikið verið ritað um söguna kosti
hennar og lesti, jafnvel í hinum stærri blöðum
að Dvöl hefur þar fáu við að bæta, bæði vegna
rúmleysis og svo hins að nokkuð rækilega hefur
verið minst á innihald heneai'. Eins og sagt
hefur verið er þetta fyrsta ritverk stúlku þessar-
ar, sem er fátæk og umkomulítil, og er því auð-
sætt að hún á miklu verra aðstöðu en þær eða
þeir, sem eiga rílca og mikils megnandi ættingja
að bakhjarli. Hún verður þvi einsömul — ó-
studd að ryðja sér braut, og mun sú braut ekki
vera hvað auðveldust þar sem til ritsmiðar kem-
ur — þó miklum mun sé hún nú greiðfærari
fyrir konur en áður var — þar sem kvenréttind-
in eru óðum að ryðja sér til rúms, sem betur fer.
Þegar maður les bókina ýtarlega blandast
manni naumlega hugur um að höfundur lienn-
ar er gædd talsverðri skáldskapargáfu. — Til
þess að maður geti efast um það skrifar hún
með alt of miklu fjöri eins og að andinn knýji
það fram; en ekki af því að hún hafi ásett sér
að skrifa sögu. Báðar sögurnar má semja, en
þær munu jafnan verða nauða ólíkar. — En hún
hefur við þetta tækifæri ekki komið sér sem
heppilegast fyrir hvað niðurskipun sögunnar á-
hrærir, sem við það missir mikið af gildi sínu,
þvi allvíða linnast í henni fögur gullkorn, ogsið-
ferðis og göfugmennsku andinn gengur í gegnum
hana alla. Vér óskum og vonum að hinn ungi
rithöfundur eigi eftir að semja mörg og góð skáld-
rit, sem æfingin og igrundunin fági svo vel með
tíð og tíma að úr þeim geti orðið listasmíði.
Hinum megin grafar.
Eftir Elizabeth Stuart P/ielps.
Lauslega pýtt úr ensku.
(Framh.).
Alt var gert til þess að koma sálu og líkama
i svo þægilegt ástand og jafnframt svo fullkomið
að sálin gæti hlotið fullkomna þekking, og á viss-
an hátt svo háa að þekkingin leiddi til hinnar
hæstu skýringar á skemtuninni sem vér höfðum
fyrir oss. Þekkingin fékst á svo undursamlegan
bátt, sem einungis getur fengist í þessu landi.
Eg man ekki til að eg hafl nokkurn tíma
fundið til þess eins mikið og við þetta tækifæri
hve guð eins og skemtir sér við að veita sínum
ástkæru börnum gleði og ánægju. Vér, sum af
okkur, höiðum liðið svo mikið niðri á jörðinni,
að oss sýndist það ekki í fyrstu eðlilegt að vér
fengum hluttöku i svo óblandaðri unun og þess-
ari. En eg lærði að þetta, eins og svo margar
aðrar skáldsögur úr lægra lifinu, höfðu engan
sannleika að styðja sig við í himninum. Þareð
eg var svo nýlega komin þaðan, og kunni þar
af leiðandi svo lítiði gat eg eklci skilið litasam-
ræmið, eins og margir af áhorfendunum gerðu,
þó eg' samt sem áður nyti ánægjunnar af því
mjög' mikið; eins og sá sem ekkert hefur lært í
hljóm eða söngfræðinni getur eins fyrir það haft
mestu unun af henni.
Eg held að þetta hafi verið sú mest hress-
andi sjón sem eg hef séð, og mig langaði undir
eins mikið til að læra að skilja þessa nýju list.
Seint og' hægt, á meðan vér sátum þegjandi í
þessu hvíta hnattarhúsi — sem var bjrgt úr par-
fyr, að eg held, eða þá úr einhverju léttu liku
efni — fór að sjást á yfirborðinu hreint Ijós,
sem nötraði og smájókst, þar til við vorum um-
kringd á allar hliðar, af eins konar hvítum eldi.
Þetta skildist mér að væri fyrir lærisveina lit-
breytinga listarúnar, hið sama og fagur — ósegj-
anlega fagur hljóðstrengjaleikur er fyrir söngfræð-
inginn. Svona fannst mér það vera við þau ó-
tölulegu áhrif, sem fylgdu á eftir. Hvítt ljós
nötraði og titraði og varð að hvít-bláum lit. Blái
liturinn samlagaði sig því fjólurauða. Gull og
saffrangult léku saman, grænt, grátt og dökkrautt
liðu hvert i annað. Rós — lifandi rósarlitur
skein á okkur, og litirnir titruðu — undir — yfir
—■ þarna, og hér og hvar, þangað til að við vor-
um innilukt í þess óútmálanlegu Ijósi. Það var
eins og við værum komin bakvið upprás sólar-
innar. Hver sem þekkti eðli þess litar mundi
skilja, hversvegna sumir af áhorfendunum höfðu
tilhneigingu til, í ofsa kæti sinni, að varpa sér
inn í þetta ljómahaf.
Spakmæli frægra manna.
Stundum er það mesta ógæfan að hafa á
réttu að standa. (Sófóldes).
Vertu eigi skjótur til að velja þér vin, en
þann, sem þú tekur þér að vini, skaltu heldur
eigi skjótt láta missa hylli þína. (Sólon).
Líf mannsins þarfnast ávalt og alstaðar hins
rétta meðalhófs og samræmis. (Plató.)
Sá lifir tvisvar, sem nýtur hins umliðna.
(Martialis).
.Söluturninn annast um útsendingu
Dvalar, en vanti nokkurn af kaupenduin hennar
blöð úr 8. árganginuin eru þeir vinsamlega beðn-
ir að snúa sér til útgefandans með það, nr. 36
Laugaveg.
Útgefandi: Torfhildur Lorsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðjan Gutenberg.