Dvöl - 01.05.1909, Blaðsíða 1

Blaðið kostar hérá landi
i kr. 25 au., erlendis 2
kr. Helmingur borgist fyr
ir 1. júlí, en hitt við ára-
mót.
D V Ö L.
Uppsögn skrifleg og
bundin við 1. okt. en ó
gild nema kaupandi sé
skuldlaus við blaðið. Af-
greiðslan er á Laugaveg 36.
9. ÁR.
REYKJAYIK, M A I 190S).
NR. 5.
í forsælu
Er hjarta mitl í liarmi slœr
með hulin sár,
mér vinur enginn er svo kœr
sem eldheitt tár.
Pað létlir instu andans harma
að eg grœt,
og fram á hulda föður arma
fallast lœt.
Ó, gullna von! Af gnœgðum þintím
gef mér Ifós!
og lát ei blikna á brautum minum
blóm og rós!
llallgr. Jónsson.
Vinskapur (Friendship).
A framhald af greininni „Kraftur viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Hreinn, óeigingjarn vinskapur, er sem bjartur
logi, sem ekki sendir frá sér nemn eigingirnis-
reykjarmökk, en það litur út fyrir að hann eigi
sér örskjaldan stað í mannlííinu. Uppruni hans
er guðlegs eðlis, athafnirnar himneskar og af-
leiðingárnar heillavænlegar fyrir sálina af því
hann er hámark allrar jarðneskrar hlessunar;
þess vegna hefir veröldin líka stælt hann á sinn
auðvirðilega hátt, já, hún hefir marg olt hjúpað
sig hinum egta málmi svo þykkt að ekkert
nema timinn heíir orkað að leiða í ijós, þá sví-
virðilegu undirhyggju sem duldisl i tilgangi
hcnnar saurugu vina. Blekking og táldrægni
virðist djúpt gróðursett í sumra manna náttúru, og
reið-prikið sem þeir ferðast á i gegnum lífið.
Hjartað er fram úr máta svikafult; hver getur
þekt það? Varfærnin er sögð foreldri óhultleik-
ans, jafnvel þó hún hafi oftlega verið svikin
með Júdasar-kossi. Hinir allra varfærnustu
menn hal'a oft verið illa sviknir og illa leiknir af
lélegum svikurum.
Vér æltum því að vera ákaílega varasöm i
því að velja oss vini, og þó við séum það, mun-
um vér ei að siður oft komasl að raun um að
oss hefir skjátlast í valinu.
Þar á móti getur mótlætið kent oss að
þekkja þá, þá munu sólskins-vinirnir ílýja oss
eins og sjálfur dauðinn sé á hælunum á þeim,
— jíL eins og rottur flýja úr hlöðu sem eldur
er kominn í! Niu tiundu, af þeim sem hafa
notið mestn góðgjörðanna, munu þá verða fyrstir
að yfirgefa lasta og áfella. Vinskapur sem ein-
ungis er byggður á eigingirnd, endar jafnan i
flótta, á því augnabliki, sem viðkomandi hefir
fullnægt sínu eigingjarna augnamiði — eða hefir
beðið ósigur.
Hreinn og sannur vinskapur er hlómstur,
sem vex jafnt á öllum tímum ársins; maður
getur fundið það í blóma á snjóþöktu fjöllunum
á norður Rússlandi, alt eins og í sólriku dölun-
um á suður ítaliu; og alstaðar hressir það oss
með ágætu óútmálanlegu töfrafegurðinni sinni.
Ekkert rannsakað strand-kort getur sSTnt vin-
skaps-lielgidóminn, engin alþjóðleg takmarka-
lína, engin klungrótt fjöll eða snarbrattar dala-
hlíðar orka að stemma stiga fyrir vöxt hans og
viðgang. Hvar sem hann er vökvaður með dögg
kærleikans og ástúðarinnar, þar getur maður
verið viss um að finna hann hreinan og sannan.
Vinskapurinn stendur i nánu sambandi við
tvíbura-systur sína, góðgirnina hann gengur
fúslega inn i sorgar- og ógæfuhúsið og stráir
þar út frá sér hamingju og friði. Hann heim-
sækir hið einmana og' sorgmædda hjarta og' talar
við það hughreystingar og gleði orð. Hans al-
máttugu áhrif flögra yfir mótsíriðandi herflokkum
og umvefur svarna óvini með hluttekningu og
góðsemi. Hans eilífi algildi ilmur, dreyfir sér-
hverjum eitruðum öfundar hugleiðingum, og
veitir andanum, heilaga, ómetanlega ánægju, sem
veröldin með allri sinni viðhöfn og mætti orkar
ekki að veita.
5
Urvals samræður.
Eftir Platon.
Pýtt úr grisku af prófessor G. .1. Heise.
(Framh.)
-— Er þá ekki náttúrlegt, sagði hann, að eftir
þessu öllu, hljóti einhver þesskonar ályktun að
verða drottnandi á meðal hinna sönnu heim-
spekinga, og að þeir tali hver við annan hér um
bil á þessa leið: Það lítur út fyrir, eins og ein-
hver sligi flytji okkur með hjálp skinseminnar
til útgöngunnar á rannsókn vorri; af því að svo
lengi sem vér höfum líkama og sála vor er
sameinuð slíku skaðræði, þá getum vér aldrei á
nægjanlegan hátt eignast það, sem vér keppum
eftir, og þetta er þó eins og við höfum sagt, það
sanna.
Af því að likaminn veldur oss þúsundir af
óþægilegheitum sökum hins nauðsynlega viður-
væris. Enn fremur, þegar veikindi sækja á hann,