Dvöl - 01.06.1909, Qupperneq 1

Blaðið kostar hér á landi
i kr. 25 au., erlendis 2
kr. Helmingur borgist fyr-
ir 1. júlí, en hitt við ára-
mót.
D V Ö L
Uppsögn skrifleg og
bundin við 1. okt. en ó-
gild nema kaupandi sé
skuldlaus við blaðið. Af-
greiðslan er á Laugaveg 36.
9. ÁR.
REYKJAVÍK, JÚNÍ 1909.
NR. 6.
t forsælu.
11.
Pótt stúndin sem líður oss hryndi i harm
er hin, sem vor bíður, með sólskin um hvarm.
Pótt timinn sé langur og vonin sé veik
er vinnandi gangur að siðasta leik.
Dg renni þá dagur, er sest ei i sjá
er sólgeislinn fagur, sem tilveran á.
Ilallgr. Jónsson.
Vinskapur (Friendship).
Áframhald af greininni „Kraftur viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Árangurslaust leituðum vér að þessu himn-
eska blómi, — vinskapnum — hjá hinu kald-
lynda, reikningsglöggva . veraldarbarni; já, hjá
þvílíkum, veslings blekkingarræflum er sérhver
tilfinning fyrir göfugum dyggðum stein dauð.
Árangurslaust leitum vér hans sömuleiðis í at-
höfnum þeirra drembilátu — háttsettiP tizku-
dýrkendum; þeir halda sýningu á sjálfum sér,
og elska hinar fölsku, hverfulu ánægjur veraldar
þessarar, en hafa hrakið hann til fulls og alls
úr hjarta sínu.
Árangurslaust leitum vér hans á meðal liins
athugalausa, síiðandi fjölda, sem auglýsir undir-
gefni sina, með opnum örmum, undir alsherjar
lögmál hégómans, illgirninnar, öfundarinnar og
rógburðarins, sem þeir hefja til vegs og virðingar
í hjarta sinu, og er sístarfandi á tungunni.
Vinskapur, sannur, trúr vinskapur blómstrar
að eins í jarðvegi þess göfuga, sjálfu-sér-fórnandi
hjarta; þar er sífelt sumarhlíða, — endalaus lán-
sæld og gleði, sem varpar á alt í kringum sig
þúsund geislum af von, friði og elsku.
Enginn getur verið sannfarsæll, án þess að
eiga vin, en enginn getur vilað hverskonar vini
hann á fyrri en hann er orðinn vansæll.
Það hefir verið sagt, að sannur vinskapur
líktist að nokkru leyti, anda eða svip, sem mikið
er talað um, en sem þvínær aldrei sést.
Þó að þetta sé nú ekki nákvæm samlíking
i raun og veru, verðum við ei að síður að við-
urkenna, að trúr og sannur vinur sést ekki
daglega, og að sá sem í veruleikanum hefir
fundið hann, ætti vissulega að kunna að meta
þá himinbornu gjöf. Þegar menn eru bundnir
hreinum vinskaparböndum leiðir það vanalega
til hinnar víðtækustu lánsælu. Vinskaþurinn
styður og styrkir sálina, léttir þjáningar lífsins
og gjörir, að minsta kosti lífið, hversu erfitt sem
það kann að vera, á einhvern hátt þægilegt.
Lávarður Verulam segir:
»Sorgin léttist við það, að annar tekur þátt
í henni, og ánægjan eykst að sam skapi við það«.
Annar segir: »Sorgin líkist í því stórri elfu að
hún missir megnið af afli sínu við að skifta sér
í margar kvíslar«.
Gleði, áþekk sólargeisla, endurspéiglar sij
með meiri ílýti og fegurð þegar hún skín á mann
út úr augum og hjarta vinarins.
Sá vinskapur sem grundvallast á góði-i
smekkvísi, og skildleika í skoðunum, venjum og
þesskonar, en á ekkert skilt við guðrækni, er að
sönnu leyfilegur, af því hin góðgjörðasama forsjón
ann honum að skreyta heiminn, sem með öllum
sínum yfirgnæfanlegleika og fegurð líður skyndi-
lega undir lok; en þar á móti mun sá vinskapur
sem grundvallaður er á sönnum guðsótta verða
innan skamms endurplantaðar í sælla heimi, til
þess þar að skreyta »paradís«, þess lifanda guðs.
5
Urvals samræður.
Eftir P1 a t o 11.
Pýtl úr grisku af prófessor C. J. Iíeise.
(Framh.)
Því sé ekki unt með líkamanum að komast
til hreinnar viðurkenningar um nokkurn hlut,
þá getum vér einungis fallist á, eitt af tvennu,
annaðhvort að vér komustum aldrei til viður-
kenningar, eða þá ekki fyrri en eftir dauðann.
Af því, að þá verður sálin út af fyrir sig, laus
við líkamann, en ekki fyr. Og meðan vér lifum,
þá getum vér, eftir því sem lítur út, aðeins
komist nær viðurkenningunni, er vér höfum
svo lítið sem framast er unt saman við líkam-
ann að sælda, og höfum ekki meiri samblendni
við hann en vér nauðsynlega þurfum, og leyfum
oss ekki að fyllast af hans eðli, en varðveitum
oss hreina, Jiangað til Guðinn sjálfur leysir okkur.
Þannig hreinir og frelsaðir frá heimskupör-
um líkamans, munum vér sennilega, fá að lifa
í samfélagi með líkum verum, og með sjálfum
okkur viðurkenna alt hið hreina, og þetta er
liklega einmitt það sanna. Því þeim óhreina
leyfist líklega ekki að hræra við því sem er
hreint. Þannig, Simmías, licld eg, að allir sem
sannarlega elska spekina hljóti að liugsa og tala
hver við annan sín á milli. Eða heldurðu það
ekki? — Jú, sannarlega, Sókrates. — Sé þetta
þá satt, vinur minn, sagði Sókrales, þá er mikil
von til að sá sem kemur þangað, sem eg á nú