Dvöl - 01.08.1909, Síða 1

Blaðið kostar hérá landi I kr. 25 au., erlendis 2 kr. Helmingur borgist fyr- ir 1. júlí, en hitt við ára- mót. ] DVÖL. Uppsögn skrifleg og bundin við 1. okt. en ó- gild nema kaupandi sé skuldlaus við blaðið. Af- greiðslan er á Laugaveg 36.
9. ÁK. RETKJAVÍK, ÁGÚST 1909. NR. 8.
í íorsæln.
iv.
Gleðin er kvik eins og geisli,
gráirún skrifar hver stund;
augnablik eitt getnr bugað
anda og sterka mund.
Hamingjusólin i heiði
hlœr ekki nema um stund;
örlagaskgbólstrar skgggja
skínandi voga og sund.
Vonirnar eiga sér upphaf
og endi á sömu siund;
þótt hlakki á vörunum hlátrar
í hjarta er banvœn und.
Hatlgr. Jónsson.
Félagsskapur (Company).
Áframhald af greininni „Kraftur viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Það er gamalt máltæki að það megi þekkja
oss af þeim félagsskap, sem vér veljum okkur.
Af þvi, að þegar vér erum sjálfráðir, þá velj-
um vér oss þá félaga sem að eðlisfari og siðsemi
eru líkir oss sjálfum.
Þar af leiðandi, erum vér oft hneigðir til að
halda, er vér liittum þá fyrir er taka þátt í liverj-
um helzt félagsskap sem er, að sá félagsskapur
eigi vel við eðlisfar þeirra, ekki einungis hvað
mentun og gáfum við lcemur, heldur jafnframt
hinni siðferðislegu háttsemi.
Góður félagsskapur bætir ekki einungis vora
eigin siðsemi, heldur heíir samskonar betrandi á-
hrif á sálina, sökum þess að göfug umgengni er
ánægjurík og nytsöm hvevetna. Séu félagsvinirnir
vandir að ráði sínu þá bæta þeir vort eigið sið-
ferði; séu þeir mentaðið þá auka þeir þekkingu
vora og laga brestina.
En hins vegar, séu þeir ósiðsamir, fákunnandi
og dónalegir, þá mun umgengni þeirra vissulega
setja merki sitt á oss-
I3ess vegna er það ekkki svo lítils vert að
velja sér góðan og heiðarlegan félagskap, en forð-
ast þann sem er siðspillandi.
Það er æfinlega æskilegt að ná umgengni við
þá sem mikið er varið í og gæddir eru góðum
kostum, því með því vér líkjustum þeim í háttsemi
og lunderni verðum vér meiri menn. En aftur á
móti, lélegri í öllu tilliti, með því vér leggjum lag
vort við þá sem eru verri en vér, vér verðum þeim
þá samdauna og með því niðurlægjum vér oss
sjálfa. í einu orði sagt útkrefst mikil varúð og
hyggindi til að velja sér heppilegann félagsskap.
Samt ríður karlmönnum meira á því en konum,
af því þær þurfa ekki að taka þátt í jafn marg-
breytilegum félagskap í lífinu og þeir. Ekki sumt
þar fyrir, að þær þuríi ekki sömuleiðis að gæta
allrar varúðar í því tilliti, ef þær kynnu að lenda
í þeim félagsskap sem væri þeim óhollur, og sem
mörgum er of gjarnt til að aðhillast.
5
Urvals samræður.
Eftir P1 a t o n.
Þýtt úr grísku af prófessor C. J. Heise.
(Framh.)
Eða skyldu margir, af þeim sem dauðinn hefir
svift þeim sem þeir elskuðu, konur og börn, vera
viljugir til að fara til undirheima, knúðir afþeirri
von, að mæta þeim þar aftur og véra saman með
þeim, sem þeir þrá, en sá, sem í raun og veru
elskar vizkuna, og lifir í þeirri von, að hann geti
hvergi annarstaðar en i undirlieimum, öðlast hana
eftir vild, skyldi hann þá óttast dauðann, en vilja
ekki glaður fara þangað? Því ætti maður þó að
trúa, vinur minn, ef hann er í raun og veru heim-
spelcingur. Af því slíkur maður er fyllilega sann-
færður um, að hann finnur ekki sannan vísdóm
annarstaðar. Og sé nú þessu þannig varið, eins
og eg sagði nýskið, væri það þá ekki í hæsta
máta óskynsamlegt ef sá hinn sami óttaðist dauð-
ann? — Sannarlega, það veit Seifur, sagði hinn.—
Þegar þú því sérð að maðurinn er hnugginn, þeg-
ar hann á að deyja, þá getur það verið þér nægileg
sönnun fvrir því, að hann elskar ekki spekina, en
líkamann, því sá sem elskar liann, elskar líka
peninga og heiður, annaðhvort annað eða livoru-
tveggja. — Það er alveg eins og þú segir. — En
mun nú ekki sú dyggð, Simmias, sem menn kalla
lireysti, sóma sér einkanlega hjá þeim sem eru
þannig skapi farnir? — Vissulega, svaraði hann.
— En svo stillingin, sú dyggð, sem fjöldinn nefn-
ir líka því nafni, sem er fólgin í því að maðurinn
gefur sig ekki á vald girndunum, en heldur sér
stiltum og siðsömum, mun ekki sá líka vera hæfi-
legur fyrir þá eina, sem lítilsvirða líkamann og
lifa í kærleika við spekina? — Það hlýtur að vera,
sagði hann. — Af þvi, bætti hinn við, að viljir þú
nú aðgæta annara lireysti og gætni, þá mun þér
finnast það öldungis undrunarvert. —
Hvernig stendur á því, Sókrates? —