Dvöl - 01.08.1909, Blaðsíða 2

30
D V 0 L.
Thyra Varrick.
Eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Það var alvarleg spurning lijá drengnum sem
var svo bráðþroska. Og hann liugsaði svo margt
um þetta sem hann þorði ekki að ininnast á.
Löngun hans eftir fróðleik var óseðjandi. Hann
sigldi um höfin með hinum beztu siglinga-mönn-
um, sá ókunn lönd með nafnfrægum ferðamönn-
um, og barðist á ný í hinum nafnfrægu veraldar-
lcunnu orustum með stríðs-hetjum þeirra tíma.
Landkortin og veraldarhnötturinn var æfinlega við
hendina, og hann fylgdi ferð skipanna með löngu
mjóu fingrunum sínum, og úlföldunum, og lier-
mönnunum á ferð þeirra. Ei að síður var eðlis-
far lians nærri því oftrúarkent — guðslrú hans
var liiminhá og djúp eins og eilífðin. Hann elsk-
aði guð heitara en nokkuð ánnað. Það var elska
en ekki tilhneging, blátt áfram, náttúrlegt traust,
jafnvel á hans dimmustu og kvalafyllstu stundum.
Thyra komst lljótt að hvenær þær stundir bar að.
Hann varð þá friðlaus, og það gilti að einu hve
smemtilega bók hann var að lesa, hann varð ímist
kafrjóður eða náfölur, og út úr augum hans skein
sorg, ótti og viðkvæmni og eftir fáeinar mínútur
sagði liann: »Elskan mín, taktu frá mér bókina,
nú vantar mig Davíðs-sálma, því engin mannleg
orð geta lijálpað mér til að þola það sem nú
kemur.
Svo sat hún hjá honum heilar nætur, hélt
um höfuðið á honum, og þurkaði þjáningarsvitann
framan úr honum, og huldi lilla elskulega drenginn
i skugga þess almáttuga með bænum sínum. Eng-
inn nema guð vissi livaða þjáningar þau bæði báru
i sameiningu. Barnið bar að sönnu þær þjáningar
sem hún gat ekki borið með honum, en hún
styrkti skjálfandi hendurnar á honum, og sykraði
þjmgstu þjáningarnar með hjartanlegustu huggunar-
orðum og aðstoð.
Þetta var undarlegt líf fyrir Thj'ru; líf, sem
henni liefði aldrei dottið í liug að kjósa sér til
handa, en jafnframt liið bezta, hið einasta, til þess
að ílytja eðli liennar að sínu göfugasta takmarki
Hingað til var það Tliyra sem var elskuð og þág
annara þjónustu, en nú varð hún að lærahvernig
hún ætti að þjóna öðrum og elska þá. Smátt og
smált fór að spretta upp í lijarta liennar liið allra
guðdómlegasta blómstur — sjálfsfórnin, — að fórna
sjálfri sér fyrir einhvern lijálparþurfandi féll nú í
hlutskifti hennar. Hún liafði aldrei fyrri komist í
slíka stöðu. Hún hafði aldrei átt yngri bróður
eða systur sem þurl'ti hjálpar hennar við, ekki
veikt foreldri, né munaðarlaust barn. Á æsku
árum sinum hafði hún ekki svo mikið sem elskað
brúður eða tekið að sér heimilislausan liund. Hún
hafði æfinlega verið sú sem naut elskuunar; en nú
átti hún að miðla öðrum hana. Dag eftir dag
varð elska hennar lieitari á veslings þjáða barninu,
svo að þegar hann var sjúkur þá fannst henni að
liún verða það líka, sömuleiðis kætti hana allt sem
hann kætti. Hún gleymdi sér sjálfri fyrir lionum,
Og þess meir sem Dónald krafðist, þess meira
veitti hún honum. Alt var svo lítið í augum liennar
því kærleiki hennar baðaði sig í meðaumkvun
og tók hana föstu haldi. Kærleikurinn mýkti mál-
róm hennar, létti ganginn, og gaf einhver svipbrygði
af einhverri kyrlátri óútmálanlegri elsku allri til-
veru liennar.
Einn morgun eftir eina mestu þjáninganóttina,
lagði þreytta barnið höfuð sitt að barmi hennar
og fór ofur lítið að gráta. Hún beygði sig og kysti
hann; og tárin hennar runnu niður á andlitið á
honum. »Æ, mamma!« stundi hann upp, »æ,
mamma« endurtók liann, og frá því augnabliki
gekk hún honum í móðurstað. Hann var liennar
drengur, og hún gælli þess nákvæmlega að rnissa
ekki áhrif sín á liann. Lávarður Fraser stakk
upp á því að hún ætti að ganga eða keyra einn
klukkutíma á dag sér til heilsubótar, — og þann
klukkutíma var hann sjálfur vanur að sitja hjá
syni sínum, — en Thyra hlýddi þessu fremur af
skyldu en ánægju, og hún var mjög séð í því að
gefa frú Fraser einhverjar ástæður, svo hennar
heimsóknir íil drengsins urðu færri. Að öðru lejdi
en þessu var engin tegund af öfundsýki eða af-
brýðissemi fólgin í þessum kærleika. Hún ætlaðist
ekki til minsta hagnaðar fyrir sjálfa sig; og þegar
lady Fraser færði henni summu af peningum, er
hún hafði dvalið þar í 3 mánuði, ýtti hún pening-
unum frá sér með tárin í augunum og sagði há-
tignarleg:
»Hvað hefi eg gert fyrir yður eða Dónald,
sem hægt er að borga með peningum?«
»Þér liafið verið betri við okkur öll en eg fæ
með orðum Iýst«. Var svarið.
»Gott og vel þá, frú mín góð! Þér hafið veitt
mér heimili og verndað mig með yðar mikitsmetna
nafni. Mér er það mikið betra en gull«. Svo snéri
hún sér að drengnum, sem horfði á hana með
stóru igrundandi augunum sínum, og sagði: »Vildir
þú Dónald óska að eg— þín eigin Tliyra — tæld á
móti gulli fyrir að elska þig«.
»Nei! nei!« svaraði liann. »Komdu liingað
elskan mín, og eg skal gefa þér 20 kossa. Ekkerl
gull sem til er í Edinborg lirekkur fyrir eitt augna-
blik af elsku sem er lík þinni«.
Lady Fraser tók gullið og gekk í burlu með
það bæði undrandi og ofurlítið hrygg. Hún fann
að hún hafði staðið nokkur augnablik við dyr
himneskrar sælu-dyr sem ekki vildu opna sig fyrir
henni. Þau Thyra og Dónald höfðu gengið inn
og skilið hana eftir utangáttar, og er liún gekk
liægt niður stigan, fann hún til einmunaskapar i
lijarta sínu. Henni llaug þá í hug að hún liefði
misskilið margt í lögmáli lífsins og elskunnar; og
liefði hún þá vitað, að þetta var fyrir hana, eitt
af þessum mikilvægu augnablikum, á liverjum vér
meira eða minna, hverfum frá vorum dauð-
legu lieimkynnum og staðnæmumst urn nokkur
hverfandi augnablik á þröskuldinum fyrir framan
einhverjar dyr eilífðarinnar.
Þannig liðu vikurnar, og engin þeirra leið án
elsku og hugsvölunar.