Dvöl - 01.09.1909, Blaðsíða 2

34
DV0L
sumar þeirra, með því að aðrar hafa þá tekið þá
föstu haldi, og, jafnvel þó menn kalli það and-
varaleysi, að láta sér stjórna af girndum sínum,
kemur þetta samt fyrir þá, að þeir yfirstignir af
einhverjum girndum, ná öðrum á vald sitt; og
þetta er mjög svipað því, sem við vorum nýlega
að tala um, að þeir séu á vissan hátt ráðsettir í
sjálfu andvaraleysinu. — Það virðist svo. — Nei,
bezti Simmías, það er þó engan veginn réltur
vegur til dygðarinnar, að gefa eina nautnina fyrir
aðra, og óbeit fyrir óbeit, ótta fyrir ótta og hið
stærra fyrir hið minna, eins og væri það gjald-
gengir peningar; hinn einasti rétti gjaldeyrir, sem
maður ælti að láta allt í sölurnar fyrir er skyn-
semd; og einungis allt, sem með henni erkeypt
og selt er hreystimenska; gælni, réttlæti, og í
einu orði sagt sönn dygð með skynsemd, hvort
heldur f}7sn og ótti og allt annað af því tagi stendur
í sambandi við það eða ekki; en verði þetta
skilið frá skynsemdinni og gangi svo kaupum og
sölum innbyrðis, þá verður þesskonar dygð að
eins tálmynd, í raun og veru þrælslegur hugs-
unarháttur, sem hefir ekkert heilbrigt og satt í
sér fólgið.
Thyra Varrick.
Eftir Amaliu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Þrátt fyrir þetta hafði enginn tekið eftir að
Thyra hafði lilfinningu fyrir þessum unga manni;
enginn nema Dónald, og liann var með sjálfum
sér viss um, að það var nafn Hektors mac
Dónalds, sem var orsökin'í því að Thyra fékk
yfirliðið. Samkvæmt þessu varð honum mjög
lítið um hann gefið. Auðvitað að ástæðulausu,
en því ver gerum vér oss þráfaldlega seka í
þesskonar yfirsjónum. Undir eins og þeir feðg-
ar voru hættir að tefla, kallaði Dónald á Thyru
og um leið og hún kom, tók hann upp bókina
sem faðir hans hafði lagt frá sér. Hún var
eitt af leikritum Ben. Jóhnson. Um leið og
liann gerði það, sagði hann og brosti bliðlega:
»Föður mínum er svo tamt að halda upp á
skozka rithöfunda, að hann tekur þá fyrir skozka,
þótt þeir séu það ekkk.
»Ben Johnson var enskur, Dónald. Hann
var sannur Englendingur, og var fæddur ein-
liversstaðar nálægt Charing Cross, held ég«.
»Já, eg veit ])að. Margir af okkar miklu
mönnum, sem ættu með rétlu að vera skozkir,
eru fæddir á Englaudi og líka í öðrum löndum
og hafa samt verið kallaðir enskir, eða jafðvel
eitthvað verra. Faðir Bens var einn af Jón-
stónunum úr Annan-dölunum, og einmitt af
því hann íluttist til Lundúnaborgar, varð ves-
lings Ben að fæðast á Englandi, og þar af leið-
andi var hann kallaður Englendingur«, sagði
Dónald. Hann virtist vera mjög hrifinn þetta
kvöld, hann sagði sögur, liann rökstuddi og
hann vitnaði til einna og annara rithöfunda, og
benti jafnframt á nokkrar eftirtektaverðar grein-
ar í verkum þeirra. Faðir hans hlustaði eftir
og gekk svo undrunarfullur út, og var ákaflega
sorgbitinn. Því hann sá, að barnið hafði á
stuttum tíma klárað sig við langt námsskeið og
þroskaðist ótrúlega fljótt undir skólagang himiris-
ins. Th}7ra sömuleiðis sá hversu yfir máta
miklum gáfum hann var gæddur. Hún þóttist
vera viss um, að hann var að reyna að láta
ekkert umtalsefni koma fyrir, sem minti á Stú-
artana og stríðíð, sem yfir vofði. Ef til vill
flaug honum í hug, að hún hugsaði meira um
einhvern, sem þar átti hlut að máli, en nokk-
urn grunaði.
Að minsta kosti þóttist hún í þessu sjá vott
um góðgirni. Þegar kvöldið var þrotið og hann
lá náfölur og þreyttur, en þó sí-brosandi, sagði
hún: »Nú, Dónald, skal eg tala um alt, sem
við þurfum að tala um, þvi þú ert of þreyttur
til þess. Eg sé það vel«.
»Við skulum þegja bæði«, sagði hann, »en
lofa þeim að tala, sem aldrei talaði óréttlátt orð.
Ljúkið þér bókinni upp, Thyra, — sjáið þér,
hún lykst sjálf upp á hinum rétta stað«.
»Láttu ekki hjarta þitt vera hrygt — Hald-
ið þér áfram að lesa, því engin sorg er til, sem
þessi orð lækna ekki«.
Þegar Tliyra geklt inn til sín eftir stundar-
korn og varð einsömul, lá illa á henni, af því
hún bar ekki sorgina, sem lá svo þungt á hjarta
hennar, til hins rétta huggara. Hún þorði ekki
að gera það, en hugsaði sem svo: Mun Jesús
Kristur í raun og veru hirða um sorg og ang-
ist einnar umkomulausrar stúlku? Mun hann
ekki að eðlilegheitum segja: »Þennan kaleik,
sem þú verður að drekka, hefirðu sjálf byrlað
þér«. Á þennan hátt gerði hún hans meðaumkv-
unarsama hjarta rangt til, — þvi hjarta, sem
hefði aumkvað og styrkt hana, sem var svo
hjálparlaus. Hún treysti sér ekki til að segja
lady Fruser liversu grimdarlega Hektor hafði
farið með hana, því ef hún hefði gert það, þótt-
ist hún vita, að hún mundi álíta rétt fyrir sig,
að segja Söru mac Argall eða þá lady Gordon
frá sviksemi hans, og hvað litla Dónald áhrærði,
þá vissi hún, að honum mundi bæði mislíka
við sig sjálfa og svo við Hektor; svo mundi
hann hugsa svo mikið um þetta, að öll hans
litla og þægilega starfsemi mundi truflast, öll
hans hreina og saklausa lífsgleði mundi blikna.
Nei, ef það yrði ekki bráðnauðsynlegt, ætlaði
hún sér ekki að leggja þá byrði á herðarnar á
Dónald, — og þá var ekki um neinn annan að
ræða. Nú þótti henni vænt nm þá ráðleggingu
læknisins, að hún skyldi vera daglega úti í
hreinu lofti, einn eða tvo klukkutíma. Það veítti
henni svo ákjósanlegan umhugsunartíma.
Skömmin og gremjan yfir því að vera svona
dregin á tálar og svikin, lá þungt á hjarta henn-
ar. Samt gladdist hún yfir að sjá hvað öllum
var ant um að henni liði vel.
Slundum vildi lady Fruser láta hana aka