Dvöl - 01.09.1909, Blaðsíða 3

D V 0 L.
út, og ók þá oft sjálf með henni, og æfinlega
þegar vagninn fór á stað, sá hún að Dónald
studdist fram á hækjur sínar og horfði brosani
gegn um gluggann á eftir henni. Þannig leið
tíminn þangað til um miðjan júlímánuð. Þá
varð uslið og gauragangurinn í borginni meiri
og hrikalegri. Það var rétt eins og menn fýndu
þefinn af nálægri oruslu i nánd, eins og allir
væru orðnir að stríðshetjum. Spádómar og
fyrirhoðar svifu á allra vörum. Enginn var svo
ungur eða afskiftalítill, að hann hefði ekki
drauma til að segja frá, og einhver óljós frið-
leysistilfinning truílaði heimilisfiriðinn, og það
jafnvel hjá hinum friðsamari fjölskyldum. Einn
heitan eftirmiddag er Dónald lá við opinn
gluggann og Thyra las hált fyrir hann, kom
þjónn frá lady Fraser með þau skilnboð, að
Sara mac Argall væxá niðri, og ef Dónald væri
það ekki á móti skapi, þá langaði hana til að
koma upp til hans. Thyralagði þá frá sér bók-
ina, laut niður að honum og sagði: »Lofaðu
mér að fara út, Dóuald. Eg vil ekki sjá stúlk-
una — eg vil það öldungis ekld«.
»ó-nei«, hi'ópaði hann. »Þér megið ekki
fara, ástin mín. Vei'ið þér kyrrar hjá méi'. Eg
get ekki lifað án yðar— og eg vil líka að hún
sjái yður«.
»Eg get elcki verið hér inni, — eg get það
ekki«.
»Jú, jú«, sagði hann og vafði um leið hand-
leggjunum utan um hálsinn á henni. Þegar
hún loksins gat losað sig úr faðmlaginu, voru
þær lady Fi-aser og Sai'a komnar inn. Eftir
þetta lét Thyra enga óánægju í ljósi, en stóð
með í'ólegum tignarsvip, teinrétt, og tók þannig
á rnóti hinni óhjákvæmilegu samkynningu.
Henni var um megn að finna ekki til einhvei'r-
ar foi'vitni, er fi'ammi fyrir henni stóð sú kona,
sem hafði svo tilfinnanlega komist upp á milli
þeirra Heldoi's. Það var satt, að Sara gat bæði
vei'ið saklaus og ekkert vitað um þau rangindi,
sem henni voi'u gerð, en þarna sat hún, sldnandi
fögur — forlagadísin, sem hún gat hvoi'ki last-
að eða lítilsvii't. Hún blíndi á hana móti vilja
sínum, hlustaði eftir þvi, sem hún sagði, og hún
viðui'kendi með sjálfri sér unaðsríki það, er
hún bar með sér — öldungis ólíkt því er hún
sjálf hafði til að bei’a, Hið fagi’a vaxtai'lag henn-
ar, fallega hárið og fagri litarhátturinn sómdi
sér svo ákjósanlega, i sami’æmi við hvíta, mjúka
kjólinn liennar, sem var alsetlur bláum silki-
hnúturn, sem juku svo mikið fegurð hans. Dón-
ald fannst líka svo mikið til nm fegurð hennar
og unað, að hann bað hana að gefa sér eina af
í'ósunum, sem voru á mittisbandinu hennar, og
er húu rétti hana að honum kysti hann rósina
með rnesla fjálgleik. Sara kyssti lxann líka sjálf
og nefndi hann »hinn elskuvei'ðasta litla riddara
sem til væri í heiminnm«. Á þessu augnabliki
fann Thyra til hinnar bitrustu afhi'yðissemi;
þessi kona liafði tekið frá henni elskhuga liennar,
ætlaði hún sér líka að taka frá henni einasta
3$
vininn sem hún átti? Henni fannst að hún í
raun og veru hata hana.
Þá sagði lady Frasei', upp úr eins manns
hljóði. Eg heyi'ði nýiega sagt að yfii'foi’ingi Mac.
Dónald væi'i aftur farin úr Edinborg. Hvernig
gelurðu boi'ið lifið án hans? »Mjög soi’glega,
það fullvissa eg þig um«, svai’aði Sara; en eg
lxeld samt að Lady Goi’dun fi’ændkona mín sakni
hans meira. Þjónustufólkið saknar hans, húsið
saknar lians, sérhvert augnablik dagsins saknar
hans, og þess vegna er ólíklegt að eg sé undan-
tekning. Hrafn bx’óðir rninn er líka fai'inn —
þeir hafa báðir haldið til norðurs!« Þessi síð-
ustu orð sagði hún með gleðihreim, eins og i
þeim fælist takmai’kalaus möguleiki fyrir ham-
ingju. »Og hvenær koma þeir lxeim aftur? Og
ætlarðu að bjóða mér í veizluna þína þegar þeir
koma aftur?« spui'ði lady Fi'asei'. »Hver veit?«
spurði hún sig sjálfa. »Ráðningin eða svai'ið
upp á báðar þessar spurningar er í höndum
hamingjunnar«. Sara leit ekki út fyrir að vilja
halda samræðunni áfram, og eftir nokkurar sund-
urlausar athugasemdir álirærandi ýms kvennleg
umtalsefni og gætti þess þó jafnframt nákvæm-
lega að gefa Thyru kost á að leggja orð inn í —
kvaddi hún Dónald og fór út. Lady Fraser gekk
út með henni, og þegar þær komu fram i and-
yi'ið nam hún staðar og sagði: »Hver er þessi
fagi’a stúlka?« »Hún er einskonar skjólstæðing-
ur bi'óðir míns, hann sendi mér liana. Dónald
og hún eru óaðskiljanleg«.
Þú hefir ekki enn þá haft hana með þér í
félagslífinu?«
»Hún hefir mjög ásti’íkar mótbárur i þvi
tilliti, faðir hennar er nú á Indlandi, eða þar í
höfunum, og á meðan hann er í sífeldri hættu
vill hún hvorki dansa né vera glöð. Mér finnst
hún með því láta í Ijósi réttar tilfinningar, og
lxún trúir á Dónald; hann er henni allt«.
»Drengui'inn eraðlaðandi. Hver xnundi ekki
finna ánægju í honum? En mér sýnist að hún
bei'a með sér einhvei'ja hulda soi’g — ef til vill
einhver vonbi'igði í ástasókum«.
»Það lield eg sé elclci. Hún hefir aldrei fengið
hréf síðan að hún kom hingað. Enginn hefir
komið til að tala við hana. Hún er ekki ásta-
sjúk stúlka, hugsa eg«.
»Hvaðan er hún? Hún er afbi’agðs fögur«.
»Frá Orkneyjum«.
Einhver kynleg, skelfileg, hugarhræring, myrk
og kvik, flaug um Söru, sem ílögraði milli Hektors
og Thyru, en tók enga ákvarðaða lögun á sig,
og Sara fórnaði lienni engri ígrundun. Þar á
móti, þekti Thyra of vel veruleik ogmyndþján-
inga sinna. Þessi drottningarlega, skínandi kona
klædd í hvítt; þessi brosandi, vongóða stúlka,
hennar eigin andrúmsloft var stéttarmismunur,
þar á móti meðkendi Thyra með sjálfri sér, þó
það stæði langt fyrir ofan hennar reynzlu, að
hún gæti aldrei vonast eftir að verða keppinaut-
ur hennar. Hún hataði liana; hún gatekkigert
að því. Það reyndist gagnslaust fyrir liana að
gæta skynseminnar í þessu tilliti er hún sjálf