Dvöl - 01.09.1909, Blaðsíða 4

3<5
D V 0 L.
átti hlut að máli, og jafn þýðingarlaust var
henni að afsaka Söru. Það gat vel verið að Sara
hefði ekkert vitað um kröfu hennar til Iiektors,
en ef svo var, þá þóltist Thyra vera viss um að
hún mundi skoða þá kröfu einungis frá sjónar-
miði sinnar egin háu stöðu. Hún mundi undra
sig yfir að slétt og rétt sjómannsdóttir skyldi
þannig hafa dregið sjálfa sig á tálar að vænta
sér ráðahags við mann, sem stóð svo langt upp
yfir henni. Hún hefði ef til vill kent í brjósti
um hana, en meðaumkvun hennar var einskon-
ar fyrirlitning. Allt eðli Thyru var í uppnámi
og uppreisnarandi hennar var bæði tempraður og
særður af lofræðum Dónalds um Söru. Hún
grét sárt um síðir og fann hungsvölun í því að
kenna Dónald um það.
»Eg þoli ekki að heyra til þín, Dónakk,
sagði hún, þegar hann spurði liana hvað að
henni gengi. »Eg þoli ekki að heyra þig tala
svona, og ef þú liugsar svona mikið um Söru
mac Argall, þá er bezt að hún komi liingað í
minn stað«.
»Nei, Thyra, þetta er afbrýðissemi. Það er
kóróna allra heimskupara að vera afbrýðissam-
ur«.
»Já, eg er afbrýðissöm; en hún hefir ætt-
ingja, elskendur og vini, en eg á ekki nema þig
og þú ert farinn að taka hana fram yfir mig«.
»Uss, uss!« sagði hann eins og hann væri
reiður, en liann hafði í raun og veru gaman af
þessu. »Eg verð að segja föður mínum frá
þessu« sagði hann og hló lítið eitt. »Hérna eru
tvær af fegurslu stúlkunum á Skotlandi, sem
keppast um ást mína. Það er vissulega unaður.
En gráttu ekki, Thyra. Eg elska enga jafnheitt
og þig, jafnvel þótt hægt væri að sjá, að Söru
mac Argall lízt vel á mig. En eg vildi heldur
spretta fingrum að henni, en orsaka þér augna-
bliks óánægju. Mín eigin kæra prinsessa, komdu
og kystu mig. Það er engin lík þér«.
Og honum þótli vænl urn að finna, að tár
hennar féllu niður á kinnina á honum. Astin
er stundum í ofurmagni sínu grimdarfull, og
tár elskandans eru votlur um kærleíka, sem
sézt jafnt og finst.
Eigi að síður er gotl að elska og vera elsk-
aður. Það er hin hreinasta uppsprelta af ham-
ingju, sem oss er gefin, en hversu vissir erum
vér ekki um, að óhreinka hennar kristalstæra
vatn með afbrýðissemi vorri, eða eíablendni
eða eigingirni.
Það varaði góður tími áður Sara heimsótti
lady Fraser aftur, og þegar hún kom, kom hún
ekki til Dónalds. En litla manniuum gramdist
það. »Hún er svo hrifin af Hektori mac Don-
ald og Carli prins, að hún man ekki eftir mér«,
sagði hann. »Og eg er viss um, að Hektor er
hár, rauður, beinastór Hálendiugur, sem talar
gallisku og er nægilega ljótur til þess að hræða
þá ensku á llótta jafnskjótt og þeir sjá hann«.
Hann las neitunina á andliti Thyru: það skein
út úr augunum á lienni og glóði á kinnum
hennar, og hann gat nærri því séð að orðin
slmlfu á vörum hennar. En hún talaði þau
ekki, og Dónald vildi ekki veita geðbreytingu
hennar athygli. »En hvað Carl prins áhrærir«,
hélt hann áfram, »þá hafa allar konur í Edin-
borg orðið vitlausar út af honum. Það er
undravert! Hann þekkir þær ekki og hann vill
ekki þekkja þær, og samt eru þær himinhrifn-
ar af manninum, sem þær hafa aldrei séð«.
Sumarið, fult af ófriði og skarkala, leið á-
fram og allir vorn orðnir þreyttir að liorfa eft-
ir manninum, — sem menn óskuðu eftir eða
óskuðu ekki eftir, — en sem kom ekki. Eina
nótt í enda júlí, er löngu Ijósaskiftin voru að
breytast í aldimmu, sat Sara og lady Gordon
við opinn gluggann á vakt. Þegar klukkan
sló 10, lokaði lady Gordon glugganum og sagði:
»Yið skulum nú reyna að fara að sofa, Sara,
dagurinn er þrotinn. Rétt í þessu var hurð-
inni lokið skjótlega upp og ungur hálendingur
gekk inn, féll á kné fyrir Söru og rétti henni
bréí. Svo stóð hann upp, hneigði sig fyrir lady
Gordon og sagði:
»Prinsinn er kominn, hann sendir yður
kveðju stna«.
Hinum megin grafar.
Eftir Elizabeth Stuart Phclps.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Eg hneigðist jafnvel að því sem óskiljanlegt
virðist, t. d. hve margar veraklir eg fengi að
skoða, og hve mörg líf eg mundi lifa. Ilvort
eilíft áframhald táknaði eilífa óendaulega tilveru
— eilíft áframhald af þroska, hækkun og end-
urnýun? Gat æska og fullorðinsaldur erft hvert
annað? Mundi æska og aldurdómur verða
nokkuð mismunandi í eftirsókn? Mundi maður
eptir egin vild erfa — eða geta erft — gáfna-
auðugt eðlisfar? Gat nokkur réynt blessun elsk-
unnar á einu tíijiabili, en mentun og ýmiskonar
vísindi á öðru, og haldið samt áfram að vera
sama veran? Gat eg tekið þátt í allskonar dýrð,
allri uppfræðslu og vonarljósi? Gat eg, eða mátti
eg, þekkja fyllingu gleðinnar — gleði yfir því
að vila sig í sameiningu við verur, sem maður
befir kosið sér að vera í sambúð með bæði í
tímanum og eilífðinni?
Þessum og fleiri spurningum var eg að velta
fyrir mér i huganum, —eg, sem var svo nýlega
vöknuð til þessarar tilveru, og var enn þá með
svo margar óuppfyltar vonir í sálu minni.
Þeir sem ekki liafa borgað 8. árgang
Dvalar oða síðusta iicfti Jóns biskups Arasonar,
eru vinsamlega beðnir um að gjöra það sem fyrst.
Útgejandinn.
Útgefandi: Torfhildnr Þorsteinsdóttir Holui.
Prentsmiðjan Gutenberg.