Dvöl - 01.10.1909, Blaðsíða 4

40
DV0L.
»Það er betra að eg fari ekki«, sagði lady
Fraser. »Lady Mac Ivan verður þar efalaust og
hún mun segja mér bvernig alt gengur þar til«.
»Mér þætti gaman að sjá þessa ungu stúlku
giftast. Mér þælti mjög gaman að því«, sagði
þá Thyra.
»lJú skalt fá það, elskan mín!« svaraði Do-
nald. »Hvernig geturðu komið því til leiðar,
móðir?«
»Það get eg vel. Thyra getur farið eins og
staðgöngukona min. Frasers einkennisvagninn
kemur hingað í tæka tíð. Eigum við að hafa
þetta svona, Thyra?«
Morguninn eftir klæddi Thyra sig i ljósblá-
an silkikjól, afarskrautlegan. Lady Fraser hengdi
um hálsinn á henni dýrindisperlufesti, og skreytti
hana með ýmis konar öðru stássi, kniplingum
og silkíböndum, og lét svo ilmvatn drjúpa í föt
hennar.
Þannig útbúin ók liún í einkennisvagni
Frasersættarinnar til kirkjunnar og gekk til sætis
þess, sem lady Fraser átti yfir að ráða. Það
stóð beint á móti höfuðganginum í kirkjnnni og
hún þóttist vita, að Hektor yrði að ganga svo
nálægt sér, að hún gæti, ef hún vildi, komið
við hann með hendinni. Samtímis þyrptust boðs-
gestirnir inn í kirkjuna, og ■sumir þeirra fóru að
tala um prinsinn og svo brúðurina og brúðgum-
ann, og voru svo berorðir um brúðhjónin, að
Thyra heyrði margar sárgrætilegar nýjungar
þeim viðkomandi.
Hinum megin grafar.
Eftir Elizabeth Stuart Phelps.
Lauslega pýtt úr ensku.
(Framh.).
Var i raun og veru mögulegt að finna til
tómleika í himninum? Eg lield það, af því að
eg var ásótt af þesskonar hugarhræringum. Ef
til vill hefir það komið til af því, að eftir að
hún elsku móðir mín kom, varð eg að eðlileg-
heitum, að vera meir út af fyrir sjálfa mig, því
að jeg vildi lofa þeim að njóta sælu endurfund-
anna, í sem rikulegustum mæli, — en eg verð
að viðurkenna, að eg fann stundum lil einhvers
sem liktist einstæðingslcap, er eg fór að hugsa
úm, að til þessa hefði himininn ekki veitt mér
neitt sérstakt heimili útaf fyrir mig sjálfa, og að
hið elskulegasta samband á milli foreldra og
barna gat ekki í öllu tilliti verið fullnægjandi,
eða ekki fanst mér það. Eg játa að eftir að eg
af egin reynzlu þekti ódauðleik mannssálarinnar,
fann eg líka til elsku sem var ódauðlegs eðlis.
En gat hún átt sér stað án þess henni væri
fullnægja búin?
Mér hafði virzt, að svo miklu leyti, sem eg
gat skilið í félagslífi uppheimsins, að einungis
hin hreyna ást frá fyrri tilveru héldi áfram að
lifa og var hér endurplöntuð.
Leyndardómar gerðu hér vart við sig sem
eg var ekki enn þá fær um að skilja. Eg sá ei
að síður að fram úr skarandi hugvit og hug-
sjónar ímyndanir áttu hér ódauðlega framtíð.
En hvað mig sjálfa snertir, þá hafði ekkert
komið fyrír sem leysti ráðgátu mins liðna lífs;
og samkvæmt fastheldni míns staðfasta eðlisfars
var mér ekki unt að sjá neitt fram undan mér
í þvi tilliti.
Eg var að liugsa um þetta með sjálfri mér
eitt kvöld, er eg var á gangi á viðáttumikln engi.
Bak við mig var borgin, skínandi og ánægjui'ik.
Fyrir framan mig sá eg vatnið, sem eg hafði
áður farið yfir, og eg sá kunnugu hæðirnar gnæfa
upp á bak við mig.
Allur himininn var svo unaðsríkur.
Eg beyrði i fjarveru glaðværar raddir og
hljóðfæraslátt, og er eg hlustaði vel eftir, lieyrði
eg að það var giptingarlag sem sungið var og
leikið, einhverstaðar hinum megin vatnsins, golan
bar hljómin til mín. Þá mundi eg eptir að
Mendelson, var gestur einhvers nafnfrægs him-
inbúa, i nærliggjandi bæ, og að sérstakur söngur
eftir hann sjálfan, ætti að syngjast við það tæki-
færi fyrir himneskar verur, sem bæði hefði vant-
að heyrn og mál niðri á jörðunni.
Þar eð þessi ódauðlegi hljómum, þessa fagra
gamla sönglags endurhljómaði í loptinu, nam eg
staðar og hlustaði, og til þess því betur að njóta
söngsins skygði eg með höndunum fyrir augun.
Þannig stóð eg blind og einsömul á þessu víð-
lenda svæði, og hlustaði eftir þessum óútmálan-
lega dýrlega söng, sem breytti gleði í fögnuð, og
sem vér, er vér vorutn á jörðinni, gálum enga
hugmynd gjört oss um.
Hvar hefði sálin eða tilfinnningin getað heyrt
þvílíkan lúðrabláslur? Ilverskonar hljóðfæraslátt
hafði okkur dreymt um?
En hvað sönglistin er i raun og veru, |fáum
vér nú um síðir að þekkja.
Mig langaði — Hvað langaði mig?
Hvar er eg? Hver hrærði sig, liver talaði?
Hver kallaði til mín með skirnarnafni, sem eg
hafði ekki heyrt gert nærri þvi i 20 ár.
Eg fann til einhvers sem líktist hræðslu, og
eg tók ekki hendurriar frá augunum, en hélt
áfram að standa svona blind og þegjandi, á
miðju þessa fagra engi. undan handarjöðrun-
um. eða millum fingranna, sá eg fegurð grasins
og laufanna, sem andvarinn blés upp að klæða-
faldi mínum: og það var undarlegt á þessu und-
arlega augnabliki, að mér llugu í hug þessar
tvær línur úr gömlum sálmi:
Smávegis.
Yið nábít er einkargott að súpa á mjólk
sérstaklega þó nýmjólk.
Útgefandi: Torfliildnr Lorsteinsdóttir Holin.
Prentsmiðjan Gutenherg.