Dvöl - 01.11.1909, Síða 1

Uppsögn skrifleg og
bundin við i. okt. en ó
gild nema kaupandi sé
skuldlaus við blaðið. Af
greiðslan er á Laugaveg 36.
Blaðið kostar liér á landi
1 kr. 25 au., erlendis 2
kr. Helmingur borgist fyr-
ir 1. júlí, en hitt við ára-
mót.
O •
D V O L
í>. AK.
RETKJAVÍK, NÓVEMBER 1909.
Brim.
Mijmjið, haföldur!
Iíerlu þig, œgir blár!
Brunið fram, brim-unnir!
blaldi flaksandi hár!
Hefjið liring-dansa,
hljómfall, við kleiía-söng!
Stormharpan ymur,
svo sirengjalöng.
Hrönn! far hamförum!
Heríu þig, gullna sól!
sundra svartskýjum,
sýn þig á veldis-stól,
raða, þú röðull!
rósum í undra-kranz!
Öll iárast ströridin
við unna-dans. —
L. Th.
Metnaðargirnd (Ambition).
Aframhald af greininni „Kraftur viljans “.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Veldiö afla menn sér eins og meðals til á-
iiægju, en það verður miklu oí'tar til þess að
svifta mann ánægju. l‘að likist höggorminum,
sem talað er um í skáldsögunni, í því, að hann
vildi stinga þann sem vermdi hann svo hann
lifnaði við.
Mannkynssagan færir fyllilega sönnur á
þessa sannreynd. Ilyder Ali, álli vanda til að
hrökkva upp af svefni sinum með skelfingu og
andfælum. Trúnaðarvinur hans og þjónn spurði
hann um ástæðuna til þess, og hann svaraði
þessu: »Vinur minn, ástand betlarans er mikl-
um mun ánægjuríkara en mitt öfundaða kon-
ungsríki er — í vakandi ástandi að miusta kosti,
.hann sér enga samsærismenn — í svefni, og
hann dreymir um enga morðvarga«.
Metnáðargirnin líkist gulli nirfilsins í því,
,að hún er legstaður allra annara ástríða manns-
ins, hún er hinn stóri miðdepill sem hann liring-
sólar um með miðsóknarafli.
Saga hennar er blóðstoi'kin, af því lnin er
hanamein allra verulegra gæða; hún stofnar
bæði líkama og sálu í hættu, líkamanum liérna
fnegin, en sálunni annars heims.
NR. 11.
Lesari góður, ef þú givnist að hafa sálar-
frið, þá forðastu óhóflega metnaðargirnd og
sömuleiðis þá metnaðargjörnu, þeir vilja ein-
ungis brúka þig á líkan hátt og sumir menn
hesta sina, ríða þeim banhungruðum myrkr-
anna á milli, og geta þeim svo eitthvert rusl að
leikslokum. Þeir munu með ánægju gera þig
að brú til að ganga á til valdanna, sérstaklega
ef þeir þannig geta komist yfir um tollfrítt.
Skjóttu hærra til marks, en á liinn hæsta
turn, sem metnaðargirndin orkar að reisa upp.
Ekkert er hreint nema himininn, láttu hann
þá vera það mark, sem þú keppir að.
»0g prófaðu og smakkaðu hið hrífandi hrós,
gleði án sorgar, án dimmu — ljós«.
Vegurinn sem metnaðargirndin þræðir, er
oí þröngur fyrir vinskapinn, of stórgrýttur fyrir
eílkuna, of hrufóttur fyrir rúðvendnina, of diinm-
ur íyrir visindin, og of hæðóttur fyrir hamingj-
una.
9
Urvals samræður.
Eftir P1 a t o n.
Pýtt úr grísku af prófessor C. J. Ileise.
(Framli.)
Þegar Sókrates liafði sagt þetta, tók Keber
til máls: Alt sem þú hefir sagt fyr, Sókrates,
virðist mér fallega talað; en á það einungis, sem
sálina áhrærir munu þeir menn ekki leggja
mikinn trúnað, sem Iialda, að hún, eftir að hún
er skilin við líkamann, sé hvergi, en farist og
verði að engu á þeim sama degi, sem maður-
inn deyr, og að liún, fljúgi burtu eins og lott
eða reykur undir eins og hún er skilin við lík-
amann, leysist upp og feykist burtu og sé livergi
framar að finna. Því sé hún í raun og veru
nokkursstaðar fyrir sig, söfnuð í sjálfa sig, og
leyst frá þvi illa, sem þú hefir lýst, þá hefðum
vér óneitanlega mikla og fagra von. En það
þarf, ef til vill, ekki svo fárra sannfærandi og
sannandi ástæða við, til að sýna að sál þess
framliðna sé enn þá til og hafi í sér fólginn
einhvrn kraft og skynbragð.
Þú hefir rétt að mæla, Kebes, sagði Sókrates,
en hvað eigum við að gera? Eigum við að
ransaka hver með öðrum, eða ekki? — Eg er
mjög sólginn eftir að heyra þina skoðun um
þetta, sagði Kebes. — Eg held að’ minsta kosti
ekki, sagði Sókrates, að sá, sem heyrir samræðu
vora, jafnvel þó hann svo væri leikritaskrifari,
þori að segja, að eg liafi fánýtt lijal um liönd,
og sé að tala um hluti sem ekki komi mér við.