Dvöl - 01.12.1909, Blaðsíða 1

Dvöl - 01.12.1909, Blaðsíða 1
Blaðið kostar hér á landi i kr. 25 au., erlendis 2 kr. Helmingur borgist fyr- ir 1. jdlí, en hitt við ára- mót. <5 D V O L Uppsögn skrifleg og bundin við 1. okt en ó gild nema kaupandi sé skuldlaus við blaðið. Af greiðslan er á Laugaveg 36. Ak. 9. REYKJAVIK, DESEMBER 1909. NR. 12. Öfund (Envy). Áframhald af greininni „Kraftnr viljans". Lauslega þýtt úr ensku. (Framh.). Hæfileiki öfundarinnar er mestmegnis fólgin í heilli röð af snögum, sem hún hengir öfund- sýkina upp á. Sumra viðkvæmni er heilt linippi af óbeit, sem þeir breiða út og halda skrautsýningu á, ekki samt með því að endurtaka þá hluti sem þeir leggja á minnið, en með því að segja hversu marga hluti og persónur þeir hafi misþóknun á. Öfundin er ekki einungis íólgin í spillingu skapferlisins, heldur er lrún þvílikt andlegt rang- liverfi að hún setur á ringulreið alla kosti og liæfi- leika mannsins. Öfundin byrjaði með djöflinum: af því að þegar hann féll gat hann ekkert séð í paradís sem honum líkaði, og öfundaði vora fyrstu foreldra fyrir það að þau voru saklaus, og freistaði þeirra þessvegna til að syndga, sem síðau feldi þau og alt mannkynið. Mr. Lock segir oss, að er hann s)mrði blindan mann einn nm livað hann liéldi um skarlatslitinn, sagði hann að hann mundi vera líkur lúðurhljómi. Hann var nefnilega knúður til að bvggja sínar skynjanir á hugsjónum sem hann hafði ekki, á þeirn sem hann hafði. Það er í því tilliti líkt á komið fyrir þeim öfundsjúka,' að þó að hann sjái fullkomlegleika, viðurkennir hann þá ekki, þar eð hann hefir van- ið sig á blindni og hann svívirðir eðá rangfærir, vanalega, athafnir og hluti sem í sjálfu sér eru á- gætir. Bendið t. d. öfundsjúkum manni á guð- ræltin mann, og spyrjið liann um álit sitt á hon- um, og hann mun halda liann hræsnara, eða þá svikaref; lirósið manni fyrir lærdóm eða góða hæfileika, og hann mun annaðhvort kalla hann smámunamann í lærdómi, eða þá hrokafullan at lærdómi sínum; minnist á fallega konu, og hann mun annaðhvort draga dygð hennar í efa eða bregða henni um tilgerð; sýn honum fagurt kvæði eða málverk, og hann mun kalla annað ólipurt en hitt lélegt. Á þennan eða líkan hátt lítilsvirðir hann og aímyndar sérhvað mikilsvert. Hvað aðra lesti áhrærir, þá sér maður oft, að sá sem hefir þá viðurkennir það og lagar framferði sitt; en síikt vill sjaldan til með þenna löst, því þar eð persóna sú er þjáist af lionum veit mjög vel að viðurkenni hún að hún öfundi manninn, þá er það liið sarna og hún viðurkenni liann sér meiri, dramblæti hennar leyfir því enga tilslökun, og verði hún uppvís að þessum óþverra lesti verð- ur hún ólmari gagnvart hinum öfundaða, og verð- ur vanalega, upp frá því ólæknandi. 5 Urvals samræður. Eftir Platon. Pýtt úr grísku af prófessor C. J. Heise. (Framh.) Það er gömul sögn, sem við liöfum heyrt, að þegar sálirnar eru viknar héðan, eru þær í öðrum heimi, og koma svo hingað aftur og lifna frá dauða. Og sé nú þetta þannig, að þeir lifendu rísi aftur upp frá dauða, þá er líklegt að sálir vorar sé annars lieims, því þær geta ekki komið aptur ef þær væru ekki til. Full nóg sönnun fyrir því að það er þannig, mundi vera það, hvenær sem það yrði auðsætt, að þeir lifendu gætu ekki komið annarstaðar frá, en dauðraríkinu; en sé \það ekki svo, þá þurfum við aðra ástæðu. — Vissulega, sagði Kebes. — En at- hugaðu nú þetta málefni, ekki einungis með tilliti til mannanna, en líka, svo þú getir betur skilið það með tilliti til allradýra og planta, ogíeinu orði als sem hefir uppruna; við skulum sjá. hvert öllu er þannig háttað, að sérhver lilutur sprettur upp af því gagn- stæða, þegar eitthvað þvílíkt er fyrir hendi, eins og t. d. liið fagra er gagnstætt því ljóta, og rétt- lætið gagnstætt ranglætinu og þannig þúsundir annara hluta. Thyra Varrick. Eftir AmaUu E. Barr. Lauslega þýtt úr ensku. (Framh.). Snemma í apríl kom Sara einn eftirmiðdag að finna lady Fraser. Hún leit út eins og kona sem er orðin önuglynd af ógæfum. og sem lieyrir fótspor ogæfunnar bak við sig. »Eg hef fengið hroðalega vitrun«, sagði hún. Hún stóð með vot- ar fæturnar á aringrindinni. og fötin héngu drif- vot utan á lienni, um leið og hún hallaði sér upp að eldsglæðunum á arninum. »Það er úti um Stú- artana, og sömuleiðis um aðra sem mér standa miklu nær og eru mér miklu kærari. Hvílíkir heimskingar höfum við Hálendingar verið! — að leggja oss í hætlu fyrir svo óverðugan mann«. Svo fór hún að liágráta. Dónald liorfði á hana með meðaumkvun; lady Fraser gaf henni heitt krydd- að vín, og kysti á jhenni hvíta, vota andlilið og Thyra leit upp frá saumum sínum, og setti sig strax í Söru spor. Þegar öllu var á botninn hvolft, þá hafði hún notið stuttrar gleði með Hektori, og sorgin fylgdi henni eftir. Hún sökti sér svo niður í þessar hugleiðingar, að hún lieyrði varla hvað Sara talaði við lady Fraser með lágri hryggi- legri raust. Samt sem áður talaði þessi ógæfu-

x

Dvöl

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dvöl
https://timarit.is/publication/358

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.