Dvöl - 01.12.1909, Side 1
Blaðið kostar hér á landi
i kr. 25 au., erlendis 2
kr. Helmingur borgist fyr-
ir 1. jdlí, en hitt við ára-
mót.
<5
D V O L
Uppsögn skrifleg og
bundin við 1. okt en ó
gild nema kaupandi sé
skuldlaus við blaðið. Af
greiðslan er á Laugaveg 36.
Ak. 9.
REYKJAVIK, DESEMBER 1909.
NR. 12.
Öfund (Envy).
Áframhald af greininni „Kraftnr viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Hæfileiki öfundarinnar er mestmegnis fólgin
í heilli röð af snögum, sem hún hengir öfund-
sýkina upp á.
Sumra viðkvæmni er heilt linippi af óbeit,
sem þeir breiða út og halda skrautsýningu á, ekki
samt með því að endurtaka þá hluti sem þeir
leggja á minnið, en með því að segja hversu
marga hluti og persónur þeir hafi misþóknun á.
Öfundin er ekki einungis íólgin í spillingu
skapferlisins, heldur er lrún þvílikt andlegt rang-
liverfi að hún setur á ringulreið alla kosti og liæfi-
leika mannsins.
Öfundin byrjaði með djöflinum: af því að
þegar hann féll gat hann ekkert séð í paradís sem
honum líkaði, og öfundaði vora fyrstu foreldra
fyrir það að þau voru saklaus, og freistaði þeirra
þessvegna til að syndga, sem síðau feldi þau og
alt mannkynið. Mr. Lock segir oss, að er hann
s)mrði blindan mann einn nm livað hann liéldi
um skarlatslitinn, sagði hann að hann mundi vera
líkur lúðurhljómi. Hann var nefnilega knúður til
að bvggja sínar skynjanir á hugsjónum sem hann
hafði ekki, á þeirn sem hann hafði.
Það er í því tilliti líkt á komið fyrir þeim
öfundsjúka,' að þó að hann sjái fullkomlegleika,
viðurkennir hann þá ekki, þar eð hann hefir van-
ið sig á blindni og hann svívirðir eðá rangfærir,
vanalega, athafnir og hluti sem í sjálfu sér eru á-
gætir. Bendið t. d. öfundsjúkum manni á guð-
ræltin mann, og spyrjið liann um álit sitt á hon-
um, og hann mun halda liann hræsnara, eða þá
svikaref; lirósið manni fyrir lærdóm eða góða
hæfileika, og hann mun annaðhvort kalla hann
smámunamann í lærdómi, eða þá hrokafullan at
lærdómi sínum; minnist á fallega konu, og hann
mun annaðhvort draga dygð hennar í efa eða
bregða henni um tilgerð; sýn honum fagurt kvæði
eða málverk, og hann mun kalla annað ólipurt
en hitt lélegt. Á þennan eða líkan hátt lítilsvirðir
hann og aímyndar sérhvað mikilsvert. Hvað
aðra lesti áhrærir, þá sér maður oft, að sá sem
hefir þá viðurkennir það og lagar framferði sitt;
en síikt vill sjaldan til með þenna löst, því þar
eð persóna sú er þjáist af lionum veit mjög vel
að viðurkenni hún að hún öfundi manninn, þá
er það liið sarna og hún viðurkenni liann sér
meiri, dramblæti hennar leyfir því enga tilslökun,
og verði hún uppvís að þessum óþverra lesti verð-
ur hún ólmari gagnvart hinum öfundaða, og verð-
ur vanalega, upp frá því ólæknandi.
5
Urvals samræður.
Eftir Platon.
Pýtt úr grísku af prófessor C. J. Heise.
(Framh.)
Það er gömul sögn, sem við liöfum heyrt, að
þegar sálirnar eru viknar héðan, eru þær í öðrum
heimi, og koma svo hingað aftur og lifna frá
dauða. Og sé nú þetta þannig, að þeir lifendu
rísi aftur upp frá dauða, þá er líklegt að sálir
vorar sé annars lieims, því þær geta ekki komið
aptur ef þær væru ekki til.
Full nóg sönnun fyrir því að það er þannig,
mundi vera það, hvenær sem það yrði auðsætt, að
þeir lifendu gætu ekki komið annarstaðar frá, en
dauðraríkinu; en sé \það ekki svo, þá þurfum við
aðra ástæðu. — Vissulega, sagði Kebes. — En at-
hugaðu nú þetta málefni, ekki einungis með tilliti
til mannanna, en líka, svo þú getir betur skilið það
með tilliti til allradýra og planta, ogíeinu orði als sem
hefir uppruna; við skulum sjá. hvert öllu er þannig
háttað, að sérhver lilutur sprettur upp af því gagn-
stæða, þegar eitthvað þvílíkt er fyrir hendi, eins
og t. d. liið fagra er gagnstætt því ljóta, og rétt-
lætið gagnstætt ranglætinu og þannig þúsundir
annara hluta.
Thyra Varrick.
Eftir AmaUu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Snemma í apríl kom Sara einn eftirmiðdag að
finna lady Fraser. Hún leit út eins og kona sem
er orðin önuglynd af ógæfum. og sem lieyrir
fótspor ogæfunnar bak við sig. »Eg hef fengið
hroðalega vitrun«, sagði hún. Hún stóð með vot-
ar fæturnar á aringrindinni. og fötin héngu drif-
vot utan á lienni, um leið og hún hallaði sér upp
að eldsglæðunum á arninum. »Það er úti um Stú-
artana, og sömuleiðis um aðra sem mér standa
miklu nær og eru mér miklu kærari. Hvílíkir
heimskingar höfum við Hálendingar verið! — að
leggja oss í hætlu fyrir svo óverðugan mann«. Svo
fór hún að liágráta. Dónald liorfði á hana með
meðaumkvun; lady Fraser gaf henni heitt krydd-
að vín, og kysti á jhenni hvíta, vota andlilið
og Thyra leit upp frá saumum sínum, og setti
sig strax í Söru spor. Þegar öllu var á botninn
hvolft, þá hafði hún notið stuttrar gleði með Hektori,
og sorgin fylgdi henni eftir. Hún sökti sér svo
niður í þessar hugleiðingar, að hún lieyrði varla
hvað Sara talaði við lady Fraser með lágri hryggi-
legri raust. Samt sem áður talaði þessi ógæfu-