Dvöl - 01.12.1909, Page 2

4 6
D V 0 L.
sama slúlka, með leyndardómslullu þreki, en vel
mátti skilja þetta: »Eg var komin í svefni til mac
Argall i nótt; og þegar eg leit yfir breiða dalinn,
kom risavaxin liermaður fram úr skarðinu. Hann
nam staðar á hæsta hamratindinum, og veifaði
höndunum, til austurs, vesturs, norðurs og suðurs,
og um leið og hann gerði það, hrópaði hannmeð
svo voldugri raust að alt endurhljómaði: »Rán-
fuglar! ránfuglar! Komið liingað!« og samstundis
varð bæði himininn og jörðin myrk af liinum
kolsvörtu vængjaskuggum þessara ránfugla. Þá
heyrði eghannkalla: »Múrdo, Maximus, liöfðingi
Argalska kynílokksins? Og aíi minn ansaði honum
og var þó langar leiðir í burtu. Eftir það kallaði
hann á Hrafn bróður minn, og marga aðra þar lil
að allur dalurinn fyltist afeinhverjum inannlegum
skuggamyndum, og eg vissi að þetta voru dauðir
menn, og að aíi minn og Hrafn voru á meðal
þeirra. Við munum bráðum heyra um voðalega
orrnstu, og þá jafnframt fá að vita, að alt er mist.
Sara talaði með þvílíkri sannfæringu að lady
Fraser reyndi ekki til að hafa á móti því sem
liún sagði. Alt sem liún gat gert, var að reyna
að liugga liana, en sú einasla huggun sem liún
liefði getað veitt lienni, var að lofa henni þvi, að
lávarður Fraser skyldi biðja Hektori vægðar, en
því gat hún ekki lofað henni. Lávarður Fraser
hafði slranglega fyrirboðið bæði henni og öllum
öðrum að minnast á nokkur þess kyns málefni
við sig. Og í raun og veru var honum ekki liægt
að liaga sér öðruvísi; vinir hans og kunningjar
sem voru svo mjög riðnir við upphlaupið voru
svo margir að honum hefði nærri því verið ó-
mögulegt að lijálpa þeim öllum. Þar voru líka
ýmiskonar útlitsbreytingar, skapraunirog meðfram
persónulegt ranglæti, sem hann vissi enga tölu á
þar afleiðandi hafði hann stranglega bannað að
koma með nokkura náðarbeiðni til sín.
Söru var þetta ásland fnllkunnugt, svo hún
kom ekki lil að beiðast neinskonar náðar í því
tilliti. Hún sagði, að hún hefði komið einungis
til að lélta augnablik af sér angistinni sem ætlaði
að ríða sér að fullu. Lady Fraser var utan við
sig af sorg hennar vegna, og sér hver jakobínsk
kona sem hún þekti varð sömuleiðis að tæma
gremju og ógæfu bikar sinn til dreggjanna. Alt
sem lnin gat gert fyrir Söru var að lofa henni að
svala sér á lárunum hjá lienni, og þann rauna-
lélti veitti hún henni fúslega. Hún gladdi og
hresti þessa einmunalegu stúlku, sem liorfði með
ótta og skelíingu fram á ókomna tímann, og eftir
að lnín var farin, ofur lítið hressari í huga, sneri
Lady Fraser aftur til Dónalds til að segja honum
frá þessu.
Hinum megin grafar.
Eftir Elizabeth Stuart Phelps.
Lauslega pýtt úr ensku.
(Niöurl.).
Eftir að drottinn vor var farinn frá okkur,
eidduslum við eins og börn og gengum róleg, yfir
um mörkina, og upp liæðina, og upp veginn, og
lieim. Eg leitaði að móður minni, hrærð, og faðm-
aði hana, um leið og eg kraup á kné, svo huldi
eg andlitið í kjöltu hennar. Hún fór höndum sín-
um um hárið og kinnarnar á mér.
»Hvað er að, María? — Kæra maría!« »C),
móðir mín, himinn býr í hjarta mínu um síðir!cc
»Segðu mér allt um það, elsku barnið milt.
Þei, þei! þarna þarna! elskan mín!«
»Veslings barn?....... Móðir! Hvað áttu við?«
»Hvað getur hún meint? Eg sný mér við og
horfi í augun á henni. Ilöfuð mitt lagði eg svo
aftur í kjöllu hcnnar. Og hun strauk höndum um
hárið á mér og kinnarnar.
»Hvað gengur að þér, María? — elsku María!«
»Æ, móðir mín, liimininn býr nú í hjarta
mínu um síðir!«
»Segðu mér alll um það, veslings bárn. Þei!
þarna, þarna! elskan mín!«
»Þitt veslings barn? Móðir! Hvað á þetta að
þýða ?«
Hún laut yfir mig og blessaði mig, liún reyndi
að róa mig og koma mér til sjálfrar mín. Eg rak
upp mikið hljóð, og varpaði mér í fangið á henni,
og hafði grátekka.
Þú ert betri barn«, sagði hún. »Verlu róleg.
Þú ællar að hafa það af að Iifa«.
Hún sat framan á rúinstokknum lijá mér,
þvinguð og þreytt, og laut niður að mér til að
hugga mig. Náttlampinn logaði dapurt á gólfinu,
bak við liurðina. Slóri rauði slóllinn stóð þar, og
slóri hvíti ullarsloppurinn minn hékk yfir um aðra
liliðarbríkina. í glugganum stóð blórnið mitt
»magenta geraníum« niðurhangandi og frostbilin.
Resida er á borðinu, og angandi lyktin af henni
fyllir andrúmsloftið. Á veggnum uppi yfir mér
hanga krossinn, Kristur og myndin af föður mínum.
Læknirinn er inni í herberginu; eg heyri að
hann segir að hann ætli nú að breyta um meðöl,
og einhver, eg veit ekki hver, segir i hvíslingum
að nú séu 30 klukkutímar liðnir síðan eg misti
ráðið, sem eg sé nú að rakna við úr.
Alica kemur inn, og Tómas, eg sé að hann er
farin að styðja mig í staðin fyrir móður mina —
elsku Tómas! — og hann spyr mig hvert eg þjáist
mikig, og livers vegna eg líti út fyrir að ver svo
vonblekkt.
Uli, þenna frostmorgun, eru verksmiðjuklukk-
urnar að kalla vesalings stúlkurnar til starfa.
Gluggahlerarnir eru i liálfa gátt, og eg sé gegnum
rifuna, að vetrardagurinn er að renna upp yfir
veröldina.
Sagan Hinum megin grafar er nú búin, en rúmsins
vegna verður stult athugasemd, sem eg ætlaði að láta
fjdgja henni, að bíða næsta blaðs. Útgef.
Ýmsra orsaka vegna getur fylgl-
blaðið ckki koinið út fyrri en einhverntíma eftir
liátíðirnar. Útgef.
Utgefandi: Torfhihlnr I'orsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðjan Gutenberg.