Dvöl - 10.01.1911, Blaðsíða 2

Ef nisy firlit.
(Tölurnar tákna blaðsiðutal).
Borguð skuld 2.
Bækur 2, 9, 17, 20.
Brigitta 10, 13, 18, 22, 25, 30, 33.
Einasta ráðið 44, 46.
Grullpeningui’inn 16, 19, 21.
Gömul sögusögn.
Hugar-strengir 5.
Hneyxlið 6.
Haínsögumanns-húsið 38, 42, 45.
Hvað er þetta? 40.
Heppni og áræði (Luck and pluck), áframhald af
greininni »Kraftur viljans« 41, 45.
Lífið (The life), áframhald af greininni »Kraftur
viljans« 5, 9, 13, 17, 21, 25.
M!illy og ræninginn 28, 31, 35, 39.
Öhróður (Slander), áframhald af greininni »Krafl-
ur viljans« 1.
Smávegis 4, 8, 12, 24, 32, 40, 44.
TJndir EyjaQöllum 41,
TJrvals samræður eftir Platon 6, 9, 13, 17, 21,
25, 29, 33, 37, 42.
Ýmislegt 4, 8, 12, 20, 24, 36.
iPrek (Energy) 29, 33, 37.
Dvöl óskar lcsendum sinum austan Iiafs og vestan gleðilegra Jóla.
Gömul sögusögn.
Jón sálugi Pétursson, háyfirdómari, sagði
konu sinni frú Sigþrúði Friðriksdóttur, eftirfylgj-
andi sögu er hann hafði heyrt í æsku:
Einhverju sinni er allur þingheimur var
kominn saman á þingvelli, og búið var að reysa
tjöld, hafði einhver á meðal höfðingjanna —
nafn þess manns mundi J. P. en nú er það
gleymt, — farið að spyrjast fyrir um það, hvort
séra Hallgrímur Pétursson mundi vera kominn
á þingið. Um það vissi enginn, enda var ekki
auðvelt að finna einn mann innanum allann
þann mannfjölda. Sagði þá sá er hóf máls á
þessu, að bezta ráðið yrði til að fá vissu um
hvort hann væri kominn, að senda mann sem
ganga skyldi fyrir sérhverjar tjalddyr, og mæla
þar fram þessa hendingu:
sHangir upp í hellinum
lirokkin birkirengla.
Þetta var gert, og lengi árangurslaust, en um
síðir er svarað út úr einu tjaldinu:
Fanns að liðnum fellinum
ljallinu undir hengla«.
Þar inni var séra Hallgrímur Pétursson.
Smávegis.
Einirberja-olía er ágæt til að losast við hús-
flugur á sumrin.
Olían ei’ sett í undirskál og látin standa í
glugga.
Til þess neinsa hvíta fjöður, er bezt að
leggja hana taka svo hreina lérefts-pjötlu
dífa henni í mulda magnisíu og strjúka henni svo
mjög létt yfir fjöðrina þar til hún er orðin hrein.
Brunablettir sem koma stundum á hvítt lín
nást af með því að strá ofurlitlu vatni á þá og
strá svo fínu salti yfir þá og breiða svo línið á
móti sól. Eftir fáeina ldukkutíma er bletturinn
horfinn.
Bezt er að geyma ost í hvitu lérefti, sem vel
er undin upp úr söltu vatni.
Þegar hreinsa á gull og silfurknipplinga er
þeim fyrst sprett af og síðan hristir, en ekki
burstaðir, svo að allt ryk hverfi, svo eru þeir
látnir i hvitan hreinan léreftspoka. Eftir það eru
þeir soðnir i sápuvatni (hvitri sápu) i fáeinar
mínútur, að því búnu er pokinn tekinn uppúr
og þveginn úr hreinu vatni nokkrum sinnum.
Þegar búið er að taka knipplingana úr pokan-
um, getur maður nuddað það af þeim, sem ekki
er nógu skært, með ofurlitlu af ammoniaki.
Áður en menn taka inn bragðslæm lyf, er
gott að lyggja ögn af smára, hann deyfir smekk-
inn.
Þegar maður hefir ekki þurkloft á veturna,
eru menn oft í vandræðum með að þurka fötin,
sérstaklega i frosti, því þá vilja þau brotna og
rifna er þau eru tekin af snúrunum. Eina ráð-
ið við þessu er að bræða nokkra hnefa af fínu
borðsalti i volgu vatni, og vinda svo fötin upp
úr þvi í síðasta sinnið, þá vinnur frostið ekki á
þeim.