Iðnneminn - 01.01.1934, Blaðsíða 7

IDNNEMINN
•fat vitanlega hártoj;að eftir
vild núgildandi lagaleysu um
iðnnám, og síðast varð iðnnem-
inn að taka öll skjöl frá hon-
um, |iar sem málið gekk ekk-
ert. Fór nú nemandinn til
• fulltrúa alþýðunnar« Stefáns
Jóh. Stefánssonar lögfræðings,
en hann vísaði nemandanum á
hrott nieð þeim röksemdunum
að ekkert væri hægt að gera
úr því Hermann liefði ekkert
gert. Síðast fór nemandinn í
stjórnarráðið, en ekkert Irefir
enn verið gert þar og sagðist
nemandinn búast við að fá
málið úr stjórnarráðinu eftir
nokkra daga, því þeir gætu
ekkert gert. Hvers virði er
slík iðnnámslöggjöf sem þessi
fyrir okkur? Þessu liirði ég
ekki um að svara, því það get-
ur hver og einn skoðað hug-
ann sjálfur um. Nemandinn
mun sjálfur skýra þetta mál
vandlega í næsta hlaði, ef hon-
um leyfist rúm til. G.
Klerkssonurinn.
Klerkur Klerksson kemur
hægt og rólega inn í kenslu-
stofuna. Hann er lágvaxinn,
herðamikill, hleikt andlit, aug-
un hvarflandi og óákveðin.
Yfirleitt ber liann í einu og
öllu einhvern kvíða og hræðslu-
svip, eins og hann sé að reyna
að afsaka sig vegna þess að
hann kemur of seint, með því
að sleikja út um og reyna að
láta sem mest á því hera að
hánn hafi verið að neyta mat-
ar.
»Hvernig smakkaðist kæfan
Klerkur*, gellur einn við, og
allir fara að skellihlæja og
kennarinn getur ekki að sér
gert að brosa líka. Klerkur
Klerksson læðist í sæti sitt og
vill helzt ekki líta til hægri
né vinstri. Þegar hann er kom-
inn í sæti sitt og er hættur að
smjatta og sleykja út um, og
húinn að setja upp sinn gamla
hátíðasvip, verður manni á að
fara að athuga þennan náunga
enn betur. Hann er mjög há-
tíðlegur á svip, og það meira
að segja óvenju hátíðlegur og
alvarlegur, sem er líka ekki að
ástæðulausu, þar sem stráka-
skrattarnir höfðu verið að verki
fram í gangi þegar hann kom
fullmettur inn, og voru þeir
búnir að slá hattinn hans í
eina pönnuköku, og ekki nóg
með það, heldur líka að rífa
upp í lafið á frakkanum lians.
Allt hjálpaði þetta til að gera
hann svona hátíðlegan, og það
gekk svo langt að því skaut
upp í huga manns að hin and-
lega kæfa væri orðin yfirsterk-
ari hinni líkamlegu kæfu, en
það hvarf á sama augnablikinu
þar sem líka ekki voru nema
20 mínútur síðan að liin lík-
amlega kæfa yfirgnæfði svo
liina andlegu að maður varð
hennar tæpast var. En það var
líka fleira sem jók gildi hátíð-
leikans og það voru hinar
daglegu bænagjörðir og sálma-
söngur í K.F.U.M. Hann þótti
söng- og raddmaður mikill, sér-
staklega þó að nýafstaðinni
máltíð.
A meðan liann varði öllum
sínum frístundum í þessar
guðsþjónustur og bænagjörðir,
með þeirri óskeikulu sannfær-
ingu að hann væri að vinna
mjög þýðingarmikið starf í
þágu mannkynsins, með því að
koma því í skilning um það,
og þá sérstaklega undirstéttun-
um að það væri hinn algóði
guð einn, sem gæti hjargað
frá liinni miklu eymd alheims.
Og hver sá sem lifði í guði
sínum og bæri ótakmarkað
traust til hans, hversu fátækur
sem hann væri, þá mundi guð
sjá honum fyrir lífsins þörfum.
En svo fór Klerkur Klerks-
son að meta sínar eigin gjörð-
ir og gáfur og komst að þeirri
niðurstöðu eftir altsaman, að
hann mundi vera kominn á
æðsta stig mannsandans, og
búinn að ná þeirri æðstu full-
komnun, sem Iiægt væri að ná
hér á jörðu. En ýmsir sem
heyrðu prédikanir hans voru
heldur vantrúaðir á mikilleik
hans og ennþá vantrúaðri á
það að hinn »algóði guð« væri
heppilegur til þess að veita
hinum atvinnulausu hungrandi
miljónum að híta og brenna.
Það var um hálfu ári seinna
sem Klerkur Klerksson kom
auga á nokkuð skrítið, og það
var einmitt það skrítna við
það, að klerkssynir virtust
koma manna fyrstir auga á
þetta, en hvað haldið þið að
þetta liafi verið? Jú, það var
bara maður, og það jafnvel
mjög ómerkilegur maður, það
var sá, sem þóttist vera æðsti
prestur Þýskalands um þessar
mundir. Og klerksyninum varð
það fljótt méðvitandi þegar
hann varð var liinnar andlegu
Hitlerskæfu, að lians eigin
andlegu kæfu var mikið ábóta-
vant. Nú, en það ætti ekki að
vera svo mikið verk, að auka
að mun hina andlegu kæfu,
það var ekkert aunað en að
láta klerksoninn í Ási miðla
sér af liinni andlegu Hitlers-
kæfu, þar sem hann var líka
nýkominn frá Þýskalandi, hafði
verið þar á vegum Mötuneytis
safnaðanna, að öllum líkindum
til þess að gera innkaup á ver-
aldlegri kæfu lianda atvinnu-
leysingjunum, en svo þegar til
Þýskalands kom mun fjársjóð-
urinn, sem ætlaður var til inn-
kaupanna hafa verið á þrotum,
en hin andlega Hitlerskæfa