Iðnneminn - 15.01.1934, Blaðsíða 2

IÐNNEMINiV
þvert á móti. Sveinar veitanem-
endum þann styrk að þeir 'vinna
ekki eftirvinnu með nemendum.
Nú hafa nemendur farið
þess á leit við »Járniðnaðar-
mannafélagið« að það geri sam
úðarverkfall með þeim, og
neita að vinna eftir- nætur- og
helgidagavinnu, þar til atvinnu-
rekend :r hafa gengið að kröfum
nemenda. Undirtektir innan
sveinafélagsins voru þannig að
kommúnistar og aðrir rótækir
sveinar voru eindregið með
nemendum, en kratar og íhalds-
menn sameinaðir á móti hin-
um þýðingarmikla styrk, sem
sveinar gætu veitt nemendum
með samúðarverkfalli.
Ýmsar fáránlegar »röksemd-
ir« voru færðar gegn því að
sveinar gerðu samúðarvekfall
með nemendum, svo sem að
nemendur væru að sækjast eft-
ir því að fá að vinna eftir-
vinnu og aðrar þvílíkar. Það
sem hér skiftir máli er það að
nemendur hafa unnið eftir-
vinnu, vegna þess að dagvinnu-
kaupið er svo lágt að ekki
verður af því lifað. Hér er um
launaárás að ræða, sem nem-
endur verða að hrinda af sér.
Það er eflaust einkennilegt að
kalla þrældóm að nóttu til
nám, en iðnnámið, í þeirri
mynd sem það er nú, er þræl-
dómur en ekki nám, lágt kaup,
langur vinnutími, þrældómur,
launaárásir — harátta.
jarniðnnemar! Einungis með
samtaka baráttu tekst að sigra,
höldum ótrauðir áfram, þrátt
fyrir hótanir meistaranna.
Einungis á grundvelli. stétta-
baráttunnar er sigunnn vís!
Göngum heilir hildar til, herð-
um sókn og vörn!
Iðnnemar! Kaupið, lcsið
og útbreiðið blað ykkar!
Idnnám
úti á landi.
Við iðnnemar úti á. landi er-
um olbogabörn okkarstéttar sök-
um erfiðleika sem við eigum við
að búa. Það sem bagar okkur
lang tilfinnanlegast, er að við
alls enga bóklega fræðslu fáum
við okkar tilheyrandi iðn, sem
er undirstöðuatriðið fyrir hvaða
iðngrein sem er. Þar af leið-
andi verðum við langt á eftir
tímanum, þá loks er við höf-
um lokið námstíma okkar, hin-
um lögboðnu 4 árum. Ef okk-
ur langar til að fá liinn bók-
lega fróðleik, þá kostar það að
fara hingað til liöfuðstaðarins
á iðnskólann, en eruni fáir af
fjöldanum. sem höfum aðstöðu
til að geta veitt okkur, það
dregur dilk á effir sér, fyrir
okkur, það kostar nefnilega
peninga, en þá erum við iðn-
nemar ekki látnir hafa um of, Við
verðum því að leita á náðir
skyldfólks okkar, til að lána
okkur fé í bili, til þess að
geta klofið þennan kostnað,
sem leiðir af dvöl okkar hér.
Því að fara fram á að meistar-
inn greiði dvalarkostnaðinn
liér þætti alveg voðalegt, sem
honum samt ber með réttu.
Krafa okkar á því að vera,
að fá að vera hér í 2 vetur á
Iðnskólanum okkur að kostn-
aðarlausu. Nú erurn við alveg
komnir undir náð og miskun
meistarans, því við höfum eng-
an félagsskap til að rétta hluta
okkar gagnvart þeim, eða setja
okkur takmark að hættum
kjörum og auknum lærdómi.
Svo erum við of fámennir til
að geta knúið kröfur okkar
fram, við verðum því að leyta
til þeirra, sem vilja og geta
veitt okkur dug og kraft gegn
þeim erfiðleikum, sem við höf-
um við að stríða. Til hverra
eigum við þá að snéia okkur
til að fá hjálp? Hefur hinn
sífelt umskírandi hurgeisaflokk-
ur, sem ber nú nafnið Sjálf-
stæðisflokkur, rétt okkur hjálp-
arhönd? Nei, aðeins öfugt við,
slegið okkur. Framsóknarfl.?
Nei. Hinir orðfögru og ioforða-
góðu kratar? Nei.
Það er Kommúnistaflokkur-
inn sem hefur mál okkar á
stefnuskrá sinni til hættra
kjara, og hann er líka sá eini
sem sýnir það í verkinu og
hanneigum við allir iðnnemar
að fylkja okkur um.
Z.
Til þess eru vítin
að varast þau.
Mig langaði til þess að benda
nemendum á, hvað sveinafélög
geta verið lítil aðstoð fyrir
okkur nemendur þegar við
verðum fyrir einhverskonar á-
falli, er þau eru misnotuð af
mönnum, sem neyta aðstöðu
sinnar til þess að afvegaleiða
stéttabaráttu verklýðsins. Að
minsta kosti get ég dæmt um
sveinafélag rafvirkja, því að ég
ætlaði að fá aðstoð þeirra 1
baráttu minni við meistarann
sem hafði komið svívirðilega
fram við mig. Ég sneri mér
því til formanns félagsins o«-
ætlaði þar með að fá aðstoð
hjá því. Hann kvað sjálfsagt
vera að gefa mér þá aðstoð
sem ég óskaði, var ég honum
því þakklátur og lét hann fá
þau skjöl, sem ég hafði því
viðvíkjandi. Kvað hann það
best vera að ég kæmi eftir
viku eða hálfan mánuð og
heyra árangurinn. Gerði ég
það, en ekkert var hann far-
inn að gera því rnáli viðvíkj-
andi þá er ég kom.
Bað ég hann þá að kalla