Iðnneminn - 01.02.1934, Qupperneq 5

IÐNNEMINN
5
M ál fundafélagið.
Þetta félag kannast flestir iðn-
nemar vel við. Margir iðnnemar
fylgjast að miklu leyti með
starfsemi þess. Það virðast flest-
ir hafa töluverðan áhuga fynr
því, að þessi félagsskapur haldi
áfram að starfa í Iðnskólanum.
En það virðist þó vera með
því skilyrði, að þið sleppið
við að leggja nokkuð á ykkur
til þess að halda honum við.
Margir liverjir af ykkur virð-
ast ekki vilja leggja svo mik-
ið á sig, sem það að koma á
fund, einu sinni alt skólaárið,
sem nær þó yfir 6^-1 mánuði,
þrátt fyrir það, þótt fundir
séu haldnir hvern surinudag-
inn eftir annan, og ævinlega
boðað til þeirra með það
miklum fyrirvara að það má
vera sérstök tilviljun, ef allir
vita ekki um þá.
Iðnnemar, getum við nú
ætlast til þess, að málfundafé-
lagið nái sínum fulla tilgangi
með því, að margir af okkur
ætli sér að standa álengdar og
horfa á hverju fram fer.
Þar sem það hlýtur að vera
okkur öllum fyllilega ljóst að
þetta er félag, sem við verðum
að nota eftir því sem mögu-
legt er, til þess að berjast fyr-
ir hverskonar hagsbótum okk-
ar og komandi iðnnema. Við
megum ekki standa og stara á
það, að mestar líkur séu fyrir
því, að við sem iðnnemar njót-
um aldrei góðs af þessari bar-
áttu okkar og liugsa sem svo,
að okkur komi það ekki við
þótt »sagan endurtaki sig« þeg-
ar við erum ekki lengur með
sjálfir. Iðnnemar, það er ein-
mitt sögu iðnnema, sem við
verðum að reyna að breyta,
þeirri sögu, sem jafnan hefir
verið hin sama frá því að þeir
byrjuðu nám, þar til því var
lokið, og saga námsins getur að
miklu leyti falist í einu orði,
en það er orðið »þrældómur«.
Við verðum því að gerast braut-
ryðjendur að starfsemi fyrir
bættri iðnnámslöggjöf, sem
tryggi iðnnemum á komandi
tímum viðunanlegri lífsskilyrði
en við eigum við að búa, en
auk þess er ýmislegt fleira, sem
við verðum að beita okkur fyr-
ir. Með því að fylkja okkur all-
ir með áhuga saman í mál-
fnndafélaginu munum við ef-
laust finna sterkasta grundvöll-
inn fyrir starf okkar,
Störfum því allir eftir mætti
að eflingu félagsins héðan í frá
og byrjið þegar í stað að starfa,
sem ekki eruð þegar byrjaðir.
y.
Idm§kólinii.
Ef til vill hafa ekki allir
gert sér það ljóst hvað iðnnám
er, en það hjýtur að vera
fyrsta skilyrðið til þess að
liægt sé að gagnrýna og meta
það sem fram kemur á sviði
iðnnámsins, að vita skil á því,
sem fellst í hugtakinu iðnnám.
Uppeldi æskulýðsins hefir
afgjörandi áhrif á það lífsstarf,
sem einstaklingurinn tekur sér
fyrir hendur. Ef það er rangt
þá ættu uppeldis- og sálfræð-
ingar engan rétt á sér. Um
iðnnám er vitanlega sama að
segja. Þroski námsmannsins
lilýtur óhjákvæmilega að mót-
ast af því iðnaðarlega uppeldi
sem honum er í té látið. Ef
gengið er út frá því sem rétt-
um grundvelli, þá getum við
tekið okkur það fyrir hendur,
að veita því athygli hverskon-
ar skilyrði það eru, sem þurfa
að vera fyrir hendi til þess að
uppvaxandi iðnaðarmaður geti
í sem fylstum mælikvarða
fengið möguleika til þess að
þroska þá hæfileika sem í hon-
um búa. I fyrsta lagi ber þess
an geta, að það sem er aðal-
atriðið er það, að hinn fjögra
ára námstími, sem er í fiestum
iðngreinum, sé í raun og veru
nám, en ekki þrælkun.
Það, sem sérstaklega ein-
kennir iðnnám hér á landi er
það að þeir sem kenna iðnina,
meistararnir, skoða nemandann
sem hvert annað ódýrt vinnu-
afl, sem beri að notfæra sem
best þennan langa námstíma.
En bein afleiðing af þessu er
léleg kensla verkleg og fræði-
leg. Þetta þarf vitanlega nán-
ari skýringar við. Þegar meist-
ari tekur nemanda til náms og
með það fyrst og fremst fyrir
augum að færa sér vinnuorku
hans sér í sem best nyt, með-
an á námstímanum stendur, þá
hlýtur óhjákvæmilega það, að
sitja á hakanum, sem er það
þýðingarmesta og sem er skil-
yrði fyrir sem fullkomnastri
iðnmentun nemandans, en það
er að nemandinn fái sem mest
svigrúm til þess að komast á
hærra og hærra stig, iðnfræði-
lega séð, að nemandinn fái not-
ið hæfileika sinna tii fulls,
þannig að samfara aukinni
menntun veitast honum altaf
aukin tækifæri til fullkomnari
þekkingar, sem er eina leiðin
til þess að nemandinn geti náð
sem mestum þroska á sem
skemstum tíma.
Hver er hindrunin fyrir því
að þetta geti tekist? Hún er
vitanlega sú að iðnneminn er
rekinn eins og hvert annað
gróðafyrirtæki, með hagsmuni
einstakra manna fyrir augum,
en ekki heildarinnar.
í þessari grein er það mein-
ingin að gefa lesendum »Iðn-
nemans", dálitla hugmynd um
þá hlið iðnnámsins, sem að