Iðnneminn - 01.04.1936, Blaðsíða 2

2
IÐNNEMINN
talsvert á okkur til að fullnægja
þeim kröfum, sem til okkar eru
gerðar. Við verðum að læra margs-
konar vinnuaðferðir. Við verðum
að þekkja öll tæki og verkfæri,
sem heyra iðninni til. og kunna
að beita þeim, við verðum að
þekkja öll efni sem unnið er úr
og vita skil á eiginleikum þeirra,
við verðum að læra í eðlisfræði,
efnafræði, stærðfræði, teikningu
og ýmsu fleiru. Við verðum að
hafa það hugfast, að jafnt og við
vinnum fyrir okkur, vinnum við
um leið að heill allrar þjóðar-
innar.
Við verðum að sýna það í verki,
að í iðnaði okkar er þróun og
framför en ekki kyrstaða eða aft-
urför, Við verðum að sýna, að lijá
okkur fari iðnaður vaxandi og við
verðum færir um að taka við af
hinum eldri.
öll hugsun mannsins gengur áfrám
á þroskabrautinni, allir vilja kom-
ast hærra og hærra, unz því tak-
marki er náð, sem menn hafa sett
sér, og þegar því takmarki er náð
er stefnt að nýju marki ennþá
hærra.
Sá maður, sem ekki sér hærra
takmark, sem ekki á glæsilegri
hugsjón en sína eigin hagsmuni,
vinnur ekki að heill þjóðarinnur
eða mannfélagsins, en hann má
ekki heldur horfa það langt út í
bláinn, að hann gleymi hagsmun-
um sínum. Ekki eru öll eftirsókn-
arverð takmörk fjarlæg. Og fyrst
er að ná hinum næstu, en hug-
sjónalífið, sem áhugann kveikir, er
svo nauðsynlegt í öllu athafnalífi
manna. Iðnaðarmaðurinn þarf að
sjá, engu síður en listamaðurinn
og skáldið. Hann þarf að sjá í hug-
anum þau mörgu verkefni, sem
ennþá bíða óleyst.
Framtíð iðnaðarins þarf að byggj-
ast á traustum grundvelli. Fleiri
menn ættu ekki að læra iðnað, en
svo, að þeir sem búnir eru að læra
iðnina hafl atvinnu við hana. Á
þessu byggist framtíð okkar iðn-
nema og iðnaðarmanna yfirleitt.
Framan af þessari öld voru ná-
lega engar skorður reistar við
fjölgun manna í iðnaði. Iðnmeist-
arar tóku nemendur eftir vild sinni
og létu þá vinna fyrir smánar
kaup árum saman, þegar náminu
var lokið, var nemandanum oftast
stjakað á dvr og nýr nemandi tek-
inn í skarðið.
Árangurinn af náminu hjá mikl-
um fjölda var sá, að þeir urðu að
berjast hver við annan um bitana,
éða leita sér lifibrauðs við önnur
störf og tapa með því öllu, sem
Iiífsgledi.
„Hvað er svo glatt, sem góðra
vina fundur, er gleðin skín á von-
arhýrri brá?“
— Það eru fleiri en Jónas Hall-
grímsson, er sannað hafa þessi
gullfögru orð. Gleðiþráin er hverj-
um manni meðfædd — eða rétt-
ara hamingjuþráin, því að lífs-
gleði er að eins ytri búningur
lífshamingjunnar. Sólskinshjúpur
hennar. — Og lífsgleðin dreifir
bæði birtu og hita í kringum sig.
Það hitar manni t. d. inn í innstu
hjartarætur, að sjá ungt fólk, sem
er hamingjusamt. Augun leiftra
af æsku og lífsgleði. Og lífsgleði
einstaklingsins hrífur hvert gott
hjarta, af því hún er sjálf góð.
Og henni er þann veg farið, að
hún vill sjá aðra glaða — gera
aðra glaða. Því eru það t. d. oft
menn, er eiga gott og hamingju-
samt heimili — gróðrarmiðstöð
alls góðs og allrar gleði á jörðinni
— þeir hafa eins köllun til að
gera aðra hluttakandi í lífsgleði
8inni. Þeim óvisnanlega auði, er
lífið hefir gætt þá í svo ríkum mæli,
vilja þeir miðla öðrum. — Á þenn-
an hátt myndast oft skemmtifélög
í stærri og smærri stíl. Og gleði-
þráin er grundvöllur þeirra — ef
þau eru þá ekki stofnuð blátt áfram
af stefnulausri skemmtanafíkn.
Góð skemmtifélög hafa fyllsta
lífsrétt. Þau varpa oft gleðiblæ eða
bjarma yfir lif gleðisnauðra manna,
svo þeir liía augnablik, er gleði
til námsins var kostað. Þetta á sér
stað enn þann dag í dag, þó að
margir séu farnir að sjá og viður-
kenna hvaða háska þetta getur
haft í för með sér fyrir iðnaðinn.
Framtíð okkar allra iðnnema og
sveina byggist mikið á því, að
bindast samtökum, til að bæta iðn-
að og afkomu þeirra manna, sem
að honum vinna og stefna stöðugt
áfram til eflingar iðnaðinum.
Völk.
hinna glöðu bregður ljósbrotum
hamingjugeisla sinna yfir sál
þeirra. Ljósbrot þessi gera sitt gagn
þótt þau kveiki eigi lífsgleðina
sjálfa. Þau geta stundum gefið
manni þrek, til að vilja lifa i og
fyrir þá von, að manni takist ef
til vill þrátt fyrir allt að vernda
og varðveita það hjá öðrum, er
hann sjálfur hefir mist: Lifsgleð-
ina. — Dýrasta gimstein lífsins.
— Varðveita hana hjá börnum
sínum, er bafa fengið hana í vöggu-
gjöf. — Og framtíðarhamingja
þeirra er maður elskar, verður
stráið, sem maður grípur um, til
að bjarga sér frá að drukna. —
Þessu hlutverki lífsgleðinnar mega
menn aldrei gleyma. — Gleðin á
að strjúka mjúkri hendi yfir þreytt
og sorgþung augu og leggja sól-
skinsarma sína um háls einstak-
lingsins gleðisnauða. Mitt á með-
al vor eru margir, sem liðið hafa
skipbrot á lífsgleði sinni. Ástæð-
urnar til þessa eru margar, en ein
er þó algengust. Það er skortur,
sá sem margir einstaklingar þjóð-
félagsins hafa nú við að stríða,
það er að segja fátækt og atvinnu-
leysi, og sá hugarkvíði er þvi
fylgir. Þá verður lífið allt blóðrás
og logandi und. — Endalaus kvöl
Sálarlíf þeirra manna sem slíka af-
stöðu hafa til lífsins, er dimmt og
þungbúið eins og skammdegisnótt-
in íslenska, þegar hún geysar um
með harðfenga storma og hríðar,