Iðnneminn - 01.05.1994, Side 12

ÞINGHELGI
Smásaga eftir Þórarin Þórarinsson
Gamli maðurinn staldraði aðeins
við á tröppunum, áður en hann
gekk inn. Hann saug sígarettuna
alveg upp að síunni. Dró eitrið,
næstum því græðgislega, eins langt
ofan í sig og hann gat. Eins og
hann væri að sjúga í sig kjark, til
þess að geta horfst í augu við ó-
kindina, eftir þriggja daga fjarveru.
Hann blés reyknum frá sér með til-
þrifum og tautaði lágt, „Let's rock
and roll“.
„...stóð andspæn-
is henni klæddur í
níðþröngar svartar
leðurbuxur, með
gaddabeiti".
Hann þrammaði upp marmara-
tröppurnar, þannig að það glumdi í
sporunum á leðurstígvélunum.
„JÓN, JÓN, ert þetta þú“, org-
aði hún, úr stássstofunni.
„JA“, þrumaði hann á móti og
hljóp í dauðans ofboði inn á skrif-
stofuna sína, skildi dyrnar eftir
opnar, þaut að barskápnum, sturt-
aði viskí í glas og hellti því í sig.
Hann heyrði stunur og blástur inn-
an úr stofunni, þannig að hann
vissi að hún var að erfiða við að
standa upp úr legubekknum, sem
hún lá daglangt í, eins og gerspillt-
ur rómarkeisari og gleypti í sig vín-
ber með rjóma og kampavín.
„Hvar hefurðu verið? Ríkis-
stjórnin liefur verið í uppnámi í
þrjá daga og varaformaðurinn hef-
ur hringt á tveggja tíma fresti allan
sólarhringinn og sjálf hef ég verið
algerlega á tau....“ Það var eins og
vöndli af skítugum sokkum hefði
verið troðið upp í hana, þegar hún
sá hann.
Eiginmaður hennar í fjörutíu ár
og virðulegur forsætisráðherra
landsins stóð andspænis henni
klæddur í níðþröngar svartar leð-
urbuxur, með gaddabelti. Ber að
ofan að undanskildu svörtu leður-
vestinu, sem megnaði engan veg-
inn að fela ístruna og grá bringu-
hárin.
„Hvað er að sjá þig, er ekki allt í
lagi“. Hún var algerlega gáttuð.
Stóð þarna í viðbjóðslega bleikum
Barböru Cartland kjólnum, and-
litsmálningin, eins og Salvador
Dali hafi rétt náð að ljúka við hana
áður en hann lést og til þess að
fullkomna þessa hryggðarmynd
gapti hún svo eins og, eins og ...
eitthvað ennþá heimskara en mis-
þroskuð belja.
„Haltu kjafti, djöfulsins kerling-
arnaðra", gellti Jón á hana.
„Heyrðu góði...“
„Ekkert heyrðu góði , við mig
framar fituklessan þín“, hann hellti
sér aftur í glasið. Nú yrði ekki aft-
ur snúið.
„Ég veit ekki hvað hefur komið
fyrir þig, en ég ætla mér ekki að
hlusta á svona svívirðingar“. Hún
reyndi að halda ró sinni og fela
geðshræringuna, sem ólgaði ein-
hversstaðar langt undir selspikinu.
„Ég hef ekkert fleira að segja við
þig, Jón Jónsson, annað en það að
þú ert búinn að fremja pólitískt
sjálfsmorð og ég fer fram á skilnað
undir eins“.
„Þú skalt ekki hafa áhyggjur af
skilnaði, lögfræðingarnir mínir eru
þegar farnir að vinna í honum og
hvað sjálfsmorð varðar þá framdi
ég andlegt sjálfsmorð þegar ég gift-
ist þér og flokknum. Nú er ég upp-
risinn og aldrei liðið betur“. Hann
var kominn í banastuð. „Ég vil
ekki sjá þig framar og því síður
heyra í þér, framvegis tölum við
saman í gegnum lögfræðinga“.
Það er ekkert
bannað í náttúr-
unni, í lífinu, nema
það sem mann-
skepnan hefur tek-
ið upp á að banna.
Hann gerði smá hlé á máli sínu
og kveikti sér í sígarettu. Hún sneri
sér undan honum. Vildi ekki að
hann sæi augnmálningarmenguð
tárin, sem læddust niður þykkan
vanga hennar og bættu nýju stíl-
bragði í súrrealískt málverkið.
„Drullaðu þér nú út, ég er með
partý í kvöld og ég vil ekki að
strákarnir í bandinu sjái þig. Djöf-
ull myndu þeir stríða nrér maður“.
„Bandinu???“ snökti hún.
„Já, bandinu. ÞINGHELGI.
Hljómsveitinni, sem ég stofnaði
um daginn“.
Einungis brjálæð-
ingur myndi sturta
ferlinum niður kló-
settið, eins og
hverjum öðrum
niðurgangi.
„Þinghelgi, þú ert ruglaður. Viltu
ekki tala við einhvern, sérfræðing
meina ég...“
„Þegiðu! út, ÚT, ÚT MEÐ ÞIG
KERLING“
Hún fór. Honum létti. Þetta var
eins og hann hafði búist við, frekar
erfitt. Það var sóðalegt að slátra
svíninu, en hann varð að gera það.
Hann settist við skrifborðið sitt og
skrifaði afsagnarbréfið. Hann ætl-
aði að fara með það niður í stjórn-
arráð first thing in the morning, oh
yeah.
Og þó, var hann genginn af göfl-
unum? Hafði skassið rétt fyrir sér?
Trúlega. Einungis brjálæðingur
myndi sturta ferlinum niður kló-
settið, eins og hverjum öðrum nið-
urgangi. Skola ævistarfinu út í
hafsauga til þess að byrja upp á
nýtt, fimmtíu og sex ára gamall.
Það eru takmörk. Mönnum eru
dregnar línur, sem þeim leyfist
ekki að fara út fyrir. Og hann hafði
gert það. Dæmt sig til glötunar.
Hann gekk að barnum og horfði á
sig í speglinum. Hann var hlægileg-
ur. Fífl. Hann réði ekki við þetta.
Þetta var gaman, en...
Hann ákvað að rífa bréfið og
fara í spennitreyjuna. Jakkafötin.
Setja silkihengingarólina um liáls-
inn og biðjast afsökunar. Sættast
við gyltuna. Hann hafði ekkert
gert enn þá, sem ekki mátti lag-
færa.
Hann fór upp í herbergi og opn-
aði klæðaskápinn. Margfaldar her-
fylkingar af vígtenntum jakkaföt-
um horfðu á hann með dráps-
glampa í tölunum. Þau vildu hefta
hann. Binda. Kúga. Éta hann lif-
andi. Kaldur sviti spratt fram á
enni hans. No Way. Hann skellti
hurðinni. Hann gat ekki snúið aft-
ur. Hann var kominn of langt.
Hann var að gera rétt. Það voru
engin takmörk. Takmörk eru ekki
til, nema hjá mönnum, sem eru
aumingjar og setja sér þau sjálfir.
Til þess að fela veikleika sína og
þurfa aldrei að takast á við neitt.
Þau voru eins og guð og öll trúar-
bragða eitursúpan, sem fólk
svolgraði í sig, til þess að geta í
vímunni, skellt allri ábyrgð á æðri
máttarvöld, djöfulinn, Júdas, ríkis-
stjórnina, alla aðra en sjálfa sig.
Það er ekkert bannað í náttúr-
12