Iðnneminn - 01.05.1994, Page 13

unni, í lífinu, nema það sem mann-
skepnan hefur tekið upp á að
banna. Það var löngu komin tími
til að segja sig úr lögum við þetta
pakk. Hann ætlaði að verða úti-
legumaður og þetta hús yrði hellir-
inn hans. Hann hafði ekki dæmt
sig til glötunar. Hann hafði dæmt
sig til frelsis. Til þess að lifa. Hann
var heill. Frjáls. Ánægður.
Hann botnaði
Hendríx í græjun-
um og drakk sig
fullan á meðan
hann beið eftir
partýgenginu.
Hann dansaði út úr svefnher-
berginu og renndi sér niður hand-
riðið. Hann blandaði sér dökkan
romm í kók og horfðist í augu við
sjálfan sig í speglinum. Hann þurfti
ekki að ljúga að spegilmyndinni.
Hann þurfli ekki læðast upp að
sjálfum sér, þurfti ekki að leynast.
Það sem hann sá var rétt og hann
var sáttur við það. Hann var ekki
trúður. Hann var ekki halló. Hann
var kúl og töff. Hann botnaði
Hendrix í græjunum og drakk sig
fullan á meðan hann beið eftir
partýgenginu.
Þegar hann vaknaði, svimaði
hann svolítið. Hann var nokkur
augnablik að átta sig á hvar hann
var. Hann var ekki alveg í paradís,
eins og hann hafði fyrst látið sér
detta í hug. Hann var í rúmi ókind-
arinnar. Hún var þarna þá ennþá.
Hann stundi og lokaði augunum.
Opnaði þau aftur og brosti. Hann
var glaðvaknaður. Hann tók sæng-
ina ofan af henni og virti fyrir sér
fagurskapaðan líkama hennar.
Hún var meiriháttar. Hann mundi
ekki nákvæmlega hvernig þau end-
uðu þarna. Hann hafði elt þéttan,
freistandi rassinn upp tröppurnar,
fært hana varlega úr leðurpilsinu,
losað brjóstahaldarann með þumal
og vísifingri (alveg eins og í gamla
daga), lagt hana í silkið og...
Hann kyssti hana á ennið og stóð
upp. Týndi sig á sig leðurlarfana og
horfði hugfanginn á hana, umlukta
silkinu. Hann var frjáls maður og
frjálsir menn leggjast ekki í forina
með svínum, heldur veltast þeir
um í lostafullum glímubrögðum
með stelpum eins og þessari.
Bréfið lá niðri á borði og beið
eftir honum. Hann ákvað að drífa
sig með það og leyfa henni að sofa
á meðan, fullviss urn að hún biði
enn eftir honum þegar hann kæmi
aftur.
Stofan var eins og vígvöllur í
þrælastríðinu. Hann stiklaði á milli
dauðadrukkinna félaga sinna og
felldi næstum skúringafötu um
koll.
Hann setti rólega
á sig leðurgrifflur,
með göddum á
hnúunum og tók
ekki augun af þeim
á meðan.
Það var æla í fötunni og þegar
hann opnaði dyrnar sá hann að
það voru líka Ijón í götunni. Ekk-
ert óviðráðanlegt, bara smá hindr-
un. Þrjár guggnar manneskjur. O-
kindin, Sigurður varaformaður og
einhver ákaflega lúpulegur náungi,
sem hann hafði aldrei séð áður, en
hún kynnti hann, sem sálfræðing-
inn sinn.
„Jón minn, við komum bara til
þess að reyna að tala um fyrir
þér“, sagði frúin alveg ógeðslega
smeðjulega.
„Hvað er eiginlega hlaupið í þig
maður“, hreytti Siggi út úr sér,
„gerirðu þér nokkra grein fyrir því
hvað þú getur skaðað okkur, mig,
þig, flokkinn, með því að láta
svona“.
Hann fann reiðina krauma í sér
og ákvað að reyna ekki að halda
aftur af sér, eins og hann hefði ör-
ugglega gert ef hann hefði verið
með bindi. Hann setti rólega á sig
leðurgrifflur, með göddum á hnú-
unum og tók ekki augun af þeim á
meðan. Hann fór í jötunmóð og
fann hvernig ásmegin hans tvöfald-
aðist. Hann sendi þeim manndráps
augnaráð.
Þau titruðu, svitnuðu og voru í
framan eins og þau væru að reyna
að kyngja stórum banana þversum.
Hann hörfaði aðeins inn fyrir og
teygði sig í ælufötuna. Tók síðan
undir sig stökk og lét vodka og
pepperoni- pizzukokkteilinn vaða
framan í þau. Gyltan rýtti og
mennirnir kúguðust. Annars
heyrðist ekkert frá þeim. Þau tóku
niðurlægingunni þegjandi, eins og
fjötrað fólk gerir yfirleitt.
„Þetta er mitt svar og viljiði svo
gera svo vel að drullast burt, áður
en ég vek strákana og læt þá berja
ykkur í frumeindir. Helvítis djöf-
ulsins skíta hyski“. Mennirnir létu
ekki segja sér þetta tvisvar. Sner-
ust á hæl og hröðuðu sér burt,
tautandi eithvað um geðveiki, kær-
ur, lögreglu og dómstóla.
Hún stóð fyrir framan hann út-
gubbuð og grátandi.
„Þú hefur eyðilagt allt. Allt mitt
líf. Ég hata þig... rotnaðu í helvíti“.
Hann hló að henni. „Farðu...
NÚNA“ öskraði hann.
Hún gekk hægt niður heim-
keyrsluna. Hann kveikti sér í rettu
og horfði á eftir henni í gegnum
reykinn. Honum fannst hún vera
eins og stórt bleikt óveðursský,
sem sveif letilega á braut og hætti
að skyggja á sólina hans. Þegar
hún var næstum komin í hvarf við
hliðið, virtist honum hún hafa
leystst upp í fjólubláa þoku. Hann
glotti og sendi himnunum fingur-
koss.
Þórarinn Þórarinsson
13