Ljósberinn - 06.08.1921, Síða 9

LJÓSBERINN
|óður drcngur.
Það var einu sinni lítill drengur, sem hafði það
fyrir vana á hverju kvöldi áður en hann fór að
hátta, að biðja mömmu sína fyrirgefningar á öllu
þvi, sem hann á daginn kynni að hafa gert henni
á móti. En eitt kvöld var mamma hans svo veik,
að börnunum var stranglega bannað að koma inn til
hennar. Af tilviljun kom hjúkrunarkonan við hurðina
á svefnherberginu svo hún opnaðist; sáhúnþáhvar
sorgbitinn og grátandi drengur stóð fyrir utan. Hún
spurði hann af hverju hann væri svona sorgbitinn.
Drengurinn svaraði: »Eg hefi ekki verið eins góður
i dag, eins og eg hefði átt að vera, og nú má eg
ekki fara inn og biðja mömmu fyrirgefningar. En eg
hefi skrifað það altsaman hérna á spjaldið mitt og
langar mig nú að biðja mömmu mína að þurka það
alt i burtu, því þá veit eg, að hún hefir fyrirgefið
mér, annars get eg ekki sofið í nótt«.
Hjúkrunarkonan fór með spjaldið inn í svefnher-
bergið og eftir fáein augnablik kom hún með það
aftur til litla órólega drengsins, sem beið fyrir utan
dyrnar og sem nú sá, sér til mikillar gleði, að alt
var þurkað út af spjaldinu, svo nú gat hann gengið
glaður í burtu og farið að sofa.
Ó, að við öll, kæru börn, hefðum þenna sama,
góða sið og þessi litli drengur; að við játuðum yfir-
sjónir okkar, hver við annan og fyrir föður vorum
á himnum á hverju kvöldi, áður en við færum að