Ljósberinn - 05.01.1929, Blaðsíða 2

LJÓSBERINN
Emma og1 »Lilla«.
Hún átti bágt, hún »LilIa«. Hún fædd-
ist í [tenna heini á mjög erfiðmn tím-
nm. Og ekkert systkinanna óskaði eftir
henni, [iví [ian yorn sjö koinin áður.
I’ahba og niöminu og Jieim öllum
fanst að [>au gætu svo vel verið án
hennar. Mamma stundi oft Jiungan, [>ví
henni féll svo [mngt að geta ekki [>ráö
ko'mu »Lillu« og veitt henni inóttöku
með óblandinni gleði og fögnuði. En
hún gat ekki að [lessu gert. Pau höfðu
varla nóg handa [lessum sjö, sern kom-
in voru, og hún átti fult í fangi með
að lia.lda föturn þeirra heiLum og hrein-
um. I’au voru heldur ekki orðin eins
hraust og heilbrigð, pabbi og hún, eins
og áður fyr. Svo mikið var víst, að
mamina var orðin [ireytt af næturvök-
uiri og áhyggjum. Og pabbi sat yfir
uppdráttum sínum síknt og lieilagt, en
sanrt hrukku peningarnir aldrei til fyrir
fiörfum peirra.
Enginn virtist pó eins gramur yfrr
komu »Lillu« eins og Enrma systir henn-
ar, 14 ára að aldri. Hún vissi livaða
Jiýðingu fiað hefði fyrir sig. Nú hefði
hún minna næði við náni sitt en áður.
Nokkrum dögum eftir að »Lilla« fædd-
ist, hreytti Emrna út úr sér, svo mamma
Jieirra heyrði: »Uss, að inaðrir skuli ekki
geta fengið að vera í friði fyrir krakka-
gríslingum! Slíkum og [ivílíkuin liljóða-
belgjum!«
Tárin komu fram í augu inömmu,
fiegar hún heyrði þetta, og hún strauk
dúnmjúkan kollinn á »Lillu«.
»Hverjum heldrrr [ui að [letta korni
verst?« spurði hún'svo. »Börnin eru Guðs
gjöf, og mannslífrn eru heilög«.
Emma anzaði fiessu engu. Ilún reyndi
að stinga fingrunum í eyr.un og lialda
áfram að læra. En [rað reyudist ómögu-
legt. Gústaf og Emil voru komnir í hár
saman inni í stofunni út úr glerkúlu,
sem peir voru að leika sér að, og Ei-
í'íka, níu ára gömul, glamraði tónstig-
ann á falska slaghiirpuna.
Ernma réði sér ekki fyrir reiði, skelti
aftur bókunurn og rauk inn í stofuna
til strákanna og rak þeim sinn löðrung-
inn hvoruin. Peir ráku auðvitað upp
tvíraddað öskur, svo »Lilla« varð dauð-
hrædd. Petta var móður [leirra inikil
kvöl, og hún leit Jiannig til Emmu, að
liana setti dreyrrauða.
Svo liðu nokkrir niánuðir. Emma fékk
varla nokkra stund til námsins. Sokk-
arnir, sem purfti að stoppa, voru svo
margir, rifnar svuntur og buxur [mrfti
að bæta, og námsgreinarnar voru ótelj-
andi, sem [lui'fti að lilýða liinum yfir.
Emma varð að hjálpa til við alt [letta,
[iví mamma og fiernaii komust okki með
nokkru móti yfir Jiað. En Emmu [lótti
vænt um skólann og átti hægt rneð að
læra, svo henni sóttist námið vonum
framar, [irátt fyrir alt.
Pegar leið að þeim tíma, er skóla-
tímanum var lokið, kallaði pabbi Emmu
lrana inn til sín í vinnustofu sína.
»Jæja, barnið mitt gott«, sagði liann,
og strauk um glóbjartan kollinn á henni.
»Nú verður [nr að liætta skólanámi«.
»Iíætta skólanámi!« endurtók Einma
skelkuð.
»Já, [rað er óhjákvæmilegt. Pað er
ekki eingöngu, að eg eigi fult í l'angi
með að borga skólagjaldið, lieldur getur
manitna [lín ekki verið án [iín lieima
fyrir. Hún er orðin svo veikluð, og
gengur alveg fram af sér með pessu
rnóti.
»En ef eg fengi nú eftirgjöf á skóla-
gjaldinu? 0, elsku pabbi minn! Eg liofi
svo góðar náirisgáfur og langar svo
mikið lil að læra. 0, pabbi, mig langar
að taka stúdentspróf, svo eitthvað verði