Ljósberinn - 05.01.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
bróður sínum, og jafnframt kom f>að upp,
að fieir vofu jafnaldrar. Stúlkurnar litlu
voru fríðar sýnum og léttar og yndis-
legar í hreyfi'ngum. Varð brátt hin bezta
vinátta með peim og Napóleon; hlýddu
ftau óðfús á pað, sem hann sagði frá
systkinum sínutn og heimili sínu í
Ajaccio.
]>egar hjónin fengu að heyra, að Na-
jtóleon mundi bráðum fara heim til sín,
og dvelja heima langa hríð, pá slapp
pað óvart upp úr peim, að syni peirra
Jeróme væri hin brýnasta pörf á að
komast burtu úr mollulofti höfuðborg-
arinnar — petta gerðist sent sé um há-
sumaí' — pví að læknirinn hefði látið
uppi, að hann væri of blóðlítill og krafta-
lítill eftir aklri.
Napóleon var pessa stundina hlýtt
niðri fyrir, og sagði pví ósjálfrátt: »Lát-
ið hann fara með mér heiin til mín!«
Ilann hugsaði ekki hið minsta út í
pað, að heinta fyrir voru skornir skamt-
ar. En Desmoulins var veraldarvanari,
og gat vel látið sér í lnig koma, að
ekkja Bonapartes gæti ekki bætt á sig
einum krakkanum enn, par sem hún
hafði sex ófermda krakka fyrir, alla
hrausta og matlystuga; var hann pví
pessu ráði mótfallinn. Ilann pakkaði pví
Napóleon vingjarnlega petta góða boð
og inælti: »Við getum pví að eins tekið
pessum kosti, að við fáum að greiða
ineðlag nieð drengnuin. Ef pér og mióðir
yðar vilja taka peim kosti, Bonaparte,
Jiá erum við ykkur innilega pakklát fyrir
fiað, af pví að við vitum, að svo er um
búið, að pá er drengurinn í góðum
höndum«.
Napóleon var mjög daufur í bragði
við petta, og svaraði pví einu, að hann
skyldi bera pað mál upp fyrir móður
sinni; en afráðið var fiað, að Jerome
skyldi fara með Napóleon, er hann færi
heim. Napóleon komst nú aö pví uin
leið, að Desmoulins væri skiþáður leikari
við eitt af hinum minni leikhúsum í
l’arís, og tekjurnar voru ekki meiri en
svo, að fjölskyldan gat aðeins haldið
sér uppi með hinum ínesta sparnaði.
Pað varð nú að ráði, að Jerome færi
með Napóleon. llúsfreyja kannaði nú
meiðsli inanns síns, og komst að raun
um, að pað var ekki annað en sintog,
sem bagaði. Að pví búnu kvaddi Napó-
leon pessa vinafjölskyldu og liraðaði sér
til Augustins vinar síns. Ilafði hann
ekki fengið færí á að skýra honum frá,
að hann hefði fengið leyfl til að fara
heim að 8 dögum liðnum. Honum sýnd-
ist Augustin verða fúll í bragði við pá
frétt.
»Pú vilt pá, eftir pessu, fara heim ein-
mitt núna«, sagði hann, »pegar alt virð-
ist benda til að. upphlaupið sé fyrir
höndum. Ertu búinn að gleyma ftví,
hvernig pér liggur pá opinn vegur að
pví að verða öðrum fremri, með pví að
gerast eldheitur pjóðveldismaður. Aldrei
liefði eg trúað fiessu um pig, Napóleon«.
Pá varð Napóleon svippungur og svar-
aði pverúðlega: »Hver segir pér, að eg
inundi telja mig rétta manninn til að
fylgja uppreistarmönnum að málúm?«
»Ertu pá svona?« hrópaði Augustin
og gaf Napóleon ilt auga. »Ætlar pú
pá máske að gerast oss andvígur? Farðu
pá leiðar pinnar, hvert sem pú vilt«.
»Máske pú vildir láta pér í hug koma,
hvernig mér féllu orð«, svaraði Napó-
leon. »Hver segir pér, að eg telji mig
rétta manninn til að fylgja uppreistar-
mönnum að málum. Svo fórust mér orð,
pví að fyrir fram getur maður hvorki
vitað né gert sér í hugarlund, hvað
hek/.t muni verða Frakklandi til gagns
og heilla. Sú var tíðin, að eg hataði
Frakka, en nú elska eg pá og landið
ykkar, og eg vil berjast pví til gagns,
hvoru megin sem pað verður. Foreldrar