Ljósberinn - 12.01.1929, Blaðsíða 2
10
LJ OSBERINN
Gamli presturinn hneigði höfuð sitt í
auðmýkt og varð að játa, að hann vissi
eigi til að nokkur maður hefði snúist til
Gnðs í söfnuði hans síðasta árið, nema
einn .ög pað var ungur maður að nafni
Jo'hn R. Mott.
Láttu pví ekki lmgfallast. Hví lætur
pú hugfallast, Drottinn sér ráð.
Guð hefir lofað að vera með pér.
»Fel Drotni vegu pína og treyst hon-
um, hann mun vel fyrir sjá«.
(Sálm. 87, ö.).
/( NYÁRS-SAGA.
Einu sinni voru tveir bræður, sem hétu
Porsteinn og Eiríkur. Þeir voru tvíburar
og svo líkir í sjón, að mamma peirra
átti bágt með að pekkja pá í sundur í
nokkurri fjarlægð. En ef peir voru nærri,
pá leyndi sér elcki hvor peirra var Ei-
ríkur, pví hann var svo mikill fyrir sér
og ákafur í lund, en Þorsteinn var aftur
á móti kyrlátur og auðsveipur, og altaf
var pað hann, sem lét fyrst undan, peg-
ar peir bræðurnir áttust við.
Það sýndi sig einmitt í mörgu öðru,
hvað peir voru ólíkir í lund. Eiríkur var
röskur, fjörugur og áræðinn og var
hann að ákveða að verða hermaður,
pegar hann yröi stór. En Þorsteinn, sem
ekki vildi gera ílugu mein, hugsaði sér
að verða læknir eins og faðir peirra.-
Og hann hóf læknisstarf sitt undir eins.
Þegar Mieko, hundurinn peirra, varð illa
ntlejkinn í áflogum við aðra lmnda, pá
tók Þorsteinn hann að sér og hjúkraði
honum með sérstakri umhyggju, pangað
til hann var orðinn albata aftur; og sæi
hann haltan eða vængbrotinn fugl, pá
grét hann höfgum tárum yfir pví að
geta ekki náð honum til pess að hjúkra
honum eða lækna sár hans.
Þeir voru ellefu ára, drengirnir, peg-
ar saga pessi gerðist og hún gerðist
einmitt á milli jóla og nýárs. Afi peirra
hafði komið pangað um jólin og haft
svo Ijómandi fallega sleða' ineðferðis.
Sleðarnir voru báðir grænir að lit og
var nafn Eiríks málað á annan en Þor-
steins á liinn, svo pað leyndi sér ekki,
að pað voru drengirnir læknisins, sem
áttu að fá pá.
Ileimili peirra stóð á hæð einni við
bakka Dalsár og margar dýrlegar sleða-
brekkur voru par alstaðar í kring, en
hin bezta peirra var pó mylnubrekkan,
alla Ieið ofan frá kornmyllunni og niður
að ánni, ef maður aðeins gat stýrt pann-
ig inn á veginn meðfram ánni, að sleð-
inn rynni ekki út í ána. Áin rann með-
frain veginum og gat pví verið mjög
hættulegt að renna sér parna ef ógæti-
lega var farið, pví beint niður af brekk-
unni var svo stríður straumur í ánni,
að par var ávalt opin vök, .pó áin væri
öll íslögð annarsstaðar.
Eiríkur og Þorsteinn höfðu leyfi pabba
síns til pess að renna sér í pessari
brekku, — pegar lnin væri ekki alt of
hál og gljáandi, pá yrðu peir að neita
sér um pað. Eiríki fanst nú brekkan
aldrei svo hál að hættulegt væri að
renna sér eftir henni, en Þorsteinn var
jafn ánægður með að renna sér í hin-
um bakkanum, og kallaði Eiríkur hann
oft raggeit af peirri ástæðu.
Á gamlárskvöld ætlaði mamma peirra,
læknisfrú Berg, að senda Maju göinlu,
sem bjó t dálitlu koti við skógarjaðar-
inn jiar skamt frá, dálítinn nýársglaðn-