Ljósberinn - 12.01.1929, Qupperneq 4

12
LJOSBERINN
Hverfljiiii laiiniiiinnar. ||:
Saga, eftir Adolphine Fogtmann.
Bjarni Jónsson Jiýddi.

Frh.
Á leiðinni bar ekkert sérlegt til tíð-
inda, en pví nær sem dró heimkynninu,
barðist Napóleon tíðara hjarta í brjósti.
Og er skipið var komið svo langt inn á
höfnina í Ajaccio, sem pað gat, og bræð-
ur Napóleons Jósef og Julien komu ró-
andi á litlum báti á móti honum, pá varð
hinn ungi liðsforingi að bíta á vörina til
að verjast gráti, svo varð hann klökkur.
En [)ó jafnaði liann sig, svo hann gat kast-
að glaölega kveðju sinni til bræðranna
og sagt peirn deili á Jerome pegar peir
voru komnir upp í bátinn. —
En er þeir stigu á land hljóp Napó-
leon á undan og skildi Jeroine eftir hjá
bræðrum sínum, því að hann þráði svo
heitt og hjartanlega að fallast í faðm við
móður sína í gömlu, kæru, foreldrahús-
unum.
Lætitea húsfreyja komst eigi síður við
en sonur iiennar, er hún prýsti honuin
að lijarta sér, en systkin lians slógu
liring um [ráu. l’arna voru pau öll sam-
an komin, en dálítið höfðu pau breyzt
á peim 8 árum, sem Napóleon hafði ver-
ið utan, einkum hin yngstu. En Napóle-
on var jafnglaður fyrir pví aö vera kom-
inn í hópinn og svo voru pað líka uppá-
haldssystkinin hans, Lucien og Pauline,
sem minst höfðu breyzt. Móðir hans elsk-
aða var nú orðin snjólivít á hár, og hún
sagði: »lJað er sorgin eftir fööur [)inn,
sem veldur pví, sonur minn«.
Jerome litli ljet ekki á sér bera, með-
an Napóleon var að heilsa ástvinum
sínum; en nú var hann leiddur fram og
Bonapartarnir ungu tóku á móti hohum
með fagnaðarópi. Peim pótti nú heldur
en ekki fengur að fá reglulegan París-
ardreng til samvista. En pá fyrst er Na-
póleon settist að borði, til aö matast í
fyrsta skifti með fjölskyldunni, pá gafst
honum tóm til að segja, hvernig stæði
á Jerome og með livaða skilyrðum liann
hefði fengið að hafa pennan unga Des-
moulins með sér. Og nú pótti öllum, og
Napóleon ekki síst, pað undrun sæta,
hversu nafnarnir voru líkir. öll fjölskyld-
an varð að kannast við, að svo væri.
En auðvitað voru peir ekki svo líkir, ef
peir stóðu saman, að ekki mætti pekkja
Parísardrenginn frá Kprsikudrengnum á
hæðinni; en að öðru leyti gátu menn
hæglega vilst á þeim, pegar menn sáu
pá hvern út af fyrir sig.
En livað ungi liðsforinginn og fjöl-
skyldan heima lifði nú sæla og fagra
daga! Nú hafði móðir hans öll börnin
sín hjá sjer; nutu pau nú Iivert með öðru
pessa litla fagnaðar, sem pau gátu veitt
sér, prátt fyrir pað pótt efnin væru lítil.
Helztu fagnaðarefnin voru skemtiferð-
irnar upp til fjallanna og siglingaferðir á
flóanum. Systkin Napóleons v.oru reglulega
góð við gestinn sinn og alt fór fram með
ástúð og gleði. Jeroine Desmoulins var
sjálfur góður drengur og pakklátur; svo
virtist sein heilsa hans styrktist dag frá
degi; hann fór að verða rjóður í kinn-
'um og vöðvarnir preknuðu. Hann glcyindi
pví ekki lrcldur, sem afi hans hafði beð-
ið hann að gera sér svo minnisstætt, að
hann gæti sagt l'rá pví, er hann kæmi
lieim aftur til Parísar. Eitt var pað, sem
hann aldrei gleyindi, og [iaö var mest
um vert af öllu, og pað var að biðja til
Frelsarans kvölds og morgna; pað voru