Ljósberinn - 12.01.1929, Síða 6

14
LJOSBERINN
arl'erðir. Drengirnir riðu hestunum til
skiftis en stúlkurnar ösnunum; urðu pær
Pauline og Karoline brátt leiknar í þeirri
list að sitja asnana og ríða þeirn — pær
voru þá 12 og 10 ára. Elise var elzt,
hún var um 15 ára; en henni þótti það
fyrir neðan sig að ríða asna. Pað gat
hún ekki gert sér að góðu. Fengi hún
ekki að ríða öðrum hvorum hestinum,
þá vildi hún heldur ekki »taka þátt í
leiknum«. Petta var eina sundurþykkju-
efnið, sem kom fyrir; gerðist það skömmu
áður, en ákveðið var að hverfa aftur til
Parísar. Peir, Jósef, Lucien og drengirn-
ir báðir höfðu ráðgert að ríða upp til
fjalla; Napóleon vildi þar á móti vera
hcima hjá inóður sinni. En Jósef og Lu-
cien vildu gjarna hafa Elise ineð sér og
aðra af minni systrunum; en af því að
ekki var hægt að ná í íleiri hesta þá
urðu þær að gjöra sér asnana að góðu.
En Elise lét sér það ekki vel líka. Jer-
ome Desmoulins bauðst þá til að láta hana
liafa hestinn sinn; en þeir Jósef og Lu-
cien vildu ekki heyra á það minst; dreng-
irnir áttu að ráða fyrir hestunum; asn-
arnir væru of litlir lianda þeim. En El-
ise reiddist. Hún var bráðlynd mjög að
eðlisfari; dró hún sig út úr og þaut inn
í herbergi þeirra systranna. Paðan gat
luin séð ofan í húsagarðinn; stóðu þar
hestarnir og asnarnir altýgjaðir og biðu
þess, að unga fólkið þeysti af stað. Morg-
unverðurinn var nú inatreiddur og um
liann búið, því að þau ætluðu að snæða
hann úti á víðavangi og eftir honum vijr
verið að bíða. Elise sat uppi á herberg-
inu með þungri þykkju og sárri reiði
út af því, hve bræður hennar væru stirð-
lyndir við hana. Og þá datt henni ljótt
í hug. Ilún læddist ofan og út í garðinn;
en ekkert sást hún gera þar annað en
að klappa skepnunum og kjassa þær;
en hún var ekki sein á sér og nældi
stórri hvassri nál í reiðverið á stærri
hestinuin, einmitt þeiin hestinum, sem
hún vissi að bræður liennar inyndu riða,
því að þeir gátu hæglega tvíinent á liest-
iinum. Hún gekk svo frá nálinni að hún
hlaut innan skamms að stingast í ves-
lings hestinn, og þá myndi hann að
minsta kosti tryllast svo, að það yrði
fararspjöll. Ilún hugsaði víst ekki, að
eitthvað annað verra gæti af því lilot-
izt. Frh.
Heimski Óli.
Frh.
Pegar Óli átti eftir svo sem 50 faðrna
til húsanna stansaði hann alt í einu við
læk einn. Flokkur hans var aðeins 31
maður, voru þeir allir orðnir þreyttir og
vanmegna af þorsta, og máttu þessvegna
til að fá nokkurra minútna hvíld, svo
þeir gætu veitt viðnám alt að helmingi
fleiri vel vopnuðum hermönnum. Peir
blönduðu saman dálitlu af romini og
vatni úr læknuin og svöluðu þorsta síu-
um en sumir lögðust niður að lionum og
svolgruðu vatnið í löngum teygum. Alt
i einu kvað við trumbusláttur sunnan
megin lljótsins er gaf til kynna að hætta
skyldi og reka flóttann, og að þeir, sem
komið höfðu norður yfir Bulls Run skildu
snúa hið bráðasta aftur. Pegar Óli heyrði
þetta þáut liann á stað og inenn hans
á eftir, en er hann kom í dyr þær á
girðingunni er lá í kringum hænsnagarð-
inn, stansaði hann alt í einu og stóð kyr
sem marmaralíkneski.
»Ilver þremillinn gengur að kaftein-
inum«, sagði Tom Bule við bátsmanninn,
»hann er þó ekki orðinn aö saltstólpa
eins og konan hans Lots«.
»Jeg lief' aldrei haft þá ánægju að
hafa þekt konu Lots«, svaraöi báts-
maðurinn, »en standi hann kyr, þá ger-