Ljósberinn - 12.01.1929, Side 7

LJÓSBERÍNN
15
uin vi5 pað líka. Falli hann, ]>á föllum
við líka. Eruð [iið ekki allir samjiykkir
]iví, drengir?«
»Sjálfsagt«, sögðu fieir í einu hljóði.
En hvað var það, sem Óli sá? Gramir
og reiðir yfir pví, að liafa fundið brenni-
vínsgerðarhús án víns, liafði »svarta
herdeildin« kveikt í húsunum og þaðan
haldið inn í hænsnagarðinn. Peir tóku
hænsnin, bundu pau saman í knyppi á
fótunum og hengdu pau síðan í hnakk-
ana á hestunum, en eggin átu peir með
niestu græðgi. Pegar peir höfðu fengið
nægju símj, af peim, var talsvert eftir,
og par sem þeir gátu ekki flutt pau
með sér, pá ákváðu þeir að liafa af-
ganginn sér til skemtunar.
Peir tóku pví Svein Salem og 3 syni
hans, og bundu pá við þvottasnúru-
staura, sem stóðu í garðinum, og höfðu
pá síöan að skotspæni með eggjunum,
en nokkrir tóku til að elta systurnar,
er flúðu undan æpandi og reyndu árang-
urslaust að verja sig. Anna Lisbet stóð
í tröppunum, er lágu upp að dúfnahús-
unum, er stóðu í miðjum garðinum. I3ar
stóð hún með krosslagðar hendur á
brjósti og með gráa hárið sitt, blakt-
andi fyrir vindinum. Hún bað, og bað
án afláts, og horfði stöðugt á portdyrn-
ar, eins og hún hefði fulla vissu fyrir
pví, að cf hjálp kæmi, yrði hún þaðan.
Og sú von brást heldur ekki, pví pað
var einmitt á pessu augnabliki, að Óli
kom í dyrnar og stanzaði par steini
lostinn af harmi og reiði. Pegar Anna
Lisbet varð lians vör, fórnaði hún hönd-
unurn til himins og kallaði nafn lians,
og pað var petta liróp, sem stöðvaði
Óla og kom Tom Bule til að halda að
»kapteinninn« væri orðinn að saltstólpa.
í einni svipan yfirvegaði Óli alt er hann
sá og sem viti sínu fjær æddi hann á
móti óvinunum. Með skammbyssu í ann-
ari hendi en sverð í hinni réðst liann
á pá og Tom Bule og allir inenn lians
fylgdu fast á eftir lionum og sem urðu
fyrir vopnum peirra purftu ekki um sárt
að binda.
Sumir af mönnnm Óla eltu hermenn
pá er systurnar flúðu undan og bráð-
lega voru peir allir fallnir og tvístraðir.
Áður .en fáar mínútur voru liðnar var
búið að leysa Svein og syni hans og þótt
þeir væru — eins og 'I'om Bule sagði
síðar frá — að útliti sem 4 eggjakökur
tóku peir sér óðara vopn í hönd af þeim
sem fallnir voru og hjálpuðu eftir mætti.
Systurnar höfðu flúið til móður sinnar
sem óaflátanlega bað til Guðs, bæði fyr-
ir þeim er féllu og eins fyrir peim sem
sigruðu, en hringinn í kring stóðu hús-
in í björtu báli og hitinn var að verða
óþolandi með hverri sekúndu.
Að nýju heyrðist trumbusláttur, miklu
sterkari en áður, hermenn peir er eigi
höfði fallið flýðu sem óðast til hesta
sinna er bundnir voru við trje skamt
þaðan. Peir fleygðu hænsnakippunum nið-
ur, stukku á bak og riðu burt. En um
leið og þeir beygðu fyrir hornið á girð-
ingunni er lá í kringuin hænsnagerðið
skutu peir úr byssuin sínum inn yfir
liana. Hesta hinna föllnu félaga sinna
skildu peir eftir. Bardaginn hafði verið
stuttur en harður. Prjátíu hermenn voru
fallnir af óvinunum og ellefu af mönnuin
Óla, Sveinn Solein liafði verið sleginn
með skambyssu í höfuðið, en ekki mjög
hættulega, Pegar hermennirnir voru farn-
ir úr girðingunni kom Anna Lisbet nið-
ur frá dúfnahúsunum til að faðma son
sinn að sér. Óli fleygði sér í faðm inóð-
ur sinnar, en systkini hans, er stóðu
kringum pau, og Sveinn Solem, sem sat
á neðstu stigatröppunni liorfðu undrandi
á pau pví enginn peirra pekti Óla.
Bann mann er erfitt að pekkja aftur
eftir margra ára tímabil, sem engin end-
urminning er lielguð, og aldrei er neitt