Ljósberinn - 19.01.1929, Blaðsíða 2

18
LJÓSBERINN
Niðurl.
Drengirnir voru mjög veraldarlegir á
svipinn pegar peir drógu Kirík heim á
sleðanum hans malara-Jóa. Eu enginn
var pó aumari en Ejríkur sjálfur, sern
varð að bíta á jaxlinn til pess að hljóða
ekki af sársauka.
Afi stóð við stofugluggann og gat ekki
áttað sig á pví í fyrstu hvort heldur pað
var Porsteinn eða Eiríkur, sem lá á sleo-
anurn. Drengurinn var svo tekinn og bor-
inn inn og lagður í rekkju. Læknirinn
var heima, sem betur fór, en pað var
erfrð stund rneðan fætinum var kipt í
liðinn.
Faðir hans var mjög alvarlegur á svip-
inn, en vildi ekki ávíta drenginn sinn pá,
eins og á stóð. Refsinguna fyrir óhlýðni
sína hafði hánn pá pegar fengið tvöfalda
og læknirinn bað til Guðs að pessi at-
burður mætti verða drengnum að kenn-
ingu í lífinu.
Sársaukinn var mikill í fætinunr, en
lrann gat batnað; hitt var verra og sár-
ara að missa sleðann. Og Eiríkur grét
fögrum tárum pó stór væri.
»Við megurn pakka góðum Guði fyrir
að [iú sast ekki á sleðanunr, pegar liann
sökk í djúpið«, sagði afi með hægð. »Pað
var mikil Guðs mildi«.
Eiríkur hafði búist við miklum ávítum
fyrir pessar aðfarir sínar og hann hafði
búið sig undir margvislegar afsákanir,
sem áttu að minka sekt hans. Hann gat
ekki vitað pað fyrirfram að brekkan var
svo hál, og pað var hinum strákunum
að kenna að hann sjrarn við sleðanum
o. s. frv. o. s. frv.
I’annig hugsaði Eiríkur með sór og
margt fleira; en af pví að allir voru svo
góðir við hann og pegar Porsteinn sagði
honum að hann mætti aka á sínuin sleða
svo oft sem hann vildi, pá blygðaðist
Eiríkur sín. 0, hvað hann fyrirvarð sig!
Hann gat ekkert fært sér til afsökunar
mundi nú ekki annað en pað, hvað hann
hafði verið óhlýðinn.
Síðdegis á nýársdag sátu pau inni hjá
Eiríki, afi, mamma og Porsteinn. Eiríknr
lá í rúminu og leið illa í fætinum, en
hann vildi ekki kvarta — pað var alt
saman honum sjálfum að kcnna, pað sá
hann alt af betur og betur.
Svo fór mainrna hans út um stund og
pá tók afi til máls og sagði bræðrunum
pessa sögu:
»Einmitt núna uin nýársleitið minnist
ég pess, sem ég nú ætla að segja ykk-
ur frá. l'að var einu sinni drengur á lík-
um aldri og [)ið eruð nú eða lítið eitt
eldri. Hann var venjulegast glaður og
kátur, en pó var eitt, sem honum leidd-
ist oft mjög mikið og pað var bráðlyndi
lians. Hann reyndi að temja pað eins og
liann gat — reyndi að vera góður — en
áður en hann vissi af var hann orðinn
fjúkandi reiður og vondur. Svo bar pað
við einmitt á nýársdag að einhver sagði
við hann: »Hefir pú aldrei reynt að biðja
Guð um nýtt hjarta í fullri alvöru, dreng-
urinn minn?« Nei, pað hafði liann ekki
gert; en frá peim degi gerði hann pað.
— Hann bað aftur og aftur. »Skapa í
mér lireint hjarta ó, Guð«. — Og I>ið
getið varla getið pví nærri, drengir, hvað
drengurinn varð hamingjusamur! Ekki
svona alt í einu — hann átti í margri
baráttunni við vonzku hjarta síns, en
Guð hjálpaði honurn og gaf honum prótt
til að vinna sigur á bráðlyndi sinu og
hann óx upp og varð ágætis-maður, sem