Ljósberinn - 19.01.1929, Blaðsíða 5
LJÓSBERINN 21
heyrðum við að hver fjölskyldan var að
]']g skal nú segja ykkur pað, að ekki
var langt um liðið, þegar þetta fólk fór
að venjast þessum nýunguin, og þá fanst
þeim minna gaman að þeirn en fyrst;
það varð alt svo hversdagslegt, fanst
þeim.
En þá tóku þeir upp á því, að heim-
sækja hverir aðra og þá hófst aftur
veizla og gleði. Allar gömlu konurnar
sýndu hver annari blómin sín fallegu.
Gömlu mennirnir reyndu pípurnar og
hvískra hér eða þar sín á milli um það
að þessi hefði fengið meíra sólskin en
liin og aðrar hefðu fengið fínni ábreiður
og enn aðrar beztu rúmin. Gömlu karl-
arnir kvörtuðu yflr því, að pípurnar
þeirra væru svo rammar ng krakkarnir
skömm.uðust og flugust á, þegar þeir
voru að leika sér. Konurnar fóru að út-
húða hver. annari, menn þeirra reiddust
og þeyttu borðum og stólum hver í ann-
tóbakið hver hjá öðrum. Yngisstulkurn-
ar bökuðu kökur og sýndu hver annari
eldhúsið sitt, könnur og ker. Allur æsku-
lýðurinn sveimaði fram og aftur um
stofurnar og dáðist að fallegu ábreiðun-
um, koddunum og öllum fallegu stofu-
búnuðunum. Og það var sinn hátturinn
á l)essu í hverri íbúðinni og alt var þar
svo nýtt og skemtilegt. En svo kom þó
að því, að farið var að stinga saman
nefjum og hvískra”í_hverju horni. Pá
an, þegar fundum þeirra bar saman. Og
unglingarnir gerðust hávaðasamir og
stöppuðu niður fótunum til að ergja ná-
búana. Já, það var orðinn dýrlegur og
snotur staður höllin sú arna eða hitt þó
heldur.
»En hvers vegna urðu þeir svona
slæmir og vondir hver við annan?«
spurði þá einn unginn.
»Pað var öfundin, sem alt þetta var
að kenna, barnið mitt! Peim fór að finn-