Ljósberinn - 19.01.1929, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
síns, [iví liann var hræddur um, að peir
bræður yrðu of pungir fyrir hestinn. Je-
róine var óðar fús til pess, en Lucien
tvímenti íneð Jeróme bróður sínum.
Gekk nii alt brotalaust og vel, þang-
að til Lucien hrópaði upp og kvaðst
vera bráðsoltinn eins og úlfur. Var pá
numið staðar; fundu peir sér fagran stað
við rætur fjallsins, sem pau höfðu ætlað
sér að klifa; og var nú morgunverður-
inn snæddur með mikilli gleði. Jósef tók
upp úr körfunni, sem hangið hafði á
öðrum asnanum, og pær Pálína og Kar-
ólína litla bj-eiddu undir réttina á græna
grasaborðið, og nú hófst borðhaldið. l’að
liefði mátt vera gleðiefni hverjnrn mál-
ara, ef hann hefði séð litlu telpurnar með
Ijósu lokkana og spékoppana í kinnunum
hlaupa fram og aftur svo yndislegar í
hreyfingum með eitt eða annað, sem var
í körfunni og bera pað á blettinn, sem
átti að vera matborðið peirra. Eins og
nærri má geta, pá voru peim pað alt
kræsingar, sem á borð var borið svona
úti undir berum himni. Pau snæddu rösk-
lega, áður en pau lögðu á fjallið, til að
auka sér prótt til fararinnar.
»Pú mátt trúa pvi Jeróine að pað er
yndislegt uppi á fjallinu,« sagði Jósef,
er pau stóðu upp frá máltíðinni. »En nú
verðum við líka að fara að hafa okkur
af stað, til pess að við komum aftur í
tæka tíð«.
Nú var öllu stungið niður í körfuna
aftur og hlegið og hjalað; stigu pau nú
á hesta sína. Peir Jeróme og og Lucien
bræðurnir fðru fremstir, en á eftir peim
fór Jósef með Parísardrenginn fyrir aft-
an sig.
En jafnskjótt sem hestur peirra tók
aö klifa upp fjallið, pá fór hann að verða
ókyrr, enda stóð hann nú nærri upp á
endann í brattanum. Hann stappaði nið-
ur hófunum og hafði, ekkert viðpol fyir
sársauka, titraði allur og prjónaði. —
23
»Hvað getur gengið að skepnunni?«
hrópaði Jósef óttasleginn. »Haltu pér
umfram alt fast í mig, Jerórne, heyrirðu
[iað. Ö, ó!«
Hann rak upp petta angistaróp af [iví,
að drengurinn hafði mist tökin á Jósef
og steyptist nú aftur á bak af hestinum.
Jósef varpaðí sér nú af baki í einu
hendingskasti, og sá hvar veslings litli
Parísardrengurinn valt niður pennan
stutta spöl, sem peir voru komnir upp
í brekkuna. Nú komu öll hin börnin að
og stóðu nú öll dauðskelkuð í kringum
drenginn meðvitundarlausan.
Karólína litla fór að gráta og Pálína
reyndi að hugga hana, en pað kom fyrir
ekki.
»Heldurðu að hann sé dáinn?« spurði
Lucien Jósef bróður sinn.
»Guð gefi að svo sé ekki«, sagði Jó-
sef ósköp alvarlegur.
»Hvað var pað, sem gekk að hestin-
inum?« spurði Jeróme.
»Gáðu að pví«, svaraði Jósef alveg
utan við sig og var altaf að velta Jer-
'óme litla meðvitundarlausum, og lá hann
nú síðast upp í loft. Jósef laut nú nið-
ur að honum og hlustaði eftir, hvort
hjartað slægi, Og er hann heyrði pað
slá, pá vaknaði honum brátt ný von í
barmi og blikaði ljós af grátnum hvármi,
og svipurinn varð svo angurblíður.
»Yið verðum að komast heim sem allra
fyrst«, sagði hann. »Getur pú hjálpað
mér, Lucien?«
Já, bróðir, en sjáðu, hvað stendur í
reiðverinu, sem var á hestinnm. Pað er
hvassydd nál; hún hefir rispað húðina á
skepnunni til blóðs. Líttu bara á!«
»Nú hópuðust pau öll um Lucien og
virtu undrandi fyrir sér pessa óláns-nál.
En hvernig stóð á henni parna í reið-
verinu ?
»Hvernig getum við komið veslings
drengnum heim?« spurði Lucien.