Ljósberinn - 26.01.1929, Blaðsíða 2

26
LJÓSBERINN
.Jefiiis gat fyrirgefið syndir og nú liafði
hann eftir orði Jesús fengið fyrirgefn-
ingu allra sinna synda. — Pað' er alt.af
og verður mesta gleðiefni manna í heimi
pessum, fiví að par sení fyrirgefning
syndanna er, par er eilíft líf og sálu-
hjálp.
Gleymið pví aldrei, ungu vinir, að Jes-
ús frelsar frá syndum og enginn nema
hann.
»Dimt er í lieimi hér,
hættur er vegurinn,
ljósið pitt lýsi mér,
lifamli Jesús minn.«
171 i t r r
V {- .V'. 1 vfr 1 w - — —m Everfljiiili iaiinijMiiar. j 1 Saga, eft,ir Adolphine Fogtmann. || Bjarni Jónsson pýddi. V & . _ m

Pað fór, eins og Napóleon hafði bú-
ist við — læknirinn var kominn á und-
an peim; var drengurinn pá óðara Iagð-
ur í rúm og skoðaður. Og pótt Lætitia
væri róleg og stilt, pá var henni pó
einkar órótt innanbrjósts út af pessuin
útlenda dreng, pví að ef hann liefði slas-
ast alvarlega, pá lenti ábyrgðin á peim.
En pegar læknirinn var búinn að
skoða drenginn, Jiá gat hann hughreyst
hana með pví, að drengurinn hefði meiðst
tiltölulega lítið við fallið, og fyltist <pá
hjarta hennar innilegri pakklátssemi við
Drottin.
Pegar Jósef heyrði pessi ummæli lækn-
isins, pá gekk hann burt paðan, sem
drengurinn lá og leitaði nú upp elstu
systur sína. ITann hitti hana í herbergi
sínu.
»Nú, pú situr parna, Elise?« hrópaði
hann upp steinhissa.
»Er pér pá alveg sama, hvernig Jer-
óme líður?«
»Nei, nei«, svaraði hún með ákefð og
snérl sér að bróður sínum, föl og grát-
bólgin. »IIvernig er meiðsli hans varið?
»Pað get ég ekki enn sagt pér fyrir
víst. En láttu pér vænt um pykja, ef
pú hefir ekki ástæðu til að ásaka sjálfa
pig«.
»Eg, ég!« sagði hún og rauk upp.
»Já, einmitt pú! En ódæði Jiitt hefir
iíklega átt að koma niður á einhverjum
bræðra pinna, en ekki gestinum okkár
litla; pú ætlaðir víst að hefna pín á okk-
ur; en nú sérðu, hvernig pað getur far-
ið, mælti Jósef pykkjupungur«.
Að svo mæltu gekk hann burt frá
henni; hann vildi ekki fara lengra út í
paö mál, pví að hann var viss um, að
Napóleon mundi taka pað að sér. Iiann
fór Iieldur ekki vilt í pví. Napóleon fann
brýna köllun hjá sér til að yfírheyra
hana og refsa henni.
llann gekk á fund hennar með nál-
ina í hendinni og spurði heldur höstug-
lega, hvort hún kannaðist við hana.
Og af pví að hún hélt, að Jeróme
kynni að vera í meiri hættu, en Jósef
hafði gefið í skyn, pá linaðist hún og
játaði sekt sína. Og nú varð hún að
pola reiðiléstur og ofanígjöf Napóleons,
einmitt hans, sem henni pótti mest vænt
um af bræðrum sínum.
»Svei, skammastu pín«, hrópaði Na-
póleon fullur gremju, »og pað voru víst
par að auki bræður pínir, sem f>ig lang-
aði til að vinna mein. Eg skammast mín
fyrir pig og á hér eftir bágt með að
kannast við pig, sem blóð af mínu blóði
og liold af inínu holdi«.
En pá reigðist Elise og hló háðslega.
»Stiltu pig, gæðingur. Láttu pér vænt