Ljósberinn - 26.01.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
31
Heimski Óli.
Prh.
I’egar Ane Lisbeth heyrði skotin, vafði
hún örmnin sínnin um Óla, eins og hún
vildi verja hann fyrir peim með líkama
sínum, og í sömu svipan féll Sveim So-
lem. Kúla Iiafði hæft hann í brjóstið.
»I3et® sagði eg pér«, mælti hann. bað
voru hin síðustu orð hans, og eignina
Solem fékk hann aldrei að lítu framar.
Hann dó í þeirri trú, að Óli væri heiinsk-
ur drengur, eins og hann altaf hafði
álitið. Á meðan menn Óla báru burt
pá sem fallið höfðu, bar hann sjálfur
sína deyjandi móður gegnum eldinn að
læk peim, er hann áður hafði stanzað
við og menn hans. Hann lagði hana
varlega niður í mjúkt grasið undir pétt-
laufguðu tré, lét höfuð hennar hvíla við
brjóst sitt og hagræddi hönduin hennar,
pví hún hafði eigi prek til pess sjálf.
ICúlan hafði hitt hana í bakið, sem ann-
ars án efa mundi hafa orðið Óla að
bana. Með tárfull augu og fölar kinnar
sat hann og horfði á móður sína, sem
lét sín blíðu, hálfbrostnu augu, hvíla á
honum, og Ane Lisbeth var svo ósegj-
anlega sæl á pessari stundu. Iíún hafði
fætt hann í heiminn með pjáningum, og
hún hafði vakað yfir honum ineð óþreyt-
andi umhyggju og síðast frelsað hans
ineð lííi sínu. Eins og hún aldrei efað-
ist, í trúnni á Guð og frelsarann Jesúm
Krist, eins hafði hún aldrei liaft minstu
ástæðu til að efast um hið góða og ást-
ríka hugarþel Óla til sín, og pað var
pessi vissa, sem breiddi frið og sælu yfir
liennar deyjandi fögru ásjónu.
»Óli«, hvíslaði hún lágt, »eg dey nú
róleg, pví eg trúi af öllu hjarta á hinn
krossfesta frelsara minn. . . . Pökk fyrir
alla hjálp . . . og öll tárin pín. . .«
Hún pagnaði og horfði gegnum limar
trésins upp í hinn heiðbláa himigeim.
Hún hvíldi nú í faðmi síns elskaða
sonar, eins og hann svo oft áður hafði
hvílt í hennar. Alt í einu sneri hún
höfði sínu að Óla og leit á hann peim
augurn, sem sáu hylla undir pað ljóss-
ins land í fjarska, er hún innan fárra
augnablika skyldi ferðast til. Hún mælti
við hann með óskýrri, deyjandi rödd:
»Eg veit, að pú ert sorgbitinn, elsku
drengurinn minn . . . en hvers vegna
syngur pú ekki? . . . Söngurinn hefir ávalt
létt á hjarta þínu. . . . Ó, syng pú. . . .
Syng pú sálminn, sem pú kendir mér
. . . hann er svo fagur og hughreyst-
andi«. Óli svaraði ekki, en hagræddi
henni, svo að sem bezt færi um hana,
spenti síðan greipar um brjóst hennar,
og byrjaði svo með lágri, titrandi raust,
sálm pann,< er hún hafði nefnt. Eftir því
sem hann söng lengur, styrktist rödd
hans, og livert orð var fult af huggun
Og trúartrausti fyrir pau bæði. Ane Lis-
betli hafði lokað augum sínum, meðan
hann söng, en er hann hætti, opnaði
hún pau á ný, leit með ósegjanlegri ást
og blíðu á son sinn, og var þegar dáin.
I’annig dóu pau bæði, foreldrar Óla.
Pegar Óli var búinn að veita móðnr
sinni hina síðustu hjálp, og biðja stutta
bæn, komu bræður lians með lík Sveins,
er peir lögðu við hliðina á Ane Lisbeth,
og eftir 11 ára tímabil stóðu nú hin 8
systkini aftur saman og réttu hvert öðru
liönd yfir líkum foreldra sinna. Menn
Óla stóðu umhveríis þau, og mátti sjá,
að pessir menn, er margt höfðu séð og
reynt um dagana, börðust við tárin,
pessa Guðs gjöf, sem léttir á mörgu
sorgmæddu hjarta, en sem mörgum finst
ómannlegt að láta sjá. Fimm mínútum
síðar kom herdeild norðvestan að undir
forustu Mac Dowells, sem þrátt fyrir
margítrekaðar tilraunir hefði.eigi getað
stöðvað flóttann. Hann sá strax, hvað
hér hafði borið við, og hversu ólík að-