Ljósberinn - 02.02.1929, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
;35
ist af þessum orðum Páls Iitla, og’ sagði:
»Jú, mamma mín sagði mér frá honum,
þegar eg var barn, en eg misti hana,
þegar eg var 12 ára.«
Pá sagði Páll litli: »Pú ættir að gefa
honum hjarta [ntt, eins og eg liefi gert,
og [tá eignast [)ú bezta vininn, sein
hægt er að fá«. Og svo fór hann að
segja gainla manninum frá blessaða
frelsaranum sínum, sem væri sér svo
kær. —
Gamli maðurinn stóð nú upp að lok-
um og fór að tína saman körfurnar sín-
ar. Páll leit [»á á hann heldur yfirlits-
bjartur og sagði: »Viltu ekki lofa mér
[iví, að Ieita *að Jesú og gefa honum
hjarta I>itt ?«
Gamli maðurinn var heldur seinn til
svars, - en sagði þó að lokum: »Jú, eg
lofa pér [iví, barnið mitt«.
Ári síðar fékk Páll litli bréf á af-
mælisdaginn sinn, og í [>ví var bréf-
spjald, sem á var ritað:
»Til litla prrstsins! frá gamla mann-
inum, scm var að selja körfurnar og [»ú
hittir úti í skemtigarðinum. Jeg er bú-
inn að íinna Jesú, hann er nú einka-
vinurinn mirin«.
Yetrarflugan.
Eftir Cristy Wendsy.
Paö var helkalt úti, en ógn notalega
hlýtt inni við ofninn. Par leið öllum
svo vel.
Alt í einu rofaði til sólar, og sólin
sendi brennheita geisla inn í hornið á
glugganum, par sem kongulóin kúrði.
Henni brá við, svo að hún spratt á fæt'
ur. Parna var hún búin að móka lang-
tímurn saman í heilum haug af óhrein-
indum og búin þar að vefa utan um sig-
Kongulóin neri stýrurnar úr augunum
og skreið svo svefnprungin út á hlýja
rúðuna, því að nú var jafnheitt af sól-
unni og um hásumar, þó uin hávetur
væri. Hún iðaði öll af lífsfjöri, [iví aö
sólargeislarnir kitluðu hana alla. Og
þegar hún var búin að gá dálítið í kring
um sig, þá fór hún að spinna sér þráð-
arspotta til að síga í niður á við, því
að hana sárlangaði svo í flugulilóð.
Pegar hún var á leiðinni niður, þá
heyrir hún vængjaþyt. Hún nemur [)á
staðar og vildi næstum ekki trúa sínum
eigin auguiu, þegar hún sá reglulega,
bráðlifandi flugu. Pað var rétt eins og
ævintýr mitt í ömurleika vetrarins.
»Hver ert þú?« spurði flugan, þar seui
hún flaug rétt við nefið á kongulónni.
»Eg er konguló, og hefi hinar mestu
inætur á flugum, því að þær eru bæði
blessuðustu skepnur og ljúifengar. Við
getum svo framúrskarandi vel gert fé-
lag með okkur til þess aö eyða tíman-
um. Pú ert víst ein þíns liðs, eins og ég?«
»Æ-já, ein, ein, svo ósköp einmana!«
sagði flugan. Eg veit ekkert, hvað orð-
ið er af allri fjölskyldunni minni og
frændum mínum«.
»Pað gæti eg nú sagt þér, en þér er
er tiú engu borgnara fyrir það«, sagði
kongulóin, og mændi vonaraugum á
fallega kroppinn á flugunni.
»Jú, segðu mér það bara«, sagði flug-
an. En kongulóin varð hálfhrædd um,
að hún hefði sagt flugunni of mikið, og
fór að vinda silkiþráð á lappirnar á sér,
og ganga svo alveg fram af flugunrii
með því að sýna, hvílík spunadrós hún
væri.
Flugan var nú eiginlega dálítið fé-
lagslynd. Hún settist nú og strauk ryk-
ið af höfðinu á sér, og rananuin og
bakinu líka og fremri fótunum. Henni
fanst kongulóin tala skynsamlega og
kunni reglulega vel við hana. Hún virti
fyrir sér vef kongulóarinnar af miklum