Ljósberinn - 02.02.1929, Blaðsíða 4
LJÖSBERINN
36
áhuga og forvitni og skoðaöi hana alla
í krók og kring.
»lni ort ]>á vængjalaus«, sagði ílugan
upp úr purru, , »pú ert þá alls ekki af
mínu kyni«.
»Rétt er pað«, sagði kongulóin, »en
eg gct spunnið silki, og pó að eg sé
ekki af sama kyni og pú, pá getur
farið vel á með okkur«.
»Já, að vísu, en eg botna ekki í því,
að pú skulir vera vængjalaus; mér íinst
pú líka vera alt annað en vel vaxin,
grá að lit og budduleg. Sjáðu b'ara,
hvað eg er fín og fim í hreyfingum«.
Og svo sveif hún hringinn í kring í
stofunni og suðaði, til að sýna kongu-
lónni að hún gæti farið allra sinna forða
í loftinu, pó að hún héngi ekki á silki-
præði.
»Ef pú getur haft petta eftir mér, pá
skal eg leggja lag mitt við pig«.
»Hafðu ha-gt um pig, fluga góð! Pú
hefir ekki af svo miklu að monta. Yeiztu
pað ekki, að pú ert eiginlega ekkert
annað en óbreytt vetrarflugaV Pú ert
veiklingur, síðgotlingstetur, allir menn í
heimi hata og fyrirlíta pitt kyn — e-r
ekki svoV Hafa peir ekki sett verk-
smiðjur á stofn til að búa til flugna-
veiðara? Á þá eru borin ljúffengustu
sleikjusætindi og á pá sezt liver sleikin
íluga, og pað er hennar bani, ekki bráð-
ur, hcldur langvinnur og kveljandi.
Vængur eða fótur situr fástur í sykur-
leðjunni, og oft geta liðið hálfir og heilir
dagar, áður en flugan gefur upp öndina,
og allan pann tíma liengir hún höfuðið
niður. A allan hátt er reynt að sviftá
flugur lííi, og eru pær kallaðar áfjáð og
linýsin snýkjudýr. Pær eru líka slegnar
í hel með flugnaskellu, par sem pær
sitja á hurðum og gluggum áhyggju-
lausar og grandalausar. Þegar eg hefi
verið á ferðuin mínuin á gólfinu, í horn-
unum og á bak við skápa og bóka-
hiilur, pá hefi eg fundið flugur liggjandi
hálfdauðar með brotna limi. Pað eru
engar áhyggjur bornar út af forlögum
llugna; menn eru ekki að gera sér ómak
fyrir pví að flytja til skáp eða drag-
kistu vegna einnar flugu; og pó hefir
pessi smælingi tilfinningu eins og aðrar
lifandi verur, og verður oft að deyja
langvinnuin og kvalafullum dauða. —
Skilurðu nú ekki, að eg ber hlýjan hug
til pín og allra, sem eru af -pínu kyni?«
»Pú ert víst næsta v-itur og kant að
koma fyrir þig orði«, sagði flugan, »en
ótrúleg pykir mér saga pín af mönnun-
um. Enginn af þeim hefir gert inér mein,
pvert á móti. Peir hafa staðið og virt
mig fyrir sér og talað um mig af mik-
illi andagift, eins og eg væri lteitnsins
mesta furðuverk. Sumir hafa jafnvel sett
sælgæti handa mér í gluggakistuna«.
»Pað er af pví að pú ert vetrarfluga!
Mennirnir ertt svo hjátrúarfullir. Peir
ltalda að pað leiði ólán yfir heimilið, ef
vetrarfluga er drepin. Pað var pá lán
með óláni, að pú varst svo síðborin.
En við slutlum nú ekki tala tneira
um, hvað pitt kyn verður að líða. —
Ivomdu nú bara með mér ttpp í fína
silkiveflnn minn, pá skal eg varðveita
pig fyrir allri vonzku heitnsins!«
»Þú ert pó ekki næsta fyrirferðar-
mikil sjálf í samanburði við mennina!«
sagði flugan.
»Satt segir pú pað, en pú ættir líka
að vita, hvað tnenn verða hræddir, ef
þeir bara koma auga á tnig. Pað er
gamalli hjátrú að pakka, að lífið er
okkur bærilegt kongulónum«.
»Pú lifir pá svona góðu lífi sakir fá-
vizku þessara tröllauknu manna«, sagði
flugan með lotningu.
»Já, pað má nú að nokkru leyti segja,
en mennirnir eru nú samt ógn misvitrir.
Sumir bera ekki minstu virðingu fyrir
gömlu hjátrúnni. Peir rífa niður fínu