Ljósberinn - 09.02.1929, Blaðsíða 7

meyjum sínum til kynna, að pær skyldu
liafa hægt um sig, og svo fylgdist hún
með leiknum niðri undir.
Nú voru krakkarnir orðnir preyttir á
að leika ræningja, og nú hróþuðu pau
hvert ofan í annað:
»llvað eigum við nú að leika, Jörgen?«
' En ekki stóð lengi á svarinu hjá Jör-
gen. Hann hrópar: »Við skulum leika
Möggu kóngsdóttur. Eg var fiérna um
daginn og sá kongsdótturina með Mettu
systir. Ó, pað verður gaman; komdu
hingað, Metta; við verðum að setja pig
i hásæti. Svona, við hvolfum bara hjól-
börunuin, og svo átt pú að hafa kórónu
á höfðinu. Við tökum epli og stingum
prem títuprjónum í pað. Svona, sezlu nú
upp á börurnar og berðu pig reglulega
mannalega. Nú er eg konungurinn, en
pið eruð peir, sein eiga að koma kongs-
dótturinni til að hlæja, og nú skuluð
pið bara gera ykkur svo skringileg, sein
pið getið og hoppa og stökkva í kring-
um hjólbörurnár, —- nei, hásætið, vildi
eg sagt hafa. Og pú, Metta, reyndu nú
bara að Idæja ekki, settu nefið upp í
loftið og reyndu að setja á pig ramm-
asta fýlusvip, — svona, nú líkar mér,
'nyrjum nú!«
Hann settist nú upp við hliðina á
Mettu, en hinir krakkarnir fóru að hlaupa
í kring og reyndu með öllu mögulegu
móti að fá Mettu til að hlæja. En hún
sat parna eins og merkikerti, og datt
livorki né draup af henni, en hugsaði
auðvitað mest um pað, að eplið dytti
ekki af kolíinum á sér, pví að pað lá
laust á hvirflinum á henni.
Jörgen lék konginn, og var altaf að
spyrja: »Getur elsku hunangskrúsin mín
ekki brosað. Líttu á hann, ístrubelginn
pann arna«.
Mettu varð pá litið á ístrubelginn, og
lá J>á við, að luin skelti upp úr.
Jörgen varð pess var og hrþpaði:
»Geturðu stilt pig um að kýma — ætl-
arðu að gera petta alt ónýtt? Hugsaðu
út í pað, að pú ert hún Magga kongs-
dóttir,’ — nei, pú verður að vera enn
pá fýlulegri, alveg eins og pú hafir
hvínandi magaverk«.
Metta gerði alt, sem hún gat, til pess
að líkjast kongsdótturinni; en pá fór
alt út um púfur, pví að nú heyrðist
hlegið hátt og dátt uppi á múrnum.
IJeim varð bilt við og litu upp, og sáu
pá, hvar smáiney ein stóð með gull-
kórónu á höfði, hlæjandi út undir eyru.
Á næsta augnabliki snöruðust allar
hirðmeyjarnar inn í höllina, og óðara
kvað við um alla höllina: »Magga kongs-
dóttir hefir ldegið«.
Jörgen botnaði auðvitað ekki vitund
í pessu öllu. Hann var leiddur fyrir
kong, og Magga líka, og Jörgen hélt,
að nú ætti að varpa sér í fangelsi, af
pvi að hann hafði hent gaman að kongs-
dótturinni. En pað var nú eitthvað ann-
að. Kongur spurði bara, hvort hann ætti
sér ekki heita ósk. Jörgen hugsaði sig
fiá um og sagði, að pað væri sín heit-
asta ósk, að hann pabbi sinn gæti feng-
ið búgarðinn sinn aftur.
Og pessi ósk veittist honum samdæg-
urs, og jafnframt veittist honum sá heið-
ur, að hann skyldi vera uppáhaldspjónn
Möggu kongsdóttur. Og upp frá pví var
Magga kongs altaf í góðu skapi. Og
kæmi pað fyrir stöku sinnum, að hún
gæti ekki hlegið, pá sendi hún eftir
Jörgen, og svo léku pau saman dálítinn
smáleik, sem nefndist: »Kongsdóttirin,
sem ekki gat hlogið«, — og pað hreif
óðara.