Ljósberinn - 23.02.1929, Blaðsíða 6

62
LJOSBERINN
Toulon, eins og hann var vanur, og
hlaupið í eldinn með liðsmenn sína í
einni svipan og hugvitsamlega, eins og
honum var lagið. Toulonbúar höfðu sem
sé opnað höfnina fyrir enska lierfiotan-
uui og látið af hendi við flotaforingjann
allar nauðsynjar til hersins og öll her-
skip sín, til að tryggja sér með því að-
stoð Englendinga gegn ógnarvaldi Jak-
obínanna frakknesku. En nú hugðu
Jakobínar á hefndir. Tess vegna sendi
pjóðping peirra Napóleon með hinum
ötulu hermönnum lians til Toulon, til
að ná öllum herskipunum og hergögn-
unuin frá peim aftur. Og Napóleon
Vann, eins og áður er sagt, algerðan
sigur á Englendinguin. En eftir pá or-
ustu gerðist annað, sem Napóleon féll
stórilla, og pað var, að sendimenn pjóð-
pingsins létu reka vesalings borgarbúa
hundruðum saman út á torgið og skjóta
pá par niður eins og fénað.
Að orustunni við Toulon lokinni, rit-
aði yíirhershöfðinginn velferðarnefndinni
svo kölluðu, að sigurinn væri eingöngu
að pakka hinum unga herforingja, Na-
póleon Bonaparte.
En svo víkur aftur málinu að börn-
unum. Napóleon tók til máls: »Tar sein
við nú vituin með vissu, að blessuð
börnin sitja í fangelsisklefauum, pá er
röðin komin að yður, herra Beaufort.
Nú verðið pér líka að kornast inn í
fangelsið, með pví að sækja par um
liðsforingjastöðu. Einkennisbúningurinn
er til taks; en pér verðið að snúa yður
til lleróns sjálfs, og vera var um yður
í sjón og tali, pví að Iíerón er liinn
mesti fantur og fullur tortrygni við
hvern og einn, sem hann hittir. Ilann
tortryggir alla um pað, að peir vilji ná
veslings litla Danishen úr fangelsinu,
yngsta syni konungs, Lúðvíks 16. Hann
liefir nú aftur verið slitinn frá móður
sinni og fluttur í aðra deild fangelsisins,
og er nú aftur settur uudir umsjón Sí-
monar skóara og konu hans«. Frh.
Margrét litla frá
Aveyron.
Upp til fjallanna á Suður-Frakklandi
átti ung stúlka heima fyrir skeinstu í
borginni Aveyron. Hún hét Margrét.
Einhvern veginn hafði henni borist
til eyrna, að biblía væri til, og í peirri
undursamlegu bók væri sagt frá vegin-
um upp til himinsins, og hvernig synd-
ugir inenn gætu orðið hólpnir og ham-
ingjusamir pegar hér á jörðu. Hún fór
pá að leita fyrir sér um pað, hvort lnin
gæti hvergi fengið biblíu í Aveyron,
fæðingarborginni sinni, en henni varð
ekkert ágengt með pað. Foreldrar henn-
ar áttu enga biblíu, og ekki var hún
heldur til nokkursstaðar annarsstaðar.
Eftir langa leit var henni sagt, að
biblíur væru til 'sölu niðri í borginni
FTinnes; par mundi hún geta fengið eitt
eintak, og eintakið kostaði prjá franka.
Tetta var nú ekki svo hughreystandi
fyrir hana, pví að bæði átti hún ekki
einn eyri til i eigu sinni, og förin var
svo löng og dýr til Nimes, ekki skemri
en 7—8 mílur.
En hún varð ekki ráðalaus með and-
virðið fyrir biblíuna. Hún átti tvær ljóm-
andi fallegar kanínur af ákaflega fallegri
tegund; hún gerði sér nú vonir um, að ,
hún gæti fengið biblíuna fyrir kanín-
urnar sínar. En erfiðara var að ferðast
svo langt. Hún beið nú í mánuð í peirri
von, að einhver umferðabóksali kynni
að koma upp í fjöllin til Aveyron og
selja par biblíur; en sú bið kom fyrir
ekki. — En pá tók hún fasta ákvörðun,
og lagði af stað á fögrum sumarmorgni