Ljósberinn - 23.02.1929, Blaðsíða 7

l j ó s b;e RIN N
fótgangandi, og bar kanínurnar sínar í
körfu á handleggnuin. Iíún hvíldi sig
iðulega fram með vegunum og sleit upp
grængresi handa pessum eftirlætísskepn-
um sínum, en um nætur veittu sveita-
bændurnir henni húsaskjól; peir voru
svo góðir og gestrisnir við hana. Svona
komst hún að lokum alla leið til pess-
arar fjarlægu borgar, bráðókunnug með
körfuna á handleggnnm. Hún gekk nú
um göturnar og gætti nú grant að öllu,
sérstaklega hvort iþessi bók Guðs, sem
hún var að leita að, sæist hvergi í búð-
arglugga; en hún virtist nærri pví vera
jafn sjaldgæf par og upp í fjöllunum í
Aveyron.
En loks bar hana að lítilli bókabúð.
I’ar voru seldar biblíur. Og pó að hún
væri nú orðin þreytt og svöng, pá hvatti
hún sporið pangað og gekk rakleitt inn
í bókabúðina. Bóksalinn hlýddi á sögu
hennar og pótti hún rnjög merkileg.
Hún sagði honum, að hún væri peninga-
laus; en liún sýndi honum hjartfólgnu
kanínurnar sínar og spurði, hvort hann
vildi ekki hafa skífti á einni biblíu og
kanínunum. Bóksalinn gekk að þeim
kostum. Margrét kvaddi nú kanínurnar
sínar kæru og afhenti pær bóksalanum
góða. Hann fékk henni svo í staðinn
eitt eintak af hinni heilögu ritningu.
Margrét prýsti henni að brjósti sér, og
trítlaði aftur út á götuna hróðug eins
drotning væri.
Nú lá fyrir henni að ganga 6—7 míl-
ur, áður en luin kæmist lieim aftur. En
hún fann ekki vitund til pess; svo var
fögnuðurinn mikill í hjarta hennar yfir
pví, að henni hafði tekist að finna pessa
dýrmætu perlu. Hún sat. margan hálf-
tíinann undir skuggsælum trjám á heim-
leiðinni og las í hjartkæru biblíunni sinni
hið dásamlega orð Guðs.
Pegar hún var komin heim heil á
húfi, pá las hún kafla í biblíunni á hverj-
(>3
um degi, og sagði pví næst öðrum frá
frelsaranuin, sem hún vissi nú, að væri
hinn blessaði frelsari sinn og Drottinn.
Margur einn parna uppi í fjallaborginni
hlýddi á söguna um kærleika frelsarans,
af vörum henriar. Og hún las ekki bibl-
íuna sína til einskis, pví að fyrir vitnis-
burð hennar leituðu margir á fund frels-
arans. —
Nú hafið pið, kæru lesendur Ljósber-
ans, lesið eða heyrt pessa sögu af henni
Margréti litlu. En hvað dugar pað, ef
pið elskið ekki orð Guðs, eins og hún
elskaði pað? Eða hefir orð Guðs leitt
ykkur á lausnarans fund, ungu vinir?
Munið eftir pví, að peir, sem heyra
Guðs orð, en láta pað sem vind um eyr-
um pjóta, og hvetja ekki aðra til að
eignast pað og lieyra og lesa, sæta pungri
ábyrgð fyrir Guði. —
»Pað ætíð sé mín iðja
að elska pig og biðja,
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa«.
Látið petta vera meira en orðin tóm,
kæru börn, pví Jesús sagði:
»Sælir eru peir, sem heyra Guðs orð
og varðveita pað«.
■---------------
»Ekki mistur«.
Á legstein oinn í Pýzkalandi eru pessi
tvö orð grafm.
Pað var einu sinni lítill drengur, sein
liáði sitt hinzta stríð. Móðurhjartað var
nær að springa af harmi, og táraflóðið
var óstöðvandi.
»Mamma«, sagði drengurinn, pú mátt
ekki gráta svona, pví að eg fer til
Jesú«.
»En eg get ekki hugsað til pess að
missa þig«, sagði móðiriri.