Ljósberinn - 02.03.1929, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
Kttíirttmt 'ixir.usbáihiT
ytrir
I
Ókunna stúlkan.
Húsin skygðu á litla steinbæinn lienn-
ar Möllu gönilu. Pau vörðu hann að
miklu leyti fyrir útsynningsveðrtim, en
þau vörnuðu horium einnig sólar.
Upphaflega stóð hann einn við litt
troðinn götuslóða; grasbalinn við suður
Stafninn var [)á æfinlega ýmist fullur af
hálfsvöngum hestum, eða háværum börn-
um, sem sinntu hvorki boðum né banni
gömlu konunnar, en ruddust vægðar-
laust inní kálgarðinn hennar, ef þeim
bauð svo við að horfa, og hirtu ekki
hót um það þótt Malla gamla væri ný-
búin að setja kartöflur í hann eða sá
rófunuin. Peim var [iað þó flestum kunn-
ugt, krakkaöngunum, að fátt var henni
kærara en kálgarðsholan, þar sem hún
bjástraði sí og æ, þegar hún var að
»hvíla sig frá prjónavélinni«, einsog hún
komst sjálf að orði.
»Að þú skulir ekki vera vond við
krakkana!« sögðu nágrannakonurnar við
hana oft og einatt. »Eins og þau fara
með garðinn þinn , og blettiun«. En
Malla gamla, sem hét eiginlega Marín
Ingimarsdóttir, og var velmetin prjóna-
kona, brosti fjarska góðlátlega og sagði:
»Æ, nei, góðurnar mínar, það tekur því
ekki, þau batna ekkert við það, og —
öll höfum við börnin veriö!«
Pví varð ekki mótmælt og þessvegna
hélt Marín að hún hefði borið hærri
' 67
hlut; og þegar henni var bent á hvern-
ig hestarnir rótnöguðu litla, fallega gras-
blettinn hennar, svo að tæplega sást á
honum stingandi strá, þá sagði gamla
konan ekki annað en: »Blessaðir hest-
arnir!« Og það brá daufum glauipa af
horfnu æskufjöri í augum hennar um
leið, því einu sinni var Malla gamla ung
og þá átti hún afbragðs reiðhest; Dreyri
hennar var auðvitað dauður fyrir lifandi
löngu, en það hafði margur klárinn not-
ið hans hjá gömlu konunni, og hún fékst
ekki um þótt þeir gæddu sér á strá-
unum á blettinum hennar.
En svo var lögð gata yíir þveran
blettinn og bráðlega risu húsin hvort
af öðru umhverfis litla steinbæinn, svo
að hann var því sem næst kaffærður í
tvi og þrílyftum steinhúsum, er hjálp-
uðust vel að því að bægja bezta vini
gömlu konunnar frá henni. l’að var sól-
in sem Marin Ingimundardóttir kallaði
bezta vininn sinn. Og hún varð þung-
lyndari fyrst í stað á meðan hún var
að venjast viðbrigðunum. Sérstaklega
saknaði hún morgunsólarinnar. Pað var
engin furða. Morgunsólin hafði kyst
hana á vangann í mörg ár og breitt
gulllegan guðvef á fátæklegu rekkjuna
hennar, svo að sjálfur kongurinn átti
ekki jafn fagurt áklæði. En Marin liafði
vafalaust lært það hjá sólunni að sjá
alt í björtu ljósi, og svo gerði hún enn,
og þegar frá leið taldi hún það alveg
víst að háu húsin mundu gera sér gott
gagn með því að skýla kofanum sínum
í óveðrum. »IIann er svo hvass, þegar
hann er á útsunnan«, sagði hún. »Og
það er ekki alveg víst að eg verði æfln-
lega svo eldiviðarbirg, en bærinn er
orðinn fjarska hrörlegur«.
lJar að auki var henni það fremur
þægileg tilhugsun að eiga dálitla fjár-
upphæð í fórum sínum, en hana hefði