Ljósberinn - 02.03.1929, Blaðsíða 4

G8
LJÓSBERINN
Marin ekki eignast, ef að gatan hefði
ekki komið yfir blettinn hennar og hús-
in hefðu ekki verið bygð.
»Er pað ekki svona?« sagði hún [lá
við sjálfa sig: »Pað er eins og alt verði
mér til góðs«.
Við ættum, held eg, að líta allra
snöggvast inní kofann til hennar. ltík-
mannnlegt er Jiar ekki, en [>að er þrifa-
legt inni hjá henni. Rúmið hennar
stendur öðru meginn við vegginn, upp-
búið, með hlýlegri íslenzkri ullarábreiðu,
sem kisu pykir notalegt að kúra á. Hjá
glugganum stendur myndarleg prjónavél
með skyggðum nálum, er skila drjúguin
áfram vinnu sinni, þegar gamla konan
dregur sveifina fram og aftur hátíðleg
í bragði.
Meðfram hinum veggnum er fornlegur
legubekkur, með beinu trébaki, ómjúkur
til að sjá, en hann hefir þó hvílt all-
margan lúinn ferðamann gamli bekkur-
inn, og Marínu þykir hann þarfa þing,
»því eg get breytt honum í rúm, ef mér
liggur á«, segir hún stundum, »og Guði
sé lof, inér hefir oft lánast að skjóta
skjólshúsi yfir inann og mann«.
Sízt inætti gleymast að minnast á
skápinn við fótagaflinn á rúminu hénn-
ar. Hann er heldur ekki nýr eða nýleg-
ur, en bafi bekkurinn hvílt lúna limi,
[)á hefir margur svangur nært sig á því,
er gainli skápurinn liefir að geyma. Hann
er eiginlega búrið hennar Möllu gömlu,
og ofan á honum stendur þríkveykjan
hennar.
»Að þú skulir ekki fá þér gas í bæ-
inn«, segja vinkonurnar stundum við
hana.
»Gas!« segir Malla gamla þá og skellir
á lærið. »Hvað á eg að gera við gas?
Haldið [»ið að það sé betra en þríkveikj-
an mín?«
Kaffikannan stendur fín og fáguð við
hliðina á [iríkveikjunni, þær eru stall-
systur, sem liafa tekið höndum saman
um það að vera húsmóður sinni til gagns
og gleði. Ut við gluggann er strástóll-
inn hennar, henni var gefinn hann þeg-
ar hún varð fimtug, það er allra bezti
stóll, og í hann leiðir hún gestina sína,
þar bíða börnin, sem eru send til henn-
ar eftir prjónlesi, hún stingur rauðum
kandísmola upp í þau, ef þau þurfa að
bíða lengur en góðu liófi gegnir, og
kunningjakonurnar bíða rólegar þar eftir
því að sjóði á bláa katlinum; presturinn
sezt æfinlcga í strástólinn, þegar hann
kemur að gömlum vanda að bjóða
Möllu gömlu gleðilegt suniar, og sjálf
situr hún ætíð í strástólnum á ineðan
hún er að lesa Jónsbókarlesturinn á
sunnudögunum. Strástóllinn hcnnar Möllu
gömlu innir hlutverk sitt vel af hendi.
Bað er komið kvöld og hún hefir
kveikt á lampanum, »Því læturðu ekki
leggja rafmagn í bæinn, Marin?« segja
kunningjar hennar. En Marin hristir
höfuð. »Pað tekur þvf ekki«, segir hún.
»Eg er ánægð með olíuljósið, og larnp-
inn minn er svo góður, hann lýsir mér
og hann hitar inér«.
Þetta segir hún satt. I’að er hlýtt
inni hjá henni, þótt storinur og regn
hamist úti og skvetti öðru hvoru regn-
skúrum á gluggann.
»Nú væri súgur hérna inni, ef ekki
væru liúsin«, tautar gamla konan. I'að
er ánægjuhreimur í röddinni og léttur
svipur yfir andliti hennar, sem er frem-
ur stórskorið og ófrítt, en við sjáum það
ekki, af því að glaðlegur gæðasvipurinn
hylur æfinlega lýti.
Það sýður á katlinum. Marín stendur
upp og teygir stirðnaða limi, hún hefir
keppst við í alt kvöld, en þegar gufan
lyftir ketillokinu, þá bregður hún við.
Hún strýkur bandendana af köflóttu
dúksvuntunni sinni og lagar þríhyrnuna
á herðum sér, svo lítur hún á klukkuna