Ljósberinn - 02.03.1929, Blaðsíða 6

70
LJÖ SBERINN
»Heyrið þér, hershöfðingi«, hrópaði
pá gamli liðsforinginn alt í einu: »Yæri
pað óráð, að þér nefnduð mig til þess-
arar stöðu í staðinn fyrir Beaufort. Eg
er ekki aðalsmaður og þarf engu að
leyna, og eg er heldur ekki neitt aðals-
mannslegur í sjón að sjá og eg er liðs-
foringi og þarf því ekki að vera að
leika það. Eg get líka ineð sönnu sagt,
að eg haíi bárist undir merkjum gainla
Bonaparte og — sonur hans sé vinur
minn og eg vona, að eg sé þá vinur
hans«.
»Já, það eruð þér«, hrópaði Napóleon,
»þér eruð mér kær vinur, og hálfu kær-
ari fyrir það að þér eruð Korsikumaður
að ætt og uppruna og hafið barist undir
merki föður míns. Og að því er uppá-
stungu yðar snertir, þá verð eg að segja
að mér Ií/.t mjög vel á hana, ef faðir
Evgeníu litlu vill afsala sér því að nota
tækifærið til að hitta litlu dóttur sína.
Og eins og þér segið, Desmoulius, þá er
yður Iangt um óhættara en Beaufort.
það var heimskulegt af mér, að láta
mér ekki detta þetta í hug. Hvað segið
þér uin þetta, hr. Beaufort‘?«
xBað, að eg vi) gjarna draga mig í
hlé, þar sem Desmoulius er miklu betur
til þess íallinn en eg að leika þetta.
Bað er heldur ekki svo alveg víst, að
eg mundi bera hamingju til að hitta
lítlu dóttur mína í fangelsinu. Par að
auki les eg það út úr augum konu minn-
ar, að hún gleðst af þessari ráðabreytni«.
»Já, eg vil það«, svaraði frú Beau-
fort, því að eg þekki manninn mini\ og
liann gæti áreiðanlega ekki komist hjá
því að koma upp um sig á einn eður annan
liátt.
»l3á er úr skorið um þetta mál«,
sagði Napoleon, ef þér, kæri borgari og
borgarafrú Dosmoulius þorið að láta
hann gamla ]>abba ykkai' gefa sig í
þetta«.
Iíjónin gáfu því fúslega samþykki
sitt, en Pierre Desmoulius sagði: »Pabbi,
þér verðið að leyfa mér að breyta út-
liti yðar í einu og öðrú, svo að onginn
hermannanna skuli geta þekt yður«.
Daginn eftir spurðist það, að inikið
uppþot hefði orðið i fangelsum, því að
de Bat/, frakkneskur maður, sém Aust-
urríkismenn liöfðu keypt til að frelsa
drotninguna, hafði þá aftur gert tilraun
um það. En því miður höfðu Jakobínar
komist að [>ví að drotning var að flýja
og var þá óðara komið í veg fýrir það.
Heron fangavörður, varð sem æðisgeng-
inn maður út af þessu. Hann skammað-
ist og lamdi um sig, ógnaði og æddi,
svo að hermenn þeir, sem á verði stóðu,
þutu frá einum klefanum til annars og
létu hurðirnar standa opnar, svo hefði
»sótarinn« verið staddur þar I>á, þá
hefði hann getað tekið börnin sér við
hönd og farið með þau heim, því að
hurðin á klefanum þeirra stóð þá líka
um stund galopin. En hann var nú
langt í burtu, og bæði hann og fjöl-
skyldurnar, að Napoleon meðtöldum,
voru viss nm, að þessi dagur væri ekki
heppilegur handa gamla liðsforingjanum
til að hitta Eeron og, sækjaum stöðuna,
Pað þótti þá vænleg^a að bíða, Itangað
til að alt væri orðið kyrt aftur.
Alt var líka í uppnámi hjá Símoni
skóara, þar sem Dauphin litli var geyind-
ur. Sá klefi var nálægt klefanum þeirra
Jeróme og Evgeniu. Og er þau konju
út fyrir klefa sinn, komu þau óðara
auga á konungssoninn unga, ósköp lít-
inn, magran, mjóan og óþrifalegan og
mjög brjóstumkennanlegan; hann kom
þar út úr dyrum nærri því gegnt klefa-
dyrunum þeirra.
»Jeróme!» sagði Evgenia, »hver held-
ur þú 'hann sé, sem stendur þarna yíir
frá? Ilann er eins lítill og eg. Eg vildi
eg mætti hlaupa til hans«.