Ljósberinn - 16.03.1929, Blaðsíða 4

84
LJÖSBERINN
Ó Guð, þau sjálfur goym,
og leiö þín löinbin smáu
að lambsins stóli heim.
(V. B.: Biblíuljóð, II, bls. 828).
[Frh.]. Malla gamla keptist viö að
prjóna. Hún varö að ljúka viö sokkana
ltennar frú Bjargar. Pað var komið fram
yíir miðnætti. Gestakoman haföi tafið
fyrir henni. En ekki varð pað séð á svip
gömlu konunnar að hún erfði pað við
gestinn sinn; með móðurlegum alúðar-
svip Ieit hún við og við yfir á rúmið,
par sein dökkhært stúlkuandlit hvíldi á
koddanum trteð rósótta verinu.
Stúlkan var svo einstaklega lagleg og
sakleysisleg, par sem hún lá steinsof-
andi í rúminu. En hún var raunaleg á
svipinn, auminginn. Möllu gömlu fanst
pað heldur ekki tiltökumál, lá pað ekki
í augum uppi hvað pessi blessuð mann-
eskja var búin að pola og reyna? Marín
brá svuntuhorninu að augum sér, — en
hvað pað vildi pá vel til að stúlkan
skyldi berast að kofanum hennar, pó
hún gæti auðvitað lítið gert fyrir hana
pá var pað nú svona samt, að
Möllu gömlu pótti undur-vænt . um að
vita hana preytta og pjakaða í bólinu
sínu, og matarögnin, sem hún átti var
guðvelkomin, seinasta brauðbitanuin var
hún reiðubúin að skifta jafnt á milli
peirra beggja! — Borgun! Ilún var að
tala um borgun! Marín brosti ofurlítið.
ætli henni veitti af að eiga aurana sína
sjálf! Æ, nei, stúlka mín, Marín Ingi-
marsrdóttir pekkir jiig vitanlega ekk-
ert, en pað sér hún óðar í hendi sinni,
að pú ert í hóp smælingjanna, sem
Kristur hefir kallað »ininstu bræðurnar«.
Og pessvegna er pað svo sælt, að geta
hjálpað upp á pig í bágindum pínum.
Og svo liélt gainla konan áfram að
prjóna, pangað lil að sokkarnir hennar
frú Bjargar voru allir búnir. IJá fór hún
að búa urn sig í beddanum. Hún notaði
gömul föt fyrir kodda, og sjalið sitt fyrir
yfirsæng, og lagðist svo til svefns bros-
leit og pakklát við forsjónina fyrir að
lofa sér enn pá einusinni að skjóta
skjólshúsi yfir fátækan einstæðing.
Hún staulaðist samt von bráðar aftur
ofan úr beddanum. Henni kom til hug-
ar að Ifta eftir nafnspjaldinu á liand-
töskunni, sem stúlkan haföi verið með;
Marín hafði sem sé steingleymt að spyrja
stúlkuna að heiti. Taskan stóð hjá rúm-
stokknum og Marín laumaðist pangað
og leit á spjaldið, sem var fest á tösk-
una. Jóhanna Jónsdóttir, var alt og
suint sem par stóö. Iiún hét pá Jóhanna.
Og Marín hallaði sér aftur útaf f bedd-
ann.
Hún var snemma á fótum morguninn
eftir. Hún kveikti upp í eldstónni og
setti upjr ketilinn. Á meðan var að hitna
á katlinum, brá hún sér í næstu brauð-
búð eftir heitum bollum.
Marín garnla var óvön að leggja sér
pessháttar sælgæti til munns, nema á
stórhátíðum, og búðarstúlkan, sem var
kunnug henni, sagði í gamni: »Pað er
pó vænti ég ekki afmælið pitt í dag,
Malla mín, — pú kaupir svo »fínt« með
kaffinu núna«.
»Nei, nei, ekki er pað«, svaraði Marín
brosleit. »En pað var næturgestur hjá
mér í nótt«.