Ljósberinn - 23.03.1929, Qupperneq 2

00
LJO SBERINN
aldrei mintist hún einu orði á uppskurð-
inn, sem hún vissi að gera skyldi á sér.
Enginn varð pess var, að hún væri vit-
und lirædd, heldur brosti hún framan í
hvern setn kom, eins og ekkert væri
uin að vera.
Móðir hennar sat nú hjá henni nætur
og daga. Hún tók eftir því, að Rut lét
sér mjög ant um, að handklæðið hennar
væri altaf' á vísum stað, par sem liún
gæti náð í það með hægu móti. l’að.var
í rauninni ekkert undarlegt við pað í
sjálfu sér. En það var annað, sem móðir
hennar tók eftir. Er hjúkrunarkonan lét
hana hafa hreint handklæði, pá var
eitthvað í horninu á óhreina handklæð-
inu, sem Rut vildi taka og hnýta í
hornið á nýja liandidæðinn. Móðir henn-
ar varð nú mikil forvitni á að vita,
hvað pað væri, sem litla dóttir hennar
léti sér svona ant um. Og einu sinni
spurði hún hana ógn blíðiega, hvað pað
væri, sem hún geymdi svona vandlega.
»Rut leit pá upp með tárin í augun-
urn og svaraði:
»Ég fann pað í dragkistuhólfinu míriu,
Jiegar við fórurn að heiman um daginn
og mig langaði svo til að hafa pað með
mér<«. Hún lofaði nú mömirtu sinni að
leysa hnútinn á horninn á handklæðinu;
par var pá samanvaíið blað úr biblíunni.
Rut sagði pá, að sig langaði svo til að
hafa pað nálægt sér, til pess að hún
gæti haft pað með sér á uppskurðar-
stofuna og haldið á pví, meðan á upp-
skurðinum stæði. Ilún hafði pað líka á
sér, pegar saumurinn var tekinn úr sár-
inu. En livað pað styrkti hana J)á dá-
samlega.
Á blaðinu stóð petta vers úr spá-
dómsbók Jesaja (41,10): »Óttast pú eigi,
pví að ég er með pér, lát eigi hugfall-
ast, pví að ég er pinn Guð«.
En sú trú og traust hjá litlu stúlk-
unni. Sæl eru pau börn, sem eiga slíka
trú. —
-----.-3C»Cs-.----
x & 3* n x %% X x
tfHv
(píttíirómit ^strttöiitaáííiiiv
(3Bthife Furir ’itjnMbernmi)
[Frh.] Presturinn skírði hann sama
daginn og liann jarðsöng móður hans.
Ekki var margment við járðarförina.
Fáeinir kunningjar Möllu gömlu álitu
pað skyldu sína að skreppa heim til
hennar og fella örfá tár við líkbörur
ókunnu stúlkunnar, sem peir hefðu fegnir
viljað vita meira um en kostur var á.
En hér varð engum spurningum svarað.
»Dauðinn ei svarar pér, sem pú hann
spyr, nema með helklukku hljómi«.
Marín Ingirnundardóttir hélt sveininum
sjálf undir skírn og réði einsömul nafni
hans. »Móðir lians hét Jóhanna«, sagði
hún, »og hann skal heita Jóhann«.
Jóhann litli var lagður sofandi í rúm-
ið, sem hún móðir hans hefði Iivílst í
seinustu stundirnar, og par sem hún
hafði kvatt hið jarðneska líf sitt. Iiinzta
hvílurúmið hennar var borið út um
stofugluggann á bænum liennar Möllu
gömlu,' og svo var gengið til kirkju.
Einhver hafði liaft orð á pví við
gömlu konuna, að pað væri eins og
hvert annað óparfa ómak og kostnaður
að bera hana í kirkju, ókunnuga stúlku,
sem enginn bar kensl á; en Marín var
á alt annari skoðun.
»Hvers vegna ætti ekki að bera líkið
hennar í kirkju?« spurði liún. »Yar hún