Ljósberinn - 23.03.1929, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
ekki kristin sál, sem ákallaði Guð í
neyðinni? Fól hún sig ekki deyjandi
frelsara sínum? — Vissulega skulu jarð-
neskar leifar hennar bornar í Guðs hús,
áður en moldin hverfur til jarðarinnar«.
Marín lét syngja allan sálminn »Alt
eins og blómstrið eina« yfir kistu ókunnu
stúlkunnar. Hún sagðist ekki kalla það
meira en svo sómasamlega jarðarför,
þar sem sá blessaði sálmur væri ekki
hafður um hönd.
Eftir það lá leiðin út í kirkjugarðinn,
og líkklukknahringing gaf til kynna, að
dauðlegt hold væri til moldar borið.
Blautir moldarkekkir féllu þungt og þétt
ofan á kistufjalir, sem huldu fölnaða
líkamsfegurð. —
Góðgjörn nágrannakona sat lijá litla
drengnum á meðan jarðarförin fór frarn.
Marín bað liana lengstra orða að hafa
heitt á katlinum, þegar hún kæmi frá
jarðarförinni. »Mig langar til |>ess að
gefa grafarmönnunum kaffisopa í minn-
ingu hennar, aumingjans*, sagði hún
með tárin í augunum.
Beir settust við borðið, ásamt tveim
kunningjakonum liennar, það kom sér
mjög vel að fá heitt kaffi eftir hroll-
kalda gustinn í kirkjugarðinum, og kaffið
rann ljúflega niður.
»Ert þú að hugsa uin að hafa hann
litla kall?« spurði einn í hópnum um
leið og liann rendi nýju kaffi í bollann
sinn.
sl’að held ég, fyrst um sinn«, svaraði
Marín hægt.
»Það er dágóður ábætir, ég segi ekki
annað«, sagði maðurinn. »Ætli að ein-
hver hefði ekki heldur látið sveitina sjá
fyrir honum«, mælti annar.
»Eg geri það ekki á meðan heilsan
endist inér og eg hefi einhver lítilshátt-
ar ráð«, svaraði Marín stillilega. »Hvað
sem við kann að taka. Petta var nú
óskin hennar, sú einasta og seinasta, að
91
blessaður litli unginn yrði hjá mér. Hvern-
ig ætti ég að skella skolleyrum við
hinstu ósk deyjandi móður?«
Drykklanga stund var þögn í her-
berginu.
»En veiztu ekkert um föðurinn?«
spurði þá sá sem næstur sat rúminu og
rendi um leið augum á lilta böggulinn,
sem var sjálft uinhugsunarlaust umhugs-
unarefni þeirra er voru í herberginu.
Marín hristi liöfuðið þegjandi.
»Bað væri gaman að vita hvaða föður
hann á, auminginn litli«, sagði nágranna-
konan. »Ilver veit nerna að það sé heldri
rnaður — ojæja — litli minn — hver
veit?« og hún kinkaði kolli til sofandi
barnsins í rúminu hennar Möllu gömlu.
»Yissurðu ekki hvaðan lnin var?« spurði
þá einhver og sneri sér að Marínu.
»Okkur gafst ekki ráðrúm til þess að
talast mikið við«, mælti Marín fremur
döpur í bragði. I3að kom alt svo skyndi-
lega, en hefði mig grunaö að svona
færi, þá hefði ég spurt hana — barns-
ins vegna — en það fór sem fór — nci,
ég vissi sama og ekkert um hana, —
hún kom frá Kaupinhöfn í vor sem leið
og var í kaupavinnu einhversstaðar fyrir
austan í sumar, hún nefndi bæinn að
vísu svo ég heyrði, en ég þekti það ekk-
ert og gleymdi bæjarnafninu«.
»IIvernig kvenmaður var þetta?« var
ennfremur spurt; Marín hvesti aug-
un á spyrjandann, þegar hún sagði helzt til
stutt í spuna: »Hvernig hún var? Ilún
var bráðmyndarleg og ég þori að segja
gæðastúlka, — þó að þetta kæmi fyrir
hana — okkur varðar lieldur ekkert um
það, ókkar verk er að sjá blessuðum
unganum borgið og efnilegur er hann,
auminginn, liann getur orðið að manni
með Guðs og góðra rnanna hjálp«.
»Jæja, Marín mín, ég vorkenni þér
nú samt sem áður, að sitja uppi með
krakkann«, sagði einn af grafarmönn-