Ljósberinn - 23.03.1929, Page 4

92
LJOSBERINN
unum, og fór að láta tóbak í pípuna
sína. »Og mér íinst pað alger óþarfi
fyrir pig, pví ekki að segja hann til
sveitar? Pað hefir inargur góður og nýtur
drengur alist upp með hennar tilstyrk«.
Maðurinn hallaði sér makindalega í stól-
inn, er hann hafði svo mælt, en Marín
rétti sig í sætinu og sagði:
»Mér er engin vorkunn pó ég purfi
að hafa eitthvað fyrir barninu pví arna,
mér væri meiri vorkunn, ef ég væri svo
andlega snauð að ég ýtti frá mér ein-
um af minstu bræðrunum, pví pað máttu
vita, Skúli, að er ekki gæfuvegur«.
Karlmennirnir litu hvor á annan og
ræsktu sig, en konurnar jireifuðu í pils-
vasann eftir vasaklútunum. Þær stóðu
ögn við, eftir að piltarnir fóru. Þeiin
var pað með öllu óhugsanlegt að Malla
gamla vissi ekki eitthvað meira um
ókunnu stúlkuna, heldur en pað sem
hún hafði látið uppskátt.
»Átti hún nokkurn skapaðan hlut af
nokkru tagi?« spurði önnur peirra.
»Hún var fátæk, auminginn«, ansaði
Marín dræmt.
»Ekki líkast til fötin utan á sjálfa
sig — hvað pá utan á barnögnina?«
sagði hin.
»Hún hafði hugsað barninu fyrir nóg-
um fatnaði«, svaraði Marín. »Hann er
byrgur að fötum, sá litli«.
»Sjáum til!« sögðu konurnar báðar í
senn. »Lét hún ekkert eftir sig — svo
sem bréf eða eitthvað til vísbendingar
um hvaðan hún var eða hver hún var?«
spurði önnurhvor konan.
»Pó svo hefði verið«, svaraði Marín
purlega, »pá er pað hlutur, sem engum
kemur við«. Frh.
Jesús sagði:
Hvar sem tveir eða prír eru samankomnir í
mínu nafni, par er ég mitt á meðal peirra.
Pegar vorið kom.
Stormurinn blés um haga og vegu.
Hann hristi alt og kollvelti pví, hrifsaði
hattana af fólkinu, sem var á gangi og
hnykti peirn til svo að peir ætluðu að
detta.
Sveinn og Gréta voru inni í stofunni
út við gluggann og léku sér.
»0, pað bálviðri!« sagði Gréta. Pá
kom snörp vindhviða og rykti í pílvið-
inn úti fyrir, svo pað brakaði í gömlu
greinunum.
»Já«, sagði Sveinn, »petta er norðan-
vindurinn, eða pað segir mamma, lnin
segir að hann hafi fjúk og frost í för
með sér«.
Gréta litla leit undrandi á bróður sinn.
»Frost og fjúk«, sagði hún, »hefir
norðanvindurinn pað í pokanum sínum?«
Sveinn vildi nú helzt ekki láta standa
á svarinu og sagði pví óðara:
»Já, hann hefir pað í stórum poka, og
pegar hann hristir pokann, pá keiiiur
fjúkið til okkar og pá getum við ekið í
sleðum og búið til snjókerlingar«.
Gréta leit upp alveg hissa og stein-
pegjandi; en síðan hrópar hún alt í einu
upp:
»Nú er hann víst að koma með pok-
ann«. Og pað stóð heiina. Stóreflis skýja-
bólstrar komu pjótandi og alt í einu
fóru hvítar snjóflyksur aö svífa uin hag-
ana. Pau systkinin ráku nefin í rúðuna
svo að pau urðu flöt; pau voru heldur
áfjáð í að sjá, hvernig Norðri færi að
pví að hrista pokann sinn.
Pað var koinið að sumarmálum, en
pað leit út fyrir að veturinn ætlaði enn
einu sinni að sýna, hvað hann gæti verið
byrstur, áður en liann kveddi fyrir fult
og alt.
»Ójæja jæja pá«, audvarpaði amma
gamla inni í liinni stofunni, llún hafði